Haat is voor ons eigenlijk een redelijk onbekend gevoel. Wij hier in het Westen, rijk en utterly tevreden, hoeven over het algemeen niet heel veel te haten. Het harde haten waar ik het nu over wil hebben is dus vooral de haat-scheut. De oprisping van haat die je héél af en toe voelt.
Ik heb dat, ik ben eerlijk nu, zélden.
Maar als. Dan ja.
Er zijn zaken waar ik een hékel aan heb. Als ik al veel te lang de weg kwijt ben, en Iemand naast me zegt: ' Ik weet de weg,' en die Iemand naast me weet de weg niét, maar Iemand zégt dat hij de weg weet omdat hij weet wat voor een hekel ik eraan heb om de weg ongecontroleerd kwijt te zijn, maar intussen heb ik door dat die Iemand loopt te jokken, en dat is dan dus een dubbele hekel.
(Zelf de weg kwijt zijn vind ik gek genoeg stukken minder erg.)
Of als ik een tas draag die begint te trekken aan m'n schouders maar we moeten nog zeker langs twintig schoenenwinkels. Ernstige hekel. Sowieso aan winkelen.
Of ik zit in een vergadering of een meeting of een overleg of een congres of een standpuntenbijeenkomst en ik moet gedwongen naar iemand luisteren die praat alsof er snippers bordkarton uit zijn mond flodderen. Met woorden als nivelleringsvermogen en schouderseronder en draagkrachtsauthenticiteit.
Allemaal hekels.
Maar nu de granieten haat.
Die ik overigens als kind al had:
als er door de straat een opgevoerde brommer langsvliegt. Met zo'n vlag van straal-lawaai achter zich aan. Zo'n scheur van torengeluid. Zo'n harde, vette muur van oorverdovendheid waar niemand omheen, doorheen of achterlangsheen kan.
Het liefst wil ik dan een AK47 en raak schieten.
Dan wil ik de Middeleeuwen terug en openbare terechtstellingen.
Ongecontroleerde woede, haatvlaag. Ik weet het, zeer irrationeel en zeer onaangepast - al is het verschil tussen mij en de misselijke motorist dat ik er niks mee doe en hij ('t is nooit een zij) wel. Nota bene: het gaat me niet om gewone motoren, en ook niet om blitserigheid en geshowoff. Ik heb het puur over die allesoverheersende stadscheten. Nota bene: ik heb het ook niet over de uitzonderlijke haat, die bv. wanneer je iemand iemand anders iets aan ziet doen. Ik heb het over dagelijkse situaties waarin je mond opeens in een gifbek verandert.
Iemand anders een ander voorbeeld van dit soort haatvlagen - momenten waarop we even onze geciviliseerde zelven afwerpen en alleen maar willen doodknuppelen?
18 opmerkingen:
Je beschrijft dat lawaai heel treffend en in mooie bewoordingen. Zodanig dus, dat ik blij ben dat je af en toe bent geteisterd door zo'n om terechtstellingvragend brommertje. Maar je hebt gelijk. Het eerste wat er met me gebeurt -als ik zo'n brommer hoor- is dat ik voel hoe mijn bloed verandert in gif. Ik wil een stok tussen de spaken steken en zien hoe het hele gevaarte loskomt van de grond. Zich geluidloos gaat wentelen in de lucht en zich daarna doodsputtert op de grond.
Ja, ik zie de brommers met hun berijders als 1. Als gemotoriseerde centaurs.
Rotjes doen precies hetzelfde. Dan wil ik dat ontploffende minigranaatje het liefst terugduwen in de handen waar het vandaan komt.
Het lawaai zorgt voor die reactie Edward, daarvan ben ik overtuigd. Hondenpoep is rot, maar geen reden tot die giftige reactie als waar wij het nu over hebben. Het is genetisch. We hebben het meegenomen uit de oerbossen. Je hoeft je er niet voor te schamen. We kunnen er niets aan doen. Maar erover schrijven is heel bevrijdend.
