Vanaf maandag was ik op Schiermonnikoog. Met een groep kinderen en een aantal leerkrachten. Nu ben ik net weer thuis. De leerkrachten ook. En de kinderen? Ja, die ook. Tenminste....nee, ze zijn echt allemaal weer thuis.
Het blijft leuk, zo'n schoolkamp. In het donker het douanespel spelen in de duinen, overdag fietsen en vooral een hoop lol. En niet al teveel slaap. Maar dat brengt naast vermoeidheid, ook mooie momenten met zich mee.
Van maandag op dinsdag sliep ik slecht. Naast mij een elfjarige met een snotneus, wiens gesnurk met een noodgang, via aambeeld, stijgbeugel en hamer, mijn hoofd in dreunde.
Tot een uur of 5 lag ik wakker. Ergens tussen 5 en 6 mis ik herinnering. Ik zal toen wel geslapen hebben, maar om 5.58 uur keek ik weer op mijn gsm.
Tijd om uit bed te gaan. Soms moet je gewoon je verlies nemen en wat gaan doen.
Stil trok ik mijn hardloopkleren aan en om 6.04 uur verliet ik de kampeerboerderij.
Via de oude badweg naar het strand. Onderweg telde ik 6 hazen, een buizerd, 3 kiekediefjes en wat muizen. Nergens een konijn te bekennen. Er zal wel weer mixamotose heersen op het eiland. Bij vertrek was het nog donker, maar na een minuut of tien werd het langzaam lichter. Ik besloot het karrepad langs het strand te nemen. Niets is mooier dan een langzaam opkomende zon, zee ter linkerzijde en stevige noordoostenwind. In het gezicht, dat wel. Ik bedoel de wind.
Als ik 's ochtends loop, word ik heel rustig. Niemand te zien en tegelijkertijd heb je het gevoel dat het om je heen heel druk is. De zon, die de maan probeert in het daglicht te duwen, vogels die beginnen te zingen, waar andere vogels net stoppen met jagen en daartussen loop je dan. Het zijn van die weinge momenten dat je bijna jezelf kan zien lopen.
Een klein rondje dit keer. Een nacht zonder slaap zorgt niet voor een lekker ritme en er zit nog een nacht aan te komen met niet al te veel slaap. Vrees ik.
7.01 uur. Ik kom terug bij de kampeerboerderij, maak zacht de deur open. W. is al koffie aan het zetten voor ons tweeën. Verder slaapt iedereen nog. Ik douche en maak ontbijt klaar. Ik heb mijn moment van de dag al gehad.
Beste Cannaluisteraars, dit was het weer voor deze week. Kort? Ja, kort, want ik heb vandaag minder inspiratie dan energie. Eerst een tukkie om bij te komen.
4 opmerkingen:
Oh, hemel, kamp…
Oorwurmen in je slaapzak, jankende klasgenoten omdat de groep de weg terug naar het kamp niet meer kan vinden (na de dropping) Uitermate smerige toiletten (eigenlijk beerput) bonte avonden met hele verkeerde toneelstukjes, Erwten gooien tijdens het diner.
Ach, ja kamp…
Beleef je kamp nu, als begeleider, heel anders dan toen je zelf kind was Ludo?
Slaap zacht vannacht!
Kort maar prachtig.
Bijvoorbeeld die ene zin: De zon die de maan het daglicht in probeert te duwen.... !!
Ludo, geen verontschuldigingen! Een bijzónder aangename ‘posting’, - heb ervan genoten. (Tot de hoogtepunten van míjn onderwijscarrière – die ik zes jaar geleden opgelucht guillotineerde – behoren zo’n beetje alle introductieweekends, werkweken met verblijf op camping of in kampeerboerderij, buitenlandse reizen et cetera, die ik (mede) organiseerde, leidde, meemaakte.) En dat je het, zij ’t noodgedwongen, kort hield, is góed. Webteksten ‘móeten’ kort zijn – less is more –: een ‘gebod’ dat ook ik vrijwel wekelijks met voeten treed. Jij demonstreert – zij het, helaas, onbewust (emoticon) – hoeveel er in een korte tekst kan worden gezegd en opgeroepen. Chapeau. Alleen: “de zon die de maan probeert in het daglicht te duwen”? Wat krijgen we nou?! U is niet naar Canna genood om de dichter uit te hangen, ja? Terug naar je leest, en gauw. Donder.
@Kees:
Ik zal de tekst veranderen in:
"Het werd licht". Ok Kees?
Zal me in het vervolg verre houden van dichterlijke frivoliteiten.
Je wil me niet kennen, maar ik ben zo gedwee als wat.
Een reactie posten