Ik ging vanmiddag naar de reiswinkel. Je moet er eerst een trap op, maar dan kom je in het walhalla der reisonmisbaarheden en vooral niet-broodnodige reisgadgets. Er hangen hangmatten aan het plafond en er langs de muren staan rekken met kaki afritsbroeken. Ik ratelde met opgeruimd gemoed tegen het kassameisje - bebrild, haar in staart, beetje stuurse blik -: ‘Hoi, ik ga binnenkort naar Guatemala en ik wilde vragen of je mij kunt adviseren over wat ik allemaal zeker moet meenemen en wat ik zeker niet moet vergeten.’Ze liep eerst met me naar een grote tafel vol felgekleurde Lonely Planet-reisgidsen. Ja, zeg, die had ik alláng.
Ze troonde me terug naar de kassa en duwde ‘meeneemlijst’ in mijn handen. Hij telde zestien pagina’s en dat was tot in mijn ingewanden te voelen – die leken te denken dat ze al dat papier zouden moeten verteren. Ondertussen praatte het kassameisje over een moneybelt, om je paspoort en wat dollars in te bewaren, onzichtbaar onder je kleren. Handig.
En verder. Klamboes, daar kwamen we toen. Ik moest een met antimuggenmiddel geïmpregneerde variant nemen, bezweerde ze. Snel krabbelde ik in de kantlijn van een overvol vodje papier-in-mijn-hoofd: ‘Die voorgeschreven 130 malariapillen nog halen!!’ Mooi, goed, prima. Daar stonden de muggenmiddelen (handig), hier de diarreemedicijnen (oja, oef), dit was een waterontsmettingsmiddel voor als je uit beekjes ging drinken (nee toch?), hier hingen slotjes voor lockers in hostels (hmm), o, en dáár lagen…
Na een poosje ging ze een andere klant helpen en liet ze me alleen, met paar knopen die doorgehakt moesten worden en een winkel vol spullen. Nee, dat waterontsmettingsmiddel leek me niet nodig, maar hé, er stonden hier nog wel allerlei schoenen en sandalen. Daar had ze niks over gezegd. Moest ik nog nieuwe goede wandelschoenen kopen? Maar welke van de vijf types dan? Of van die suffe sandalen? Misschien óók die suffe sandalen? En moest ik me wél gaan hullen in een afritsbroek, of redde ik het wel met mijn gewone kleding? Moest ik een regenjás nemen of een regenpóncho?
Ik verliet de winkel met de moneybelt, het muskietennet, een voornemen om er nog terug te komen en een heel erg volgekrabbeld vodje papier-in-mijn-hoofd. Ik herinnerde me een studiegenote, een ervaren rugzaktoeriste. Haar advies was domweg geweest: ‘Neem een zakmes mee.’ En toen wist ik het niet meer. Die grote dikke vette rugzak is nu nog leeg. En woensdag ga ik weg. Woensdag al.
10 opmerkingen:
Ohhhhhhhhh Alexander, ik ben zo jaloers op je!!!
Neem O.R.S. mee. Vorige week was ik wat baldadig met de twee broeken etc. (ik hou nu eenmaal van reizen met zo min mogelijk bagage) maar O.R.S. is onmisbaar. En loperamide HCI ook. Ziek (diarree) wordt je vast, deze twee helpen je door de ergste momenten heen. En die momenten kunnen heeeeel erg zijn, vooral als je niks bij je hebt...
Maar ondanks dat: Wat is er eigenlijk fijner dan reizen? Alles achter je laten, allerlei verwachtingen projecteren, ontdekken dat alles anders gaat en je er vervolgens helemaal door mee laten slepen... jummie jummie jummie.
Heel erg veel plezier! Ik hoop dat het fantastisch voor je zal zijn.
O.R.S. heb je nu ook in handige bruistabletten, zag ik. Zeker meenemen, plus loperamide!
En verder: wat dapper, met zo'n rugzak. En wat knap, dat-ie nog bijna leeg is!
