Liefde onder laagje vet (door Alexander)

Het leukste aan Kate Nash vind ik haar accent. Waarvandaan het precies komt weet ik niet, maar ik vermoed Londen, ik vermoed uit een volkswijk, ik vermoed dat ze nog erger zo praat dan zo zingt. Toast wordt teust. Alone wordt aleun, disco’s diskeus. En zelfs als ze ‘tadoetoe, tadadoetoe’ zingt, klinkt het als ‘tahdeuteu, dadahdeuteu’. Het is alsof je een waitress uit een fish and chips shop hoort zingen, een waitress die bijvoorbeeld Monica heet, er net zo knap-maar-gewoontjes-knap uitziet als Kate en baalt van haar baantje, maar het is beter dan niets.

Ten tweede maakt ze geweldige muziek. Met hakkende, dansende pianootjes, gloedvolle gitaartjes, een fijne beat, bijvoorbeeld in haar geweldigste nummer Foundations, het mooiste nummer op haar debuut-cd MADE OF BRICKS. Dat is een nummer waar je van gaat wervelen als je het luistert. Ik ging erop staan dansen onder mijn woonbrug en ik wervelde. En soms zijn er ineens altviolen en trompetten.

Ten derde is haar stem heel erg geweldig. Ze is een beetje Lily Allen, maar dan iets minder kwaaiig, ze is een beetje veel Regina Spektor, kirrend en klaterend, en haar stem klinkt altijd goed, zowel tongtapdansend, als lui jazz-zwalkend, als spreekzingend, als een glijdende uithaal makend, als half krijsend, al dan niet haperend. Nou ja. Ze is iemand met een zeer wendbare stem, die na alle halsbrekende toeren goed blijft klinken.

Ten vierde zijn haar teksten geweldig. Het zijn liefdesnummers, maar dan over onopgepoetste liefde, liefde die een tijdje in de buurt van het gasfornuis heeft gestaan zodat er een vies laagje vet op is komen te zitten. Je ziet het laagje niet, je voelt het pas als je er met je vinger overheen strijkt. Ik ga die teksten niet overtikken hier, want ze zijn heel goed te horen in haar clip, hieronder. Dan krijg je het accent er meteen bij.

Kortom: van harte 1 COLA-nominatie van mij.