Post uit Guatemala (door Alexander)

De bergen hebben hier witte sjaals om, noteerde ik vanmorgen in mijn opschrijfboekje, toen we met een speedbootje over het Lago de Atitlán scheurden, sjaals van wolken. Het meer is omgeven door vulkanen, die spits toelopen en met hun topje boven de wolken uitsteken.

Het plaatsje waar we nu zijn heet San Pedro La Laguna en is een fijn , gemoedelijk backpackersdorp - het eerste wat je tegenkomt als je de traptreden op loopt vanaf de aanlegsteiger naar het dorpje, is een restaurant dat Nicks Place heet. We gaan hier de komende week blijven en elke ochtend vier uur privé Spaans spreken met een vrolijke jonge docent en ´s middags samen dingen bekijken, doen, bezoeken en op het terras van Nicks Place hangen - dat beviel vanmiddag goed.

Vandaag was onze eerste echte reisdag, de afgelopen dagen waren we in Antigua, de landingsplaats voor alle toeristen die Guatemala aandoen of bezoeken en daarom behoorlijk westers, al blijft het vooral een mix van westersheid en Guatemalteekse eigenheid.
Tegenover de Burger King zat een tacqueria, een soort taco-tortillafastfoodketen, smaakten prima. In Antigua hebben we nog geen Spaanse cursus gevolgd, daar hebben we vooral geacclimatiseerd, hebben we loom vakantie gehouden en zijn we wat meer gewend geraakt aan elkaars constante gezelschap, dat vooral in de eerste dagen intenser dan verwacht is.
We hebben in het park gehangen, lezend, schrijvend, vooral veel rondkijkend, in het Parque Central (foto). Er staat een fontein in het midden, een fontein met vier Sirenen eromheen gewikkeld, die in hun blote borsten knijpen om er een straaltje water uit te stuwen. Maar daaraan raak je gewend, dat is een minuut of vijf leuk.

Interessanter zijn de mensen die de vele bankjes van het park bevolken. Op de eerste dag waren dat giechelende uniformpjes van de meisjesschool om de hoek, die met hun digitale camera foto´s van ons maakten - van ons! Een reisgenote met witblond haar vraagt erom om door grinnikende Guatemalteekse mannetjes Barbie genoemd te worden. Eén keer gebeurd, overigens, maar een gedenkwaardige keer.
Op dag twee begint een zwervende vrouw op te vallen, die met haar twee wat schurftige jonge jongetjes (ja sorry, maar zo laten ze zich het best omschrijven), bedelend van bankje naar bankje hopte. Op dag drie ging ik de jonge nors kijkende schoenpoetsertjes tellen. We haalden regelmatig een nieuwe portie van het bij backpackers befaamde bananenbrood, bij de bakkerij om de hoek.

Gisterenmiddag deden we iets niet-hangerigs. We beklommen de vulkaan, de Pacaya. Het was fantastisch. Na een dik uur lopen waren we, een groep van een man of twintig, het bordje ´Vanaf nu ademt u schadelijke stoffen in´ al gepasseerd en lag de eerste opgedroogde lavastroom als een lukrake klodder mayonaise over het groene gazonnetje. Vanaf dat moment was het verboden om te vallen, riep de gids, want vanaf dat moment ging de reis over vulkaansteen en dat is verdraaid scherp.
Ik werd steeds benieuwder hoe dichtbij we zouden mogen komen.
Nou, enorm dichtbij. Je kon nog net niet op het topje staan en over de rand van de krater heen koekeloeren om recht in het kolkende binnenste van de aarde te kijken, nee, net niet, maar we liepen wél tot aan de eerste gloeiende lava-uitloper. Het was daar warm, heteluchtovenwarm, nog net een graadje warmer dan boven de kieren in het puimsteen, die al aanvoelden als dampende verwarmingsroosters. De terugweg ging door het donker, met zaklampen en verbroederende Pringles van de Engelse en Noorse groepsgenoten. Tijdens de hotsbotsbusreis terug naar Antigua - soms over onverharde weg, soms enorm omhoog, dan werd het passend stil in de kletserige bus, alsof iedereen zijn energie aan het stapvoets klimmende busje wilde overstralen - viel ik in slaap.
We genieten.