In mijn dorp woont een man die ik niet ken. Klein, gezet en grootdeels kaal, maar de resterende grijsharen lang.
Dat laatste doet hem, esthetisch bezien, geen goed, maar deze man lijkt mij de ijdelheid voorbij. Misschien vergis ik me, denkt hij dikwijls aan zijn uiterlijk, maar dan vast & zeker met allesdoordringende melancholie en zonder voornemens er ‘beter’ te gaan uitzien.
Of hij zich bij álles heeft neergelegd, íedere strijd heeft opgegeven, weet ik natuurlijk niet, maar hoop lijkt hem vreemd.
Ik schat hem begin 60.
Ergens anders dan in de plaatselijke supermarkt zag ik hem – op één keer na – nooit. Hij draagt er altijd een lange, beige regenjas, toppunt van onopvallend. Wie hem enigszins schichtig en verdwaasd, maar met een zekere waardigheid, door de dorpssuper ziet scharrelen, wéét dat hij vrijgezel is. Misschien drinkt hij veel: - goedkope wijn of bier: - voor gedestilleerd is er zo te zien geen geld.
Hij lijkt me een kunstenaar. Of een wetenschapper. Dat ontheemde en bevreemde, maar ook waardige. Hij maakt schilderijen of beeldhouwwerken, spreekt negen talen, weet alles van klassieke muziek tot Brahms (maar bezit alleen een oude grammofoon), kan meepraten over de snaartheorie, leest Homerus in het Grieks en was ooit in staat het verschil te proeven tussen een Ch Branaire Ducru Magnum uit 1995 en een uit ’96.
Lief gezicht. Rond, met een puntneus en onschuldige oogjes. Een beetje tekenaar portretteert hem met twee stippen en 10 lijnen, waarvan er vijf haren beduiden.
Gisteren wandelde ik over het betonpad voorlangs mijn huis. Links en rechts akkers met wintertarwe. Nergens een mens te zien.
Bijna bij het asfaltweggetje waar het betonpad op uitkomt, hoorde ik iets achter mij.
Ik keek om en zag de man die ik niet ken, op een brommertje, in die regenjas. Ik riep mijn hond en stapte opzij om de man te laten passeren. Dat deed hij, met een knikje.
Twee mannen en een hond, onder de hoogste hemel van Nederland, op een akkervlakte. Zover het oog reikte geen andere mensen, dieren, auto’s, fietsen of tractoren. Niets dan wij.
De man die ik niet ken, reed naar het asfaltweggetje en stak zijn rechterarm uit.
9 opmerkingen:
Mooi Kees. Mooi, en verder heb ik er weinig aan toe te voegen.
Prachtig, Kees. Er zijn zoveel mensen die we niet kennen die we kennen - en jij hebt er één in een virtine gezet. Met wintertarwe eromheen.
Dankjewel.
Wat ik ook nog wilde zeggen is dat het aantal comments niets zegt over de schoonheid van een stukje.
Virtine is uiteraard vitrine...
en Bibi heeft helemaal gelijk.
Bibi heeft zéker gelijk. En da’s in zekere zin jammer. Een tekst als ‘Een handtekening’ verdient tientallen comments, maar iedereen weet dat hij die niet gaat krijgen. Wat niets te maken heeft met gebrek aan waardering, maar aan het sóórt tekst.
Ongenuanceerd: sommige blogstukken zijn lees-, andere reageerteksten. Wat niet wil zeggen dat een reageertekst niet mooi kan zijn, integendeel, en trouwens óók niet dat iedere reageertekst als zodanig wordt herkend. Wat te maken zal hebben met het onderwerp ervan, dat de schrijver uiteraard bezighoudt, maar de lezers kennelijk niet interesseert. Jammer voor de schrijver, maar inherent aan een bloggemeenschap als Radio Canna, bestierd en bezocht door qua leeftijd, professie, karakter en interesses
behoorlijk van elkaar verschillenden.
