Luisterbatterijen (door Alexander)

Muziek, waar is de muziek op onze radiozender?
Waar was de loftuiting voor de nieuwe geweldige cd van gitaarkunstenaars The White Stripes, die de mij zo geliefde Hester C. al episch besprak in de afgelopen-vrijdagse NRC?
Goed, Edward sprintte zaterdag even langs de symfonische en omverblazende nieuwe cd van Rufus Wainwright, die geniaal is maar wel ook de luisterbatterijen van ondergetekende leegslurpte (leegslorp?). Ik begin de week met maandagmuziek, met mijn nieuwe liefde: Feist.

Het nummer 1234 van Feist, van haar nieuwste cd THE REMINDER, klinkt als een overwinning. En dat komt niet in de minste plaats door de stem van de zangeres, de kwetsbare en soms smachtende stem van juffrouw Feist. Het smachtgehalte valt in dit nummer behoorlijk mee – het is erg mooi als je eraan gewend bent, maar tot die tijd klinkt het ge-waaaa op de rest van de cd regelmatig als een snikkend gejank, jankend gesnik. Haar stem is Dido, maar dan zonder saaie engelachtige zuiverheid, haar stem is Regina Spektor, maar dan iets minder kattig en kroelend.

Om haar uiterlijk erbij te betrekken: Feist heeft een onberispelijke Sneeuwwitjehuid, een egaal hoofdje, een knap neusje, maar ze heeft ook dikke vette wallen onder haar ogen, een zwart sjaaltje en een zwartgelakte wijsvingernagel.

1234 begint met een piepkrakende wandeling over de akoestische gitaar. En dan begint Feist, eerst even telkens dezelfde toon, met op de achtergrond een voorzichtig banjo-ploinkje, voor haar stem gaat zwenken. Een beetje als een lange bus die uitzwenkt – die is ook tegelijk lenig en een onaantastbaar blok metaal. En het geluid zwelt aan: er komt een koortje dat wooooh-wo-ho zingt en klappp-klapklappend het drumstel vervangt, een wiegende viool, een trompet die diezelfde wandeling maakt als de gitaar.

En dan, na een minuutje of twee, winnen ze, alle vrolijkheden die dit nummer bevolken. Feist zingt waaaaaa, de trompet knettert, de piano roetsjt priiiieunnngg en er is overwonnen. Veni, canti, vici, ofzo. Er wordt overwonnen met de vrolijkheid van een sporthal vol vrolijke door elkaar dansende mensen. Luister maar.
Mijn luisterbatterijen zijn weer opgeladen. (Oja, de rest van dat album THE REMINDER is ook heel fijn en mooi.)