Jongetjes met achterstevorenpetjes en stoerbekken in al dan niet gepimpte VeeWeetjes en Hondaatjes die met drie keer de toegestane snelheid door bebouwde kommen scheuren. Haat, háát, HÁÁÁÁT. En moordlust. Niet, geloof ik, vanwege het lawaai, maar vanwege de stompzinnige, egoïstische roekeloosheid.
Heel herkenbaar.
Ik heb regelmatig de neiging om iemands hoofd eraf te bijten.
Iemand zei eens tegen me, en je lijkt zo lief! Die man is dood nu.
Ja zeg, we hebben allemaal gevoelens. Niemand is áltijd lief.
Keiharde muziek, bepaalde verkeerssituaties, ruimte inpikkers (letterlijk én figuurlijk) mannen die uitstralen: ‘ach wijffie, dat doe ik wel even.’ Kinderen die dieren pesten. Inderdaad, egoïsme: zoals stomme tieners die hebben zitten zuipen hier aan het strand en het vervolgens nodig vinden de glasscherven in het zand te gooien. De lijst lijkt eindeloos. Misschien moet ik eens zo’n ontspanningcursus overwegen?
Mensen (voornamelijk vrouwen) die appels eten in de trein.
of
Mensen (wederom vaak vrouwen) die hun nagels knippen in de trein.
of
Mannen die tijdens het eten met hun vingers in de mond gaan peuren om de restjes tussen de tanden te plukken.
of
Studenten die alles stom vinden (is dat nou een gedicht?).
of
Friezen die stug Fries blijven praten ondanks dat ze horen dat jij Nederlands praat.
Maar vooral dus die appels!
Hmmm, heel fijn, ik voel me erkend! Dankjulliewel!!!
Je kunt ook naar Guatemala gaan, Jeska, stukken leuker dan een ontspanningscursus!
Die reis heeft mij grotendeels ontgift. Ik erger me sinds terugkomst een stuk minder dan daarvoor. Omdat ik daar op reis heb ervaren dat het vooral zo veel meer energie kost om je te ergeren, dan om je ergens niks van aan te trekken.
Bijvoorbeeld, deel één: opdringerige straatverkopertjes. Eerst vond ik het vieze voddige mannetjes die me niet moesten lastigvallen, omdat ik per definitie niet geïnteresseerd was in hun waren en ik geen wandelende bulkende portemonnee was. Toen Guatemala. Nu snauw ik ze niet meer weg. Daar heeft niemand wat aan. Zij proberen het bij de volgende passant gewoon weer, het is tenslotte hun handeltje, ze leven ervan, en ach, nu kijk ik ook of ik echt niks van ze hoef.
Bijvoorbeeld, deel twee: de weg niet weten. Mijn reisgenote nam graag het voortouw, ik nam ook wel eens het voortouw, maar twee voortouwen trekken niet altijd dezelfde kant op. Dus: mijn reisgenote moest en zou aan een stuk of vijf mannetjes vragen of ze de weg wisten, die haar dan een stuk of vijf verschillende richtingen op stuurden. Ik was meer voor zelf oriënteren, en eventueel verkeerd lopen, maar het dan uiteindelijk toch vinden. Ik irriteerde me. Je vindt de weg uiteindelijk namelijk altijd.
Bijvoorbeeld, deel drie: regen. Het regent soms. Ook soms als je erdoorheen moet. Eerst: grrrggkkkkrrghhsssssjjjmbrl. Toen Guatemala. Nu: ach, niks aan te doen, dan word ik maar even nat. Maar nat is maar nat. En je wordt weer droog.
Nou nog even een disclaimer: ik probeer niet te preken. Ik gun jullie je haatvlagen. Maar ik heb ze tegenwoordig maar zelden, ik irriteer me niet echt aan scootertjes. Ook omdat ik Wilders inmiddels voorspelbaar vind in zijn haatvlaagopwekkend haatspuien, en ik niet goed weet of het nou slim is om daar een haatvlaag of een geciviliseerdheidsvlaag tegenover te zetten.
Appels eten? Nouuuuuuja, kom nou. Waarom? Het is juist zo'n fijn geluid, de sappige knisperkraak van een brekende appel!
