Ik moet nog even een stukje sprinten.- Er is een Chileens meer verdwenen. Het is eind maart voor het laatst gezien en nu is het er niet meer, al het water is weg. Er is alleen nog bodem. Bij het Chileense bosbeheer vermoeden ze dat het meer is leeggelopen na een aardbeving. Door het trillen zouden scheuren in de bodem zijn ontstaan, waardoor het water is weggelopen. Alsof iemand de stop uit het bad heeft getrokken, zoiets. In de krant stond meer.
- Dat rare plaatje hierboven is géén merkwaardig natuurfenomeen en ook geen gezwabberde graancirkel van een gestrest marsmannetje. Het is het resultaat van een politie-achtervolging in een korenveld. De bestuurder van de auto was onder invloed van cocaïne. (Pfffff.) De foto komt van de website van de Volkskrant.
- Ik vertrek volgende week woensdag voor een maand naar Guatemala, voor mijn grote verheugende backpackreis. Ik heb inmiddels een gigantische rugzak geleend waar ik al mijn bagage in ga proppen. Hij staat sinds gisteravond in de hoek van mijn kamer en ik heb telkens als ik hem in mijn ooghoek vang het idee dat er een extra bewoner in die hoek is geslopen, zo groot is-ie.
- Tot slot even een maffe YouTube-tip: de clip van Feist, maar dan zónder Feist en mét Japanse goudvissen. De dansjes zijn hetzelfde.
6 opmerkingen:
Nou, Mathijs, het mag moderne kunst heten. Mooi patroontje in het korenveld. Gelukkig zat je niet op de grote weg. ;-)
Alexander, wat een reis! Ga je bloggen vanuit Guatemala? Of moeten we je deerlijk missen?
Vergeet die rugzak!!! Vrijheid blijheid. 2 broeken, 2 t-shirts, 4 onderbroeken, 2 paar sokken ;-).
Ik ben nu al fan van de synchroonzwemmende vissen. Mogen we die adopteren? Alsjeblieft? Mag het? Ah toe?
@ Lilli: Oké, goed. (Als je het me zou horen zeggen, zou je weten dat ik het op heel voorlópig bevestigende toon zei.)
@ Frank: Ik vind dat het mag. Of moeten we daar nog CAO-onderhandelingen over voeren? (Dat staat voor Canna Adoptie Overeenkomst-onderhandelingen.)
Oh, en
@ Ingrid: ik ga zeker mijn uiterste best doen om vanuit het Guatemalteekse oerwoud en vanuit het Guatemalteekse vulkanisch gesteente te blijven bloggen!
Ooh Alexander,
Ik reageer normaal nooit, maar nu kan ik er echt niet onderuit.
Ooit leende ik ook een rugzak. Zo'n lekker grote. En hij zag er nog stoer en zelfstandig uit ook! (heel belangrijk vond ik toen).
Samen gingen we op reis. Twee weken Italie en twee weken Kroatie. Het was geweldig. Ik reisde alleen, maar zo voelde het nooit. In de treincoupe zat mijn rugzak altijd vol verwachting naast me... In mijn minitentje kroop ik gezellig tegen hem aan als ik het koud had 's nachts. En was er geen plek meer in de trein, dan stond hij toe dat ik lekker bovenop hem ging zitten om mijn toch al wat gebutste lijf (door het langdurige kamperen) te sparen van de harde treinvloer.
We werden dikke vrienden, hoewel die vriendschap ongetwijfeld vooral van mijn kant kwam. De vakantie was geweldig. De herinneringen onuitwisbaar.
Het leuke van alleen reizen is dat je nog meer openstaat voor nieuwe dingen en mensen. Minder leuk is dat je daarna niemand hebt om mee te weet-je-nog-toen'en. De dag dat ik mijn nieuwe, grote, stoere vriend terugbracht naar zijn -onverschillige!!-eigenaar was niet leuk. Helemaal niet leuk zelfs. Ik liet hem in de steek. Mijn warmhoudvriend! Mijn reisgenoot!
De tas is daarna ongetwijfeld nooit meer gebruikt (de eigenaar houdt vooral van luxe tripjes) en ik heb voor mijn volgende -veel kortere- reis toch zelf een tas gekocht. Maar *zucht* die zal het nooit halen bij mijn eerste reisgenoot. Dat was pas echte vriendschap!
Dus: schraap al je spaarpotten leeg en keer je bureauladen binnenstebuiten om , maar regel je eigen rugzak! Het is het waard, want na deze reis wil je toch vaker/meer/langer weg. En ook dan heb je weer zo'n tas nodig...
P.s Normaal ben ik niet zo sentimenteel hoor! Maar die tas.... *zwijmel*
Een reactie posten