(Ik ben ziek. Dus het wordt een beetje een raar stukje, mijn hoofd functioneert niet helemaal naar behoren, daar worden heipalen geslagen, geloof ik.)Nu ik weer gedwongen ben dagelijks met de trein naar college te forensen, kom ik ook weer dagelijks op stations en daarmee noodgedwongen ook op stationstrappen. En dan zie ik nekken, vrouwennekken. En flipjes. Ik denk dat ze zo heten, ze zouden in elk geval zo moeten heten, in verband met de geflipte situatie waarin ze zich bevinden. In een groot aantal vrouwennekken zijn flipjes zichtbaar – kledingmerkjes die uit onzorgvuldigheid in naar boven gerichte positie zijn blijven staan bij het aantrekken of wellicht zijn komen te staan door wild en onbehouwen kledinggebruik. Het gevolg is dat de wasvoorschriften en kledingmaten en wat dies meer zij, het hele hebben en houden, voor achterliggers open en bloot te zien zijn, zij het op z’n kop, maar het springt toch altijd behoorlijk in het oog. Mij in elk geval.
Zozeer, dat ik in actie wil komen, om het flipje naar binnen te floepen. Hoe wildvreemd de vrouwennek in kwestie ook is. Ik heb me vaak moeten inhouden, op de stationstrappen. Het is een drang.
Maar ik heb nog wel een tweede drang ook. Die zich voordoet op bruggen en balkons. Hij lijkt misschien wat ernstiger, maar hij is ook gemakkelijker te onderdrukken, dus niemand hoeft zich zorgen te maken over mijn mentale gesteldheid. Op bruggen en balkons moet ik altijd even diepzinnig in de diepte turen, over de brug- of balkonrand dus en dan vraag ik me heel, heel, heel even af: ‘Vallen?’
Ik ben niet suïcidaal. Geenszins, allesbehalve en integendeel. Het is werkelijk geen realistische optie, dat vallen, maar ik dénk er wel altijd even over. De drang is er altijd, om even te denken: ‘Vallen?’
Nu wil ik van jullie weten wat voor rare drang jullie hebben.
10 opmerkingen:
Allereerst: Beterschap!
Ik vind je Flipjes-drang grappig.
Ik heb een hekel aan dat geprik in mijn hals dus ik knip de flip meestal weg.
Mijn drang… ojee…Ik ben een perfectionist en ik denk dat het hoeveelheid drang daar aan gekoppeld is. Mijn drang is saai. Kleden moeten recht liggen. Zelfs deurmatten van anderen leg ik wel eens recht. Ik ga niet een erf op, zo maf ben ik nou ook weer niet. Ik heb ‘n hekel aan een openstaande la. Moet dicht. Ik ben altijd benieuwd naar geuren, dus ik snuffel graag aan van alles. ‘Moet je dat eens ruiken!’ roep ik dan. ‘Nee, bedankt,’ zegt Alex dan…
Zo is het wel genoeg, anders ben ik dadelijk de grote Canna-gek.
Als ik in de auto zit tik ik bij elke witte streep met mijn tenen op de grond. In de bus heb ik dat niet, maar waarom...?
Mensen die midden op de weg lopen, vooral op de gracht, terwijl ze net zo goed op de stoep kunnen lopen, daar moet ik altijd vlak langs rijden. Ze net niet raken.
Net als met auto's die uit een uitrit komen en de voorkant van de auto over het fietspad heen zetten. Dan moet ik in het voorbijrijden even de motorkap aantikken.
Hè fijn, ik voel me zo alweer stukken beter.
Maar FRank? Zit je dan zelf achter het stuur als je die witte strepen ziet..?
Dát is listig schakelen! Of ben je dan bijrijder?
Ik heb geen rijbewijs, Jeska, dus ik ben altijd bijrijder.
Ojee, ik hang aan elkaar van dwangneuroses. Het zit aan beide kanten in de familie, en ik troost me maar dat ik ondanks die genen toch nog wel 'meeval'. Ik ben ook een perfectionist. Heel vermoeiend.
Net als Jeska moet bij mij alles rechtliggen, lades dicht, deurmatten recht. Gelukkig woon ik niet op een galerijflat, aan het eind van de rij of zo. En ik ben ook niet de hele dag aan het poetsen. Maar alle oortjes van de kopjes in de kast moeten wel naar rechts. Net als bij mijn moeder. Haar plaagden we er vroeger wel eens mee (af en toe een oortje naar links zetten en grinniken als ze het automatisch terug ging zetten).
Ik moet me soms inhouden om in winkels dingen recht te leggen of op te hangen. De stapels truitjes die scheef is gezakt, blouses die van hangers zijn gevallen. Ik loop met mijn handen onder mijn armen door (want bij de H&M heb je daar een dagtaak aan). In de supermarkt hetzelfde. Ik ga nog net niet spiegelen (zo noemen ze dat rechtzetten in de schappen), maar het scheelt niet veel.
Bij anderen thuis heb ik er gelukkig geen last van. Gek genoeg zie ik het dan niet eens. Dus ik kan gewoon op bezoek.
Ach, elk dorp zijn gek. Dan word ik wel de grote Canna-gek. Want dit was nog niet alles. ik heb ook een verzameltic. Van een serie wil ik altijd alle afleveringen. Ik haat het als ik de eerste minuut van een film mis (ik ben in goed gezelschap