Post uit Honduras (door Alexander)

Ik ben in Honduras. Net over de grens, een ritje vanaf de controleposten van nog geen tien minuten, in Copan Ruinas, het dorpje met een ietwat misleidende naam, want de ruines zijn nog een paar kilometer verderop en die heten juist weer alleen Copan. We zijn in Honduras voor die ruines, alleen die, de Maya-ruines, gaan we morgen bekijken en daarna rijden we snel weer terug naar Guatemala. Voor onze laatste week in Centraal-Amerika.

Een grens overgaan heeft toch altijd minder om het lijf dan ik hoop. Zelfs als je in Centraal-Amerika bent en je hoopt op een groot hek met honden en een nieuw interessant stempel in je paspoort blijkt het tegen te vallen. Er is alleen een slagboom en een flodderig papiertje met een visumstempeltje erop.

De overgang tussen de twee landen is ook niet zo groot. Het hoekje van Honduras waar we nu verblijven lijkt sprekend op Guatemala. Het heeft een dorpsplein dat een park heet, met bankjes en wat bomen, hotels zien er hetzelfde uit, het heeft etenskraampjes waar alles gegeten wordt met een hap van een tortilla, kleine pannenkoekjes van maisdeeg. De mensen spreken er ook gewoon Spaans, ze betalen er alleen met ander geld.

Wel een ander land lijkt Livingston, terwijl dat toch in Guatemala ligt. In de oksel tussen Belize en Honduras - pak de wereldkaart er even bij - ligt een piepklein stukje Guatemala aan de Caribische Zee, en daar ligt Livingston. Daar waren we de afgelopen dagen. Aan zee ligt het, en aan landzijde wordt het omgeven door ondoordringbare rimboe. De enige manier om in Livingston te komen is per boot, een autoweg ernaartoe bestaat niet. En daarom is het volk van Livingston geisoleerd van de rest van het land. Er lopen mensen rond die je nergens anders in Guatemala ziet.

Een groot deel van de bevolking bestaat uit garifuna's, afstammelingen van Afrikaanse slaven die er honderden jaren geleden terechtgekomen zijn. Hun Afrikaanse bloed is zo sterk dat je je door hun uiterlijke kenmerken - brede neuzen, kroeshaar en een diepdonkere huidskleur - bijna in een Afrikaans land waant.
De garifuna-cultuur is er nog springlevend: een man vertelde ons over een begrafenisritueel dat die avond in het bos zou gaan plaatsvinden (en zei 'maar daar zijn jullie als toeristen vast en zeker bang voor', hmmf), jongens werken zich 's avonds in het zweet terwijl ze traditionele trommels bespelen en ze schreeuwzingen en roffelen onmiskenbaar Afrikaans-gewortelde ritmes. En ze spreken hun eigen garifuna-taal, die niet op iets lijkt dat ik ken. Er wonen ook Guatemalteken met lichtbruine huidskleur in Livingston, maar dan toch in andere delen van het dorp. Livingston is voornamelijk een enclave van garifuna's. Je krijgt er overigens wel tortilla's bij je eten.

Een heel andere wereld, maar dan echt echt echt onvoorstelbaar anders, was de uitgestorven Maya-wereld, waarvan we de resten zagen in Tikal, de grootste opgraving van het land. Onze gids daar vertelde nog meer dan er te zien was en gunde ons inkijkjes in alles wat hij weet over hun cultuur. Hij scheerde langs de superingewikkelde astronomische berekeningen die ze maakten om het weer te voorspellen en meer. Hij legde uit welke symbolische religieuze betekenissen alle graveringen op de opgegraven stenen hadden. Hij bezat zoveel kennis en zoveel enthousiasme dat je er wel van overtuigd moest raken dat de Maya's toch wat slimmer waren dan de veroverende Spanjaarden hen inschatten.

En wij, als toeristen, ruiken er een beetje aan, aan die andere werelden. We proeven ervan. En over iets meer dan een week ben ik weer terug in de andere wereld die Nederland heet.