Ik zou denk ik alleen al een rugzak nodig hebben voor mijn schoenen... (ja, zo'n grote)Hoewel, sinds ik de crocs ontdekt heb... hoewel (bis): welke kléúr crocs neem je dan mee? Maargoed, daar heb je denk ik als man minder last van ;-)
Alexander, ga genieten!! Die rugzak vol, dat lukt vast wel. Ik zou de afritsbroek NIET doen (beter een lange, tegen de muggen) en de regenPONCHO, want een ding met mouwen gaat zo kleven en plakken. (hoor mij, 3x in mijn leven gekampeerd. nouja, ik ben wel heel praktisch)
Dank je Lilli, dank je Ingrid - gisteren zakte ik zo weg in alles wat er nog geregeld moest (en moet) worden, dat de geweldigheid en de fijnheid van de reis even ondergesneeuwd raakte. Daaraan ben ik nu weer even herinnerd.
Ondanks inderdaad dat ik vast ziek word. Mijn valse reisgenote verkneukelt zich al over het moment dat ik iets verkeerds zal eten - ze beweert zelf een onverwoestbare maag te hebben, nou, dat zullen we nog wel zien. (Volgens mij verheugt ze zich er gewoon een beetje op dat ze dan als begripvolle vriendin voor me mag gaan zorgen.) ORS, oja, dat herinner ik me, dat heeft het kassameisje me ook aangeraden. Ik ga het kopen. Ik ga fijn nog een keer terug naar de reiswinkel, om ook die goede wandelschoenen kopen. Want ik kwam net langs de reisdagboekwebsite van ene Henk die op dit moment in Guatemala is en die een vulkaan heeft beklommen. Een vulkaan beklommen!! Dat wil ik ook. En daar moet ik die schoenen voor hebben.
Ik ga me mee laten slepen.
Hee Alexander, hier Bibi. Ik zeg: zakmes, ik zeg: goeie schoenen. Ik zeg: reisriempje voor onder je kleren. Ik zeg: gaan met die banaan.
Ik heb vier maanden door Zuid-Amerka gereisd. En verder nog maanden door Noord-Amerika, Zuid-oost-Azie, vele landen in Europa. Honderden keren onder de blote sterrenhemel geslapen omdat ik niet eens een tent had. Wasbeer op mijn buik, kakkerlakken, spinnen, you name it. Alles met rugzak. Eenmaal zes weken Laos zonder rugzak omdat mijn bagage toen nooit is gearriveerd. Dat was een verademing.
Zuurstof, daar gaat hem om Alexandertje en de rest is, nou ja, gezeur. Al die spullen kun je daar ter plekke ook kopen.
Alleen die vulkaan, die moet je serieus nemen. Dat zijn verraderlijke jongens.
En verder: zorg dat je die boekjes volschrijft. Daarmee begon mijn schrijfzin en hij hield niet meer op.
Heel veel reisplezier Alexander!
Schrijf met genoegen je boek helemaal vol, aangevuld met kleine tekeningetjes om mensentypes te onthouden die je tegen komt of voorwerpen, dieren of planten enz! Van die dingen die, als je het terug leest, ‘O, ja’ bij roept. Een mens vergeet zo snel details… (En een foto is leuk maar een tekeningetje is naar mijn mening nog levendiger!)Enjoy!
Zakmes - check.
Goeie schoenen - check.
Reisriempje - check.
Alleen die banaan moet nog. Zuurstof hoef ik ook niet mee te nemen, denk ik, ik ben natuurlijk nog nooit in Guatemala geweest, maar ik denk dat je dat daar ter plekke wel kunt kopen.
Gisteren bekeek ik met mijn reisgenote onze paklijst (niet dé meeneemlijst, die heb ik ritueel verbrand) en zij werd daar heel opgewonden en blij van, terwijl ik er alleen maar gedeprimeerder van werd. Ik voelde mijn rugzak zwaarder worden bij elk nieuw punt op de lijst. Ze zei dat het een mannending was, zenuwachtig worden van paklijsten. Daar wist ik niets van, ik vond het gewoon iets voor verstandige mensen die liever geen lijst maken, want dan kun je ook niets vergeten - dan kun je alleen maar iets niet meegenomen hebben. Heeft hier iemand misschien een mening daarover?
