Op een weblog in een ver verleden zeiden ze tegen me dat ik een medische rubriek moest beginnen. Misschien op de radio. Ga maar na, een rugbyer, die gaan nog weleens stuk. Nou, op verzoek dan. Al weet je natuurlijk nooit of diezelfde mensen deze uitzending ontvangen.
Tot nu toe heeft mijn sport me opgeleverd: ontelbare schrammen, krassen, blauwe en beurze plekken en spierpijn. Gescheurde pezen in allebei mijn pinken, een opgerekte knieband, een bursitis infrapatellaris, een paar diepgrondige, intens ervaren katers, een hersenschudding en wat extra familie.
Achteraf hebben ze me verteld dat ik mijn lijf had gedraaid na een pass en dus niet zag wat er gebeurde. Dat iemand een late tackle inzette en niet zoals het hoort zijn armen om mijn lijf heen deed en dat ik hard met mijn hoofd tegen de grond klapte. Ik weet daar niks van.
Mijn herinnering begint vlak buiten het clubhuis. Ik zeg ‘Hoi.’ tegen iemand.
Weer een stukje niks.
De wereld is wazig en heel heel zwaar. Ik sta wel stil maar mijn hoofd heeft moeite om zijn evenwicht te vinden. Nee, ik zit. Op een bank. In de kleedkamer. En ik zeg dat ik gewoon even iets moet eten met veel suiker. Daar krijg ik energie van. Wat gek, ze praten terug alsof we al even in gesprek zijn.
Ik mag niet terug de wedstrijd in. Ik moet wat kleren aantrekken, mag niet eens douchen en moet de auto in met Leo en Joeke. Al hun zoons spelen rugby en ze waren nu eens bij de senioren komen kijken. Naast me een speler van de tegenstander. Hij heeft een tik op zijn hoofd gehad en is in de war.
In het ziekenhuis splitst de groep. Leo gaat met die andere jongen mee en Joeke blijft bij mij.
Het duurt even, maar volgens de dokter heb ik een hersenschudding.
‘U moet hem elke twee uur even wakker maken. Als hij zijn naam en adres nog weet is het in orde.’
‘Nou, dat mag zijn moeder doen.’
Sindsdien heb ik twee moeders. Een moeder die al mijn moeder was voor ik geboren werd en een rugbymoeder. Ik heb er drie rugbybroertjes en een rugbyzusje bij. En als er Engelse teams of nieuwe spelers zijn maken rugbybroer Boris en ik ze wijs dat we echt broers zijn. Ze trappen er altijd in.
* Het plaatje is iemands rug na een zogenaamde 'stamping': iemand ligt aan de verkeerde kant van het hoopje spelers in de weg en weet dat hij daar niet moet liggen. Spelers van het andere team herinneren die persoon eraan dat hij weg moet proberen te rollen. Ze doen dat met de stalen noppen onderop hun schoenen.
Mij is het nog nooit gebeurd, maar in internationale wedstrijden zie je het regelmatig. Het mag niet, maar volgens veel scheidsrechters valt het onder het zefregulerend mechanisme binnen een wedstrijd.
Nike heeft er maar een reclameposter van gemaakt. Want rugbyers zijn wel trots zijn op de ruigheid van hun sport terwijl het meestal grote lieverds zijn.
6 opmerkingen:
'Stamping', een interessant fenomeen. Jammer dat zoiets alleen bekend is bij rugbyers. Het lijkt me ook heel zinvol in winkelstraten tijdens koopzondagen, bij Canta rijders (van die AOW-Opels) op de autoweg en bij wachtrijen in attrectieparken. "Nee, u hoort hier niet, we gaan u even stampen".
Is dit trouwens bij het net of alleen als je van het verdedigingsvak naar het aanvalsvak loopt?
Ja, dat net.
We hebben het zolang zonder gedaan en nu weten we niet zo goed wat we met het net moeten. Maar ik ga de Internationale Rugbybond voorstellen het tussen de palen te hangen, boven de dwarslat.
Als dan iemand probeert de bal precies daar te schoppen kan er geen onduidelijkheid over bestaan of het gelukt is. En je hoeft hem niet steeds te halen.
Wat heeft je lijf al veel te verduren gehad!
Heb je het idee dat door die injuries je pijngrens verlegd is?
Mijn sport was turnen en Jiujitsu Sporten waarbij je eveneens flink te pletter kan vallen. Ik merkte wel op dat je de pijn leerde 'uitschakelen'
overigens zijn deze sporten ook erg handig in een winkelstraat op koopzondag :-))
Buiten het veld is er geloof ik niet veel veranderd. Binnen het veld merk ik heel weinig, dan is er adrenaline en zijn er belangrijker dingen.
Pas later, onder de douche, als het warme water erover stroomt ontdek je wat er allemaal pijn doet.
Sportpijn kan heerlijk zijn. Hoe verrukkelijk om, daags na het bankdrukken en ‘packdecken’, met je vingertoppen op je harde, pijnlijke borstspieren te drukken. Welk een genot om, de dag na een heroïsche tennis- of voetbalwedstrijd, in oud T-shirt, wijde joggingbroek en op slippers stijvig het huis te doorstrompelen. Zelfs van de bloeduitstortingen na karatetournooien heb ik veelvuldig genoten, maar krassen op mijn rug, met opzet door ijzeren noppen veroorzaakt: - kweetnie, al kan ik me moeiteloos voorstellen dat het voor een rugbyspeler anders ligt.
Heerlijk Frank, zo'n extra familie. Mooi geschreven!
Een reactie posten