Ik ben in Noorwegen, en de laatste paar dagen was ik op bezoek bij Jostein Hasselgård, een van de aardigste mensen op årde. Hij is, naast vele andere dingen, zanger. Ooit deed hij voor Noorwegen mee aan het Eurovisie Songfestival, en vorig jaar heeft hij een kleine, mooie cd gemaakt met jazz/popliedjes.
Deze dagen trad hij elke avond op, en ik mocht mee. Het werden drie memorabele avonden.
Op donderdag was het groot feest op het plein voor het Rådhus (gemeentehuis) van Oslo. Er waren skeive dager. Zoiets als 'scheve dagen': gay pride dus! En deze avond werd er een groot concert georganiseerd dat Eurovision Memory Lane heette.
Allerlei voormalige Eurovisiesterren traden op. Natuurlijk vooral Scandinavische grootheden. Wenche Myhre, Kiki Danielsson, Elisabeth Andreasson, Måns Zelmerløw, etc. Namen die ons niet zoveel zeggen.
Wel was Katrina er, jullie weten wel, van The Waves en van LOVE SHINE A LIGHT. Het hele publiek stond met de armen in de lucht en de mobielschermpjes aan.
En toen was Jostein aan de beurt. Zijn 'I'm not afraid to move on' is een lief, rustig pianoliedje. Overal om me heen gleden handen om schouders, werd zacht gekust en ontroerd meegezongen. Ik werd er heel blij van. Om Jostein. Om het liedje. En om de vrijheid. Zo vaak kunnen jongens-jongens en meisjes-meisjes elkaar niet kussen in het openbaar. Gay Pride is mooi. Helemaal als Jostein zingt.
De avond erna: heeeeeeeeel anders. Jostein doet een kleine tour om geld op te halen voor een kindertehuis in Ethiopië. Geen band, geen Eurovisie, geen groot publiek, maar alleen Jostein en de piano.
We kwamen op een prive-feestje terecht. Zanger? Jostein? Huh? Ze hadden eigenlijk nog niet van hem gehoord, en de organisatoren waren enigszins vergeten hem aan te kondigen. En dus moesten we eerst maar gaan zitten. Er was namelijk net een discussie bezig. Over - echt! - new-age-christendom. En reïncarnatie. En over Lord Of The Rings-speelkaarten. En al die dingen samen. Het werd enigszins verhit, want sommigen probeerden anderen van De Echte Kristelijkheid te overtuigen.
Gelukkig ging men even later wel om de piano zitten, en Jostein, die zich dapper genoeg niks van alle afleidingen aantrok, veroverde iedereen binnen een paar maten.
Na afloop was iedereen zo verrukt dat we echt linzensoep moesten blijven eten. Ja! Nu! Hier! Een bord vol!
Overigens kregen we ook nog het visitekaartje van een van de gasten. 'Dit is mijn bedrijfje'. Hij bleek: wenkbrauw-artiest. Ik wist niet eens dat het bestond. Maar hij bezocht Beroemde Mensen om hun wenkbrauwen op te maken. De volgende dag moest hij naar het koninklijk huis.
Het is dus waar: op reis gaan loont ZOOOOOOO. Je ontmoet nog eens een øyenbrynstylist.
De derde avond was helemaal zoals het moet zijn. Jostein speelde buiten. Buiten aan de fjord. Hier stond zijn piano, daar was de baai. Scandinavischer EN gelukkiger kun je niet worden. Er was late zon, de schaduwen rekten zich, en iedereen zat op houten bankjes en neuriede zachtjes mee.
Josteins laatste toegift: een prachtige pianoversie van Louis Armstrongs It's a wonderful world.
6 opmerkingen:
Dank je, dat we door jou daar even bij waren! Die laatste avond klinkt helemaal perfect.
Wat een schitterende ervaringen moeten dat zijn Edward. Ben nog wel benieuwd hoe je zo met die Jostein in contact bent gekomen - ik bedoel, ik loop niet elke dag een Noorse ex-eurovisie-ganger tegen het lijf.. :) Maar jij misschien wel.. mazzelaar! Lijkt me een droom, daar aan de fjord.
Tjonge, wat een feest moet het daar geweest zijn. Tenzij Thor Bergelund er was, natuurlijk.
Die wenkbrauwstylist, daar doe je het voor. Nu hoop ik wel dat ik ook een Guatemalteekse artista de cejas ontmoet. Anders zal mijn reis eigenlijk voor niks zijn geweest.
Of een neushaarverver Alexander. Dat zou de reis ook de moeite waard maken, vind ik.
Als het er een is die dreadlocks kan leggen in mijn neushaar, dan wel. Anders niet hoor, kom nou.
Een reactie posten