En wat een geweldig enthousiasmerende opmerking, Bibi, dat jouw schrijfzin begon met het volschrijven van die reisdagboekjes. Ik zal alle 192 pagina's benutten. Tekeningetjes, Jeska, zal ik aan mijn reisgenote overlaten, want zij tekent véél beter. Op mijn tekensels herkent niemand meer iets terug.
Ja ik heb een mening over paklijsten: weg ermee. Je zegt het zelf al mooi; namelijk dat je op die manier nooit iets kunt vergeten. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit iets miste, want deed ik dat wel, dan ging ik het kopen.
Zuurstof is gratis, dat hoef je niet eens te kopen, al had ik op 5200 meter in de bus van Chili naar Bolivia best wat Boliviano's over gehad voor een paar ademtochten uit een kunstmatige fles. Om desondanks niet in paniek te raken midden in de nacht in een schommelende bus langs ravijnen ging ik zingen: Poesje mauw. Dat zong ik toen ik dacht dat ik zou sterven door verstikking. Heel zachtjes om mijn buren niet te storen. Zingen om te blijven ademen. O Alexander.
Mijn Braziliaanse schriftjes heb ik nog altijd. Er kwam op goed moment zelfs een stuk voor in de Trouw uit voort. En daarna de Volkskrant. En de NRC wees mij ooit honend af, maar de Vlaamse Morgen wilde het toen weer graag hebben.
Mi breiti fu joe zouden ze in het Sranang zeggen. Goeie reis en vertrouw op je zelf.
Alaxander, ik ben een lijstenmens, ook een paklijstenmens. Dus luister vooral niet naar mij. Want ik ben iemand van jaren hetzelfde huisje aan zee, ergens in Frankrijk en niet verder (misschien ooit Italië, maar dan niet in de zomer, veel te heet). Met de auto vol.
Voor rugzakvakanties zonder lijstje ben ik teveel een schijterd. Ook letterlijk.
Maar ik bewonder iedereen die het wel doet, mateloos. En ik luister en lees er graag over. Reizen in je hoofd is heel comfortabel.
Maar met één ding heb ik ervaring. Dingen die je miste gaan kopen in het buitenland. Dat is leuk. Dat is bijna de reis waard! (en wie weet kom je nog een dreadlockvlechtende neushaarverver tegen, je weet maar nooit)
Geniet, en teken op! Dan genieten wij straks ongetwijfeld mee.
He alexander, ik hoorde van Frank dat je naar Guatemala gaat. Ik zal geen ideeen toevoegen over wat je mee moet nemen maar wel waar jeheen moe gaan!! Ga a.j.b. naar Todos Santos!! het is een klein dopje hoog in de bergen vlak bij Huehuetenango. Er komen weinig toeristen en de inwoners zijn er erg aardig en lopen in prachtige klederdracht rond.
Ga dan vooral even boeken ruilen bij Rebecca, een amerikaanse met goddelijk eten en goede bieb en gezelligheid.
Livingston is ok een aanrader, vooral siete altares...
Gave rasta plek, wel flink toeristisch. Er wonen oud slaven, en er een mix onstaan tussen quatemalteekse en afrikaanse invloeden. Nog een tip: niet alles doen wat er in de lonely planet staat, dat doet idereen al!!
Veel plezier!! Judith
Hoera, wauw, Judith, wat aardig van je om hier op het nippertje (voor mijn vertrek dan) nog even te reageren, dank je wel! (En dank je Frank, voor het doorvertellen en doorverwijzen!) Ik heb de tips meteen in de kantlijn van mijn Lonely Planet gekrabbeld.
En we nemen vijf weken de tijd, dus ik denk dat we de Lonely Planet op een gegeven moment wel een beetje zat worden en eens naar links afslaan in plaats van naar rechts...
Mijn bagage is inmiddels gepakt. Er is nog best veel ruimte over in de rugtas. Dus jullie hartenkreten hebben geholpen. Ik ga nu slapen en morgenochtend vroeg naar Schiphol! Hasta luego...
Een reactie posten