Niets (door Kees)

Waarover nu weer? Ik beleef niets.
Plinten wezen kopen, op maat gezaagd en in de schaduw afgelakt.
Maaimachine naar de dealer gebracht. Werd tijd. De vorige keer dat ik de messen liet slijpen, was het januari 2003.
Nu is het juli 2007 en beleef ik niets.
De pruimen zijn rijp, de peren klein, de kersen op. Er niet één van geproefd. Als ik mijn kersen wil eten, moet ik een net over de boom laten zakken, maar die is meer dan twee lange ladders hoog, ik heb hoogtevrees, waar vind ik zó’n groot net en ik heb wel iets beters te doen. Nou ja: iets ánders. Laat de vogels zich laven, ik hóef geen kersen.

Ten teken dat de kersen zijn opgegeven en de boom definitief aan de vogels wordt gelaten, vroeg ik een van Bibi’s Buben het mooie blankhouten nestkastje (1), dat zij ons vorige week cadeau deden, tegen de stam te spijkeren. Dat heeft hij voorbeeldig gedaan. Het kastje hangt een meter of vijf boven de grond, met de opening naar het noordwesten want dat schijnt te moeten.
Zorgelijk is, dat Wonder (2, rechts) er gisteren op zat. Zij mag van mij vangen wat ze kan, maar géén vogels die ik door dat kastje naar hier heb genood. Dus moet ik de onderste twee meter van de stam met prikkeldraad omwikkelen. Zo is er, al beleef je niets, altijd wat en komen uit alles altijd gevolgen, consequenties en keuzeverplichtingen voort. Vermoeiend, terwijl ik vakántie wil.
Ik wil wég. Weg van computer, decoupeerzaag, kwast, laminaat, maaimachine, schrijftafel, verf, workmate. Weg van móeten. Maar C. heeft gelijk. We zouden haar vakantie aan ons huis besteden. Woonkamer, hal en gang verven, een vloer leggen en zomeer.
Godlof kwam Czeslaw. Teneinde hem niet in moeilijkheden te brengen, doe ik hier over Czeslaw – die dus niet zo heet – geen andere mededeling dan dat hij een vakantiewoning in Polen bezit, die hij ons misschien kan verhuren. We horen het binnenkort. En als Czeslaw zegt ‘ga’, dan gáán we, computer/workmate of geen computer/workmate.
Pólen. Nooit geweest en niet direct het land dat ik liever dan enig ander wil bezoeken. Land van gróte dichters, dat wel. Herbert, Milosz, Szymborska. Namen, onverbrekelijk verbonden met die van de in 2004 overleden vertaler Gerard Rasch. Maar toch. Polen? Krakau, Warschau, Gdansk. Knarsknarsknars. Chopin, Wałęsa, maar evenzeer Oder-Neisse, Tweede Wereldoorlog, extreem rechts. Troosteloos, aardappelwodka, zware industrie. Krakkemikkige auto’s en tot leer gerookte koppen achter het Shell-tankstation aan de A7 bij Scheemda. Ik ben kortom zó bevooroordeeld dat het hoog tijd wordt dat ik erheen ga. (Fokke en Sukke, gisteren in het NRC: - F.: “Tssk, die Polen….” S.: “Kunnen Rusland en Duitsland het niet onderling verdelen?”)
Intussen beleef ik niets. Niet buiten mijn hoofd althans. Proza: ‘What is the what’ van Dave Eggers, poëzie: ‘New Collected Poems’, Les Murray (3). Werk: een krantenpagina vullen (géén tabloid), vier workshops ‘poëzie geven’ voor basisschoolleraren voorbereiden, een jeugdroman voltooien en plannen voor een non-fictie-jeugdboek uitwerken, maar de respectievelijk deadlines zijn 13 augustus, 2 september, 31 december en “ergens in september”. Te ver, te ver. Zomer, lobbig de lucht, traag de tijd. Ik werk aan een gedicht en groei een baardje. Zondag gaat het eraf want dan ga ik iets beleven. Bezoek van een prachtige kunstmevrouw, uit Vlaanderen helemaal. Wie omwille van jou zó ver rijdt, doe je geen Jaap Stammetje aan.
Vandaag zal ik, behoudens mijn derde golfles (4), ook wel niets beleven, maar morgen beleef ik me suf. Dan koop ik ‘Harry Potter and The Deadly Hallows’.