Spook tussen regendruppels (door Ludo)

Het regent en ik baal. Niet omdat het regent, maar omdat ik de regen even niet kan trotseren. Ik hang wat en kijk uit het raam. Een spook kijkt terug. Een kaaklijn is prominent aanwezig in het gezicht van het spook. De neus prononceert meer dan ooit. Ben ik dat?, vraag ik me vertwijfeld af.

Ik pak een fotoboek uit de kast. "China 2000" staat er, in mevrouw Abbink’s handschrift geschreven, op de kaft.
Ik zie een spook van een vrouw op de foto’s. Mevrouw Abbink in China, drie maanden zwanger en magerder dan ooit. Gelukkig kwam het daarna goed. Mevrouw Abbink heeft, na het ter wereld brengen van twee dochters, een prachtig slank, doch weelderig figuur. Eigenlijk wordt mevrouw Abbink ieder jaar mooier.
Hoe anders is het met die corpsachtige knul naast haar op de foto. Van een kaaklijn is daar geen sprake. De lach breed, het gezicht rond en blozend, de buik zorgvuldig ingehouden.

En nu dan?
Maniakale motivatie, gevoed door testosteron, competitiedrift tussen vier dertigers die iets willen bewijzen tegenover zichzelf, maar ook tegenover de ander. Een jaar geleden vier gezonde sporters die met plezier hardloopwedstrijdjes liepen in de bovenste regionen van de naamlozen, zelfs geen subtoppers.
Alle vier een enorme progressie doorgemaakt. Wedstrijden in een wedstrijd zijn het gevolg. Van naamloos naar naam. Wie is de sterkste vandaag, en vooral pas opgeven als je écht niet meer kunt. De vraag is waar het omslagpunt is, waar het beste in elkaar boven halen verandert in ongezond gedrag.

Een marathon lopen is, in tegenstelling tot wat men wel eens beweert, in mijn ogen, gezond. Trainen voor een marathon is dat echter niet. Tenminste, als je training als doel heeft om een tijd te lopen, die je bij aanvang van de marathontraining voor onmogelijk houdt. Grenzen verschuiven langzaam naar het uiterste. De wil om het úiterste van jezelf te vragen.

Onderdeel van de marathontraining was twee weken geleden een halve marathon in Groningen. Het doel: lopen op 80% van ons kunnen. Tot 15 km ging dat goed. Een regelmatig tempo, hier en daar een grap en een grol en –doordat je regelmatig loopt- het structureel inhalen van lopers die te hard gestart zijn. Vanaf 8 km is dat een gegeven. Bij 15 km kan F. zich niet beheersen. De groep aanklampers is inmiddels gegroeid tot 20 en F. geeft een dot gas, omdat hij op de hakken wordt gelopen. Gevolg: vier dertigers passeren in 6 km –einde halve marathon- zeker nog zo’n 30 lopers. En lopen een moordend tempo. Past niet in de marathontraining, maar de eindtijd vergoedt dat. Het lijf vergoedt niets en rekent af na afloop. De volgende training staat twee dagen later gepland en zeker een week erna zijn alle te trainen kilometers gekruid met gif.

Ik kijk weer naar het spook. De hoeveelheid te trainen kilometers voor de marathon en het gebrek aan verstand hebben een spook van het spook gemaakt.
En toch….ik bedoel maar, iedere kilo scheelt wel weer 5 minuten op een marathon. Ik snap het principe van anorexia ineens. En dat is best vreemd voor iemand die tegenwoordig alleen al ontbijt met acht boterhammen.

Ik pak mijn schema erbij. Nog vier weken trainen, dan 2 weken rusten en dan een marathon.
Wie was ik ook alweer? Die levensgenieter met een voorkeur voor Chablis aan tafel, een marlborootje tussen de lippen en een voorkeur voor koolhydraatrijk eten. Die is toch niet weg? Nee, was dat maar zo simpel. Was ik direct van alle ongezonde gewoontes af. Het spook zal niet eens weggejaagd hoeven te worden. Balans? Ja! Balans. De zomermaanden zullen in november verleden tijd zijn. Een spook hoeft soms niet weggejaagd, maar slechts gevoed te worden met slechtheid om het spook te laten verdwijnen. Min en min is immers plus.
Twee kilo eraf tot 21 oktober behoort zeker tot de mogelijkheden en de pijn in hielen en knieën is tot die tijd draaglijk genoeg.

Intern memo: na 21 oktober eetafspraak maken met K.S.-Vindaloo, doorborrelen en afFeboën-, vier weken niet trainen, met M. en S. twee keer naar McD en de avondsnack herinvoeren.