Ik wil bekennen het wel eens een béétje vervelend te vinden dat een góede, mooie tekst, waaraan veel tijd en aandacht is besteed, minder – althans minder ‘gemeende’, ‘doorvoelde’, ‘fanatieke’ weerklank vindt dan een in de stroom van een grap uit provocatieve balorigheid naar het blog geüploade politiek-feministisch incorrecte foto, maar that’s kennelijk life. Bloglife. En wat mij betreft, staat daar meer dan genoeg tegenover om er vrede mee te hebben.
En eerlijk gezegd, gruw ik van sommige reacties op Ludo’s, door onder anderen mij met graagte overgenomen, grap over een jacht vol blondines. Ik heb het niet op mensen die zich in een reli-, socio- of andere categorie plaatsen en zogenaamd niets mooi, lekker of ‘done’ vinden wat niet in hun categoriale kraampje te pas komt. De leukste mensen vind ik – en: zíjn – erkende fijnproevers die ’s nachts om half vijf van een Febo-kroket genieten, - bejaarde, gekgelauwerde, door ‘iedereen’ als De Grootste erkende dichters die swingen op de muziek ‘van’ Froger, Gordon en Jolink, - internationaal vermaarde hoogleraren die met hun dorpsgenoten serieus en dédainloos vergaderen over het jaarlijkse klaverjastoernooi. Om maar een paar te noemen. Ik houd van mensen die niets afwijzen omdat het zo ‘hoort’. Van mensen die veel kunnen, veel weten, en zich er niet voor generen voetbal te lieven of om een ‘foute’ mop te lachen. Ik houd überhaupt niet van dat woordje, ‘fout’. Gemakzuchtige, arrogante stigmatisering. Ik houd van ruimdenkendheid, brede belangstelling, gevoel voor humor, ontvankelijkheid, grootheid van geest, gassen in plaats van rijden met de wat-hoort-rem erop, relativeringsvermogen. Ik houd van grote, harde, beschadigde handen die, een armlengte onder een hoofd vol Puccini, Auden en Hopper, een aardappel de grond uit scheppen. Aan wat-hoort-reacties van non-talenten, onbelezenen en wat-pas-ik-lekker-in-mijn-categorietje-types heb ik de ergst mogelijke schijt.
Sorry, 't zit me dwars.
Soms is een tekst zo mooi of zo indrukwekkend, dat ik probeer te reageren om daarvoor te bedanken maar dat alles wat ik typ ongepast lijkt; onecht, niet recht doet... Inhoudelijk heb ik niets toe te voegen, stilistisch (schrijf je dat zo?) ben ik een nul. Dan hou ik maar liever mijn mond en geniet zacht en stilletjes.
Met de grappen en grollen is het een ander verhaal. Daar is het makkelijker reageren (alhoewel ik ook in die reacties me kwetsbaar voel). En ik vind het juist leuk om te zien hoe verschillend mensen reageren. Daarin komt toch ook juist de dynamiek van de grap tot zijn recht? Als we allemaal ongeremd, categorieloos, met grote handen in de -geschreven- aarde woelen krijgen we toch ook een uniformiteit (type reactie)?
Kees, ik hou van je manier van denken, kijken, beleven, grappen maken en schrijven. Voor mij ben jij een man die ik niet ken maar ken.
Sommige stukken zijn zo mooi, dat ik bijna niet durf te reageren. Meestal wacht ik laf tot er een paar reacties staan, maar dat voelt ook niet echt goed.
De totaal ontspoorde grappen op dit blog kan ik wel waarderen. Omdat het lekker gek is. Omdat het anti-hokjesgeest is. De reacties daarop hebben volgens mij over het algemeen al net zo'n hoog 'tongue-in-cheek'-gehalte als de blogs zelf.
De afwisseling en verschillen maken het wat mij betreft juist leuk.
Een reactie posten