Even iets verduidelijken:
Over dat verkeerd lopen. Het komt uiteindelijk goed, wilde ik zeggen, dus maakt het niet zo veel uit of de een nou het voortouw neemt of de ander. En het maakt ook niet zo heel veel uit of je dan verdwaalt. Al die energie die je aan het ergeren zou besteden kun je beter gebruiken om de weg te (helpen) vinden.
Hmm. Ja, ik ben een hippie in het diepst van mijn gedachten.
Alexander, je hebt helemaal gelijk hoor.
Ergernis zorgt eigenlijk alleen maar dat er vieze stoffen in je lijf ophopen.
Ik zou inderdaad eens lekker weg moeten! Ik kan me voorstellen dat je dan weer even anders tegen de wereld aankijkt.
Maar...
Ik had net tijdens het eten met ‘mijn’ Alex een mooi gesprek over dit onderwerp (door dit blog) Ik denk dat het los laten van ergernissen soms bemoeilijkt wordt door een aantal zaken. Soms wordt een ergernis aangewakkerd door een heftige gebeurtenis van vroeger. (trigger reaction) Misschien dat Coen daarom het niet kan uitstaan als iemand een appel eet.
Je neemt als mens in je levens-rugzak zoveel mee. Waardoor sommige handelingen een extra lading krijgen. Misschien onbewust?
Soms zijn het ook stoffen in je lichaam waardoor je reactie heviger is.
Ik heb bijvoorbeeld een heel schommelend bloedsuikerspiegel (ik mag ook geen suiker) zodra het laag is kan ik bijna niets meer verdragen, een schommelende voet is dat al teveel.
Bottomline… ergernis is eigenlijk zonde van de tijd… maar ja.
Ik heb helemaal geen heftige gebeurtenis met een appel gehad. Appels happen klintk gewoon heel erg vies, tussen scheuren en knappen in en daarbij hoor je de spuug zich al vermengen met het appelvocht. Meestal eten die mensen (meestal vrouwen) die appels ook nog met halfopen mond, zodat de halve coupé al die gistgeur te vewerken krijgt. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het klokhuisje dat direct aan een rottingsproces begint als het in een afvalbakje wordt geworpen en waar het nog tijdenlang zo'n zoet-weeïge geurvlag zet.
Of over mensen die stukken appel tussen hun tanden krijgen en dan de halve reis 'tsjk tsjk'-geluiden maken.
Het was een voorbeeldje Coen :-))
Wat een stelletje suffe zeikerds zijn jullie allemaal met jullie zanikerige prietpraat.
Wees gerust. Die hierboven was niet echt. Hij was van mij en ik meen er geen letter van.
Het is een voorbeeld van waar ik meteen vol haat van schiet: vervelende anonieme scheldcommentaren op een blog.
Ik was erin getrapt, Jan Paul. Hahaha
(En daarmee moet ik dus bekennen dat ik heus niet haatloos ben: ik werd kwaad.)
Ik heb het ook en het wisselt ook nog wel eens.
Ja, mensen die appels eten in de trein kan heel erg zijn, maar daar word ik niet witheet van.
Wel van: Asociaal gedrag op straat. Mensen die dingen gewoon op de grond kletteren of voordringen of schelden naar voorbijgangers. Daar moet ik iets van zeggen...
Of verkoopsters in een kledingwinkel die iemand zeggen dat iets fantastisch staat, terwijl dat niet zo is. Heel erg vind ik dat ook.
Offe hele grote auto's die perse mij willen inhalen, omdat ik niet zo'n grote auto heb en die dan gaan bumperkleven en je daarna ook nog eens iets 'toegooien' met woorden of handen.
En nog meer van dat soort dingen. Had ik het alleen maar bij zoiets als brommers, heerlijk rustig lijkt me dat.
:)
En, als ik er nog iets aan mag toevoegen nu ik al meer dan een uur het geluid hoor van iemand die zijn struiken aan het bijsnoeien is met zo'n electronische heggeschaar: dat geluid dus! Aargh.
Een reactie posten