Canna Cultuur (door Alexander)

Boek: ROTJONGENS - Bibi Dumon Tak

Ze hadden geen stem. Er werd wel óver ‘rotjongens’ gepraat, maar nooit mét hen. Dat was de aanleiding voor Bibi om het boek te schrijven dat ze schreef. Ze wilde van de criminele jongens zelf horen waarom ze in een jeugdgevangenis zaten, en hoe het leven daar is, of het opsluiten helpt. Het boek is een aaneenschakeling van indringende, want levensechte interviews. Ze sprak Sontje, een piepjonge jongen die een andere jongen bedreigde: zijn gameboy moest hij geven, of zijn oma ging eraan. Ze zag Doddy en Nelson en Winston voor de rechter staan, in verband met een gewelddadige overval. In zijn cel bezocht ze Samir, die zich kapot verveelt in de gevangenis en werkelijk niet inziet waarom dat wat hij krijgt ‘behandeling’ heet.
De verhalen zijn klappen in je gezicht, zonder dat Bibi verweten moet worden dat ze klappen uitdeelt. Want Bibi dringt zich juist niet pamflettistisch op de voorgrond, ze registreert. Het is de kracht van het boek: het verhaal is niet politiek gekleurd. Dit zijn de kale verhalen, het zijn de stemmen van de rotjongens. Maar veel van die stemmen schreeuwen, bewust of onbewust, om hulp, verandering, politieke bezinning. ROTJONGENS heeft het in zich om een van de belangrijkste boeken van het jaar te worden.

Muziek: José González - IN OUR NATURE

Het lijkt net alsof er meerdere José Gonzálezzen meezingen op zijn nieuwe cd IN OUR NATURE. Maar het is eenmansmuziek. Ik denk dat er in totaal één stem en één akoestische gitaar en één basgitaar gebruikt zijn voor de hele cd. Af en toe is er nog een drumtokkeltje, maar eerder van handgeklap dan van drumstokgetok.
Aan de eerste cd van José de Argentijnse Zweed heb ik de dierbare herinnering dat ik er op een avond naar luisterde in een Guatemalteekse hangmat en pas uren later wakker werd, toen het hele hostel al sliep. De muziek van de nieuwe, tweede cd klinkt vol genoeg om niet bij in slaap te vallen, zijn stem heeft een galmpje, een echo, een gemixte tweede stem, een montage van een heleboel akoestische gitaren, die allemaal door José gestreeld bespeeld lijken.
Luister hier en hier en hier (van het vorige album) en hier (een beroemd filmpje).
(Bij haar betoverende optreden in Amsterdam, afgelopen vrijdag, toonde Feist zich verguld en vereerd met haar COLA-benoeming.)

Film: THE DIVING BELL AND THE BUTTERFLY

Jean-Dominique Bauby krijgt een beroerte en raakt geheel verlamd. Alleen zijn linkeroog kan hij nog bewegen. Hij hoort, ziet, ruikt en voelt nog wel hetzelfde als iedereen. Via het oog zal hij de rest van zijn leven moeten communiceren. Onvergetelijk zijn de scènes waarin de verpleegster hem zijn nieuwe 'praat'-systeem uitlegt. Zij noemt één voor één de letters op, hij knippert bij de juiste letter en zo spellen ze samen hele zinnen. De eerste zin die Bauby spelt is: 'Ik wil dood.'
Het is een hartverscheurende, heel mooie film.