Deze week doe ik jongensdingen, dat is fijn want jongensdingen zijn leuker dan meisjesdingen. Tenminste dat dacht ik altijd. Nu weet ik het niet meer zo goed. Maar ik heb nog een paar dagen om daar achter te komen. Ik logeerde gisterennacht met wat jongens in een huis van een vriend die met vakantie is. Het is een spannend huis en er zijn veel plekken waar je naar beneden kunt donderen. Ze hingen vijf minuten na binnenkomst al aan de balken en de relingen langs het trapgat. Het eerste het beste spinnetje ging bijna doormidden met een groot zakmes, maar ik was er nog net op tijd bij.
Nadat ze allen, na een lange dag rondsjouwen door hartje Amsterdam, (ze moesten als plattelandsjongetjes toch de duurste straat van het Monopolyspel met eigen ogen zien), in hun slaapzakjes waren gegleden begon het keten. Dat is leuk, maar na een tijdje moeten er maatregelen worden genomen. Strenge vermaningen hielpen niet, want vijf minuten later vlogen de knuffels van de kleinste jongen door het raam naar buiten en lagen de groten te sms-sen.
Daarna begon het kussengevecht, en daarna gingen ze mij bespioneren en zag ik telkens gniffelende ogen om de hoek die me beloerden. Inmiddels was het bijna middernacht en lag ik aan gruzelementen. Toen ik eindelijk het dekbed over me heen trok hoorde ik boven me hier en daar nog gestommel en gegiechel, maar het kon me geen barst meer schelen. Rotkinderen, ik wou dat ik een week met meisjes was dacht ik.
Inmiddels ging de tocht vandaag verder. Hij eindigde bij mijn allergrootste vriend K.S. te Noordbroek. Daar wachtte hond Alyssa, 80 kilo zwaar. Daar wachtten de poesjes Macavity en Wonder. Daar wachtte een gloednieuwe brommer. Daar wachtte de vielwielaangedreven Toyota. Daar wachtte een huis met twintig kamers en een neverending grasveld. Daar wachtte een zojuist bij de Jumbo gewonnen zwembad. Daar wachtte C. met een grote pan spagetti. Daar wachtte bovenal K.S. zelf (sigaret in de mond, Groningse wind in de witte krullen).
We zijn hier op onze plek.
We gaan niet meer weg, maar dat weet de grote K.S. te N. nog niet. (Misschien leest hij dit bericht van radio Canna vannacht en trekt hij de haringen uit onze tentjes), maar ik hoop het niet. We gaan, yesyes, jongensdingen doen. Wat precies weet ik nog niet, maar ik houd jullie op de hoogte.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
13 opmerkingen:
Hou vol, Bibi. En anders verklein je ze maar en dan stop je ze daarna in de letterbak.
Bibi en haar jongens arriveerden tegen drieën. Da’s zo’n 10 uur geleden, maar nog steeds ben ik er niet achter hoevéél jongens hier nou eigenlijk logeren. Wáár je ook kijkt: - je zíet er een, maar nooit langer dan een seconde of twee. Het zijn snélle jongens.
‘Lastig’ zal ik ze niet noemen, en ‘onopgevoed’ of ‘op het criminele af’ evenmin, maar ‘druk’ moet er vanaf kunnen. Bij deze.
In de voorbije 10 uur heb ik, onder veel meer, een kat uit de magnetron bevrijd, mijn vriendin losgesneden (zij was met een verlengsnoer aan een keukenstoel gekneveld), mijn ladder beklommen om een der (drie? 13? 30?) jongens met zaag en al uit de kruin van onze walnotenboom te tillen, een hoofdwond verbonden, twee vuren gedoofd (één ervan onder de tuinbank), mijn hond afgeschminkt, in Bibi’s Jetta mijn eigen RAV4 achtervolgd en slechts één van mijn (vier? 14? 40?) logés zó’n schop onder z’n kont gegeven dat hij, volgens omstanders, loskwam van de vloer. Ik heb daarvan geen spijt. Zonder kloppen mijn werkkamer betreden, me middels de tekst “hé ouwe, laat mij d’r effe bij, ik mot me mail checke” van mijn werktafel proberen te verjagen en, wanneer ik blijf zitten, op de koop toe een stiletto trekken: er zijn grenzen.
Nu ga ik slapen. Ik voorzie een drukke dag.
Pas op Kees. Een van hen is sinds kort ook nog vuurgevaarlijk.
Lagere school, op kamp. Ik herleef het plotseling na dit verhaal.
Het verhaal ruikt ook naar kampvuur en griezelige verhalen vertellen.
Veel succes, wat zullen jullie moe zijn na deze week.(zogenaamd: ‘goed-moe’ want ik denk dat de jongens een heerlijke tijd hebben gehad!)
Bij Bibi voelt bijna iedereen (m/v) zich meestal een ontzettend watje. Zo ook ik. Ik ben van de meisjesdingen, altijd al geweest. (Op een korte periode na toen ik ook spijkerbroeken droeg, maar dat was een vergissing.)
Maar ik begrijp nu hoe lekker rustig dat is, meisjesdingen. Ik blijf ze lekker doen. Dan maar een watje. Dan maar geen mooie verhalen.
Sterkte, Kees en Bibi. En let in godsnaam op Macavity en Wonder. De enorme jongensschoenen van nu, daaronder worden die kleintjes zonder pardon vermorzeld. Ik moet er niet aan denken.
Kan ik ook nog komen met mijn neefje? Die vindt het vast geweldig leuk om mee te ravotten.
ps bovendien ben ik heel streng en kan ik kijken of ik nog wat orde kan scheppen aldaar... :)
Nou, gewone kwajongensstreken dus, voor jongens.
Wel eens een hele middag door het raam met een verrekijker naar je overburen zitten staren omdat het moest van je broer? Wel eens door een bed gezakt toen je er vanaf het stapelbed op moest springen?
Jongens, vooral in de vorm van broers, vriendjes, vaders, leraren...doe mij maar een paard.
Paarden zijn pas eng, zo groot en hobbelig.
Ook paarden zijn op ons terrein van ganser harte welkom.
En alles helemaal gratis. Het zwembad 'Waterparadijs 't Spierinkje' is inmiddels in gebruik genomen.
Correctie: voor SOMMIGEN "helemaal gratis".
Een reactie posten