Mijn zinnen lijken weggenomen. Weggerukt door de wind die zich hier onophoudelijk tegen de pannen drukt. Het kraakt in huis. Ben je nog wel schrijver als er geen woorden meer zijn? Een schrijver is toch alleen een schrijver als hij schrijft. Of niet soms? Ik heb al weken niet Geschreven. Wel geschreven, want iedereen schrijft hier en daar wat op: boodschappenlijstjes, een verjaardagskaart. Maar ik Schreef verder niets. O weggevlogen letters, waar schuilen jullie toch?
Het lijkt of mijn beroep is weggewaaid. Alsof het slechts een cape was die tijdelijk om mijn schouders lag en daar ongemerkt aan stukken is getrokken. Week na week beet de slijtage zich vast in de stof, en ik heb het niet gevoeld. En dat de cape langzaamaan door de storm tot sliertjes werd getrokken en daarna met een laatste ruk is meegesleurd, voelde ik evenmin. Maar nu hij er niet meer is, loop ik naakt door Egmond aan Zee. Naakt. En die cape, of wat er ook van over is, vliegt nu zwaar gehavend ergens boven Den Helder, of hij hangt ineengedraaid aan een zendmast langs het Noordzeekanaal.
O cape, kom terug.
O cape, ik zal je voortaan koesteren. Ik zal alle losgetrokken draadjes opnieuw naast elkaar leggen, ze ontwarren, ze gladstrijken. Ik zal vlechten, strikken, helen tot ik erbij neerval. Ik koop een weefgetouw voor jou. Cape. Capeje. Bedek mijn schouders toch. Ik heb het koud. Ik zit hier onder een pannendak. Ik hoor de golven achter de duinen, de regen die tegen het dakraam spat en ben niets.
Ik trek er vandaag maar eens op uit. Ik neem een verrekijker mee. Eentje voor de binnenkant van mijn ogen en ga op zoek. Die cape komt niet meer terug, want wat ooit is stukgescheurd wordt nooit meer heel. Wat uit zichzelf bij je is weggegaan moet dan ook maar wegblijven. Dag vod, dag poetsdoekje, dag uiteengereten stuk katoen, ik maak een nieuwe cape, het kan wel even duren. Noem me tot die tijd geen schrijver, noem me hoeder.
Het wordt een cape van wol.
18 opmerkingen:
De woorden kwamen je weer aangewaaid!
Ik vrees dat dat maar zo lijkt, Teuntje.
Ojee, heb je te maken met een wollig hoofd. Een plaats waar ideeën ineens niet meer lijken te woekeren als voorheen. Een brein dat moe lijkt en geen fonkeltjes van inspiratie ziet…?
Zo’n hoofd?
Ik ken zo’n hoofd. De zorgen erom, maken het niet minder. Loslaten en je zintuigen de volle kost geven. Tanken. Kostbare zintuigenolie.
Jeska heeft gelijk. Een typisch geval van PDD (post-deadline-distress). En geen betere plek dan aan zee, waar je nu bent.
Als alles doorwaait en schoonspoelt, komen vanzelf de gedachten en woorden weer aandrijven met de getijden. Geef het tijd. Ze zijn onderweg op eb en vloed. Je hoeft alleen maar los te laten en mee te drijven.
Maak geen cape. Maak een boot.
Nee, beter nog: maak een zeil.
Ja maar... ik bedoelde geen deadline stress...
Gelukkig heb ik wat ik hierboven beschrijf maar een keer meegemaakt (door een verklaarbare reden) en ervaar ik niet iedere deadline dit intense gevoel van leegte.
Moeten schrijvers echt altijd schrijven om schrijver te zijn?! Het is ook een manier van kijken, van zijn en van beleven.
Om mezelf te bemoedigen noem ik zo'n vacuum de conceptuele periode, een leegte waar je doorheen moet omdat hij langzaam weer naar een creatievere tijd verglijdt - of zoals je wilt, de productieve periode. Klinkt sjieker dan 'nietsdoen'... :-)
Het is natuurlijk voor iedereen altijd weer anders, maar wie zulke mooie stukjes schrijft als jij over de Storm, is de woorden niet kwijt. Ze laten zich echt weer vinden. Ze zullen zich weer opdringen.
En tot die tijd lijken Jeska's zintuigenolie en de boot van Ingrid me prachtige middelen om op te varen, ook bij storm en tegenwind.
Geniet van de zee, lieve Bibi, laat de spinnenwebben uit je hoofd waaien! Dan is er weer ruimte voor de unieke werkhersenspinsels en -verzinsels.
Sorry Jeska, ik had na mijn eerste regel nog een nieuwe alinea moeten maken.
Ik bedoelde dat ik het met je eens ben. En dat over PDD was een nieuwe gedachte en moest dus een nieuwe alinea zijn.
PDD omdat het gevoel dat Bibi beschrijft volgens mij vaak voorkomt na hard werken (vandaar Post-Deadline-Distress).
Het 'begin-van-de-zomervakantie-gevoel', even niet weten waarheen en hoe.
Dat is niet erg (als je er niet van in paniek raakt, en die tijd ook hebt, natuurlijk). Gewoon meewaaien. Je lekker 'vervelen'. Mijn ervaring is dat zo de grond weer bouwrijp wordt gemaakt. Even leeg, en laten rusten.
Loslaten dus, wat Jeska al zei. Dan komt het vanzelf weer.
Om nog maar eens een cliché er tegenaan te gooien: de boog kan niet altijd gespannen zijn.
Die 'conceptuele periode' van Teuntje, daar sluit ik me ook geheel bij aan.
En inderdaad, wie zo schrijft is de woorden niet echt kwijt.
Maar met een vermoeide geest is het harder zoeken. (Dat wij als lezers dat alleen uit de inhoud vernemen, en niet uit de vorm, zegt al genoeg. Toch?)
Misschien ten overvloede, maar ik zeg het graag nog even: wat een mooi stuk, Bibi. Het zijn elke week weer cadeautjes. Dank je wel. Ik moet er maar eens een juwelenkistje voor gaan aanschaffen.
Ik heb nog nooit van pdd gehoord en ik heb het ook nog nooit ervaren. Ik vrees dat ik geen 'typisch geval van pdd' ben Ingrid. Me 'lekker vervelen' is ook iets wat ik niet ken. Ik wil mijn stukje hier ook niet te veel verklaren en uitleggen al kan ik wel wat van Jeska's 'zintuigolie' gebruiken. En waarschijnlijk moet ik mijn gsm in de golven gooien en mijn computer erbij. Maar vandaag heb ik mezelf in de golven gegooid. Ik was de enige op het strand die geen winterjas aan had. De hond had het druk met waken. Ze rende heen en weer tussen het water en het hoopje kleren in het zand. Dank voor jullie reacties!
Bibi, je was gewoon je eigen boot vandaag.
Die woorden komen vanzelf wel aangedobberd. Blijf drijven, dan haal je ze zo binnen.
Ik vond een cape. Compleet intact.
Misschien is het gewoon breidrang. Komt wel vaker voor en kan een mooie cape opleveren.
@ Ludo, wel voor den drommel, is dat ding helemaal naar Frankrijk gevlogen? Intact zei je? Ik hoop dat hij zijn talen spreekt, want bij mij komt hij er niet meer in.
@ k ophieps, het is niet zozeer het breien, maar het hoeden en het scheren. Maar van wol zal hij zijn.
Gewoon zitten en tikken. Dondert niet wat. Desnoods beschrijf je het patroon van het behang. Het is net een kraan die je een tijdje moet laten lopen voor het water warm wordt. Als je hem voortijdig uitzet met "het lukt niet, het blijft koud" dan lukt het inderdaad niet.
Dat strand ligt er straks ook nog wel. Hup, aan het werk!
Ik pieker me suf over de naam K Ophieps. Vast een anagram. Maar wel een lastige. Er zit Sophie in, maar dan hou je een K en een P over. Of zit ik er naast? Is K Ophieps de trotse dochter van Henk en Riekje Ophieps? Geen idee.
Aha. Kophieps dus. Weer een nieuw woord geleerd.
@jan paul
Ik zie nu pas dat je over mijn pseudoniem hebt gepiekerd.
Kophieps, ja. Ik hou wel van rare woorden.
@bibi: hoeders zijn ook vaak breiers, dus het had gekund
Groeten van Bertie (nee, niet Bertie B, Kees. Mijn Bertie B. heette trouwens Relus K.)
Een reactie posten