Winter (door Bibi)

Vorig weekend ging ik op stap met Tamara. Tamara is blind, of bijna blind. Visueel gehandicapt zoals het officieel heet. We spraken af op perron 5. ‘Ik herken je wel,’ zei ik. De trein uit Arnhem kwam piepend tot stilstand. Er stapten veel mensen uit. Maar geen Tamara. De trein was lang dus begon ik tegen de stroom reizigers in te lopen.

Opeens hoorde ik een verschrikkelijk gegrom. De mensenmassa week uiteen. Vlak voor mij stoof een grote zwarte hond naar voren. Hij had een wit tuigje om. Aan dat tuigje hing Tamara met haar volle gewicht. ‘Winter!’ riep ze. ‘Winter, foei.’ Winter maakte zich op om korte metten te maken met een klein keffend gevalletje, niet groter dan een handtas, maar met vervaarlijk blinkende tandjes.
‘Tamara?’ vroeg ik. En voordat ik haar een hand kon geven lagen er twee stevige zwarte poten op mijn borst en kreeg ik een lik over mijn wang. Winter had er zin in vandaag.

Winter werd tweeënhalf jaar geleden geboren op een bevroren stoep. Zijn moeder had even daarvoor acht puppy’s geworpen en het baasje dacht dat ze zo langzamerhand wel eens een plas zou willen doen. Maar in plaats van een plas op het gras legde ze twee huizen verderop nóg een hondje neer. Het was vlak voor Kerstmis en Winter werd zijn naam.

Winter is een raket. Winter is een komeet. Winter is een wilde explosie van hond. Hij past precies bij Tamara. ‘Een blinde met adhd,’ zoals ze zichzelf noemt. Als we naar de tramhalte lopen, racen we over de stoep. Daar ziet Winter een kroket liggen. Hij stopt en duikt erbovenop. Tamara vliegt bijna over hem heen, maar haar reactie is sneller dan het licht. Ze voorkomt dat ze valt en ze voorkomt ook dat Winter de kroket opeet.

Wat heb je aan zo’n hond, zou je zeggen. Wat je er aan hebt? Tamara neemt de trein waarheen ze wil. Winter zorgt er wel voor dat ze een zitplaats heeft. ’Bank,’zegt ze en Winter zet zijn poten bovenop een stoel (liefst eersteklas). Hij omzeilt slecht geparkeerde fietsen, hij zoekt de zebra, de brievenbus, de deur en de trap. Hij stopt bij iedere stoeprand en hij loopt om regenplassen heen. En hij zorgt ervoor dat Tamara zelfs midden in de nacht met een klomp goud in haar handen over straat kan. Bij Winter is ze veilig. Hij zorgt er bovendien voor dat al te opdringerige hondjes uit de buurt blijven van zijn baas.

Als beloning mag hij iedere dag vrij rond rennen in het park. Winter krijgt een belletje om, zodat Tamara altijd weet waar hij uithangt. En gaan ze boodschappen doen bij Albert Heijn dan zorgt Winter er zelf voor dat ze op de terugweg even bij de dierenwinkel binnenwandelen.

Als onze lezingen aan het einde van de dag achter de rug zijn breng ik Tamara en Winter weer naar de trein. Ik loop nog even mee naar binnen, maar Winter heeft zelf al een mooi plaatsje uitgezocht. Ooit was hij een dampend bolletje op een ijzige stoep, nu is hij een zwarte engel met een ruige jas.
Wat was ik graag in die trein gebleven.