The Alphabet of B.S., uit de bouquetreeks (door Ludo)

Enige jaren geleden:

Thuiskomen, en je vriendin in bed aantreffen met een ander, is geen reden om te vertrekken uit Dijon. Althans niet voor Sebastien Leblanc. En toch was hij nu op de motor op weg naar het zuiden. Hij walgde van zichzelf, daarom ging, nee moest, hij weg.
Te lang had hij gedacht dat het met zijn leven wel goed zou komen.
Nu, op de route du soleil, had hij het pas door. Al die tijd een baan die wel van hem, maar niet voor hem was en dito voor vriendin. Weggaan was goed. Cote d`azur, strand, zee en vooral niks. Hoe lang? Dat was de vraag. Pas terugkomen als hij echt verder kon met zijn leven.
Dagenlang slenterde hij doelloos over de stranden, zoop zich ongans in het nachtleven en ontwaakte op stranden die hij niet kende.
Ook die ochtend, of was het middag, ontwaakte hij op een strand. Een zwaar hoofd, een duik in zee en dan slenterend richting strandopgang naar de motor.
Ze zat bovenaan de trap. Of eigenlijk op de balustrade die uitzicht gaf op zee. Hun blikken kruisten en bleven hangen. Zelfde blik, zelfde gevoel. Verdoofd door de alcohol en geschokt door de wederzijdse herkenning bleef Sebastien staan. Mompelde wat tegen haar. Zij haalde de schouders op, zei dat ze geen Frans sprak, maar bleef hem aankijken. Sebastien sloeg zijn benen over de balustrade en zat naast haar. De blik beiden gericht op de zee, geconcentreerd alsof de zee het ze ging vertellen. Heel soms een blik naar elkaar, maar vooral urenlang zwijgen en staren. Er was geen woord dat paste.
Ineens pakte ze zijn hand en nam hem mee. Haar hotel was er één die Sebastien alleen kende van films.
Ze zoenden al in de lift, daarna was er woordloze liefde in de hotelkamer.
De volgende ochtend douchten ze samen en Sebastien wist dat dit het was. Hij probeerde het nog in zijn allerbeste Engels, maar zij glimlachte in het Frans: `C'est impossible'. Hun taal had hen die nacht gebracht wat ze beiden wilden: een antwoord.
Sebastien kon terug naar Dijon. Op de route du soleil stopte hij één keer om te tanken. Zijn blik viel op de cover van een roddelblad. Ze heette dus Brooke en was net gescheiden van een tennisser. Sebastien keek rond in de shop, maar vond niet wat hij zocht. Een tussenstop in Valences was de enige oplossing. Daar vond hij wat hij zocht. Even voorbij Valences*** parkeerde hij zijn motor onder een viaduct. De spuitbus viste hij uit zijn rugzak. Het was een maagdelijk viaduct. Hij was de eerste schrijver hier. Groot en duidelijk zichtbaar schreef hij: "The Alphabet of Brooke Shields". Sebastien was klaar.

***op weg naar Zuid-Frankrijk zag ik de tekst uit het verhaal, geschreven onder voornoemd viaduct. Het hield mij dagenlang bezig, maar ik denk nu een plausibele verklaring te hebben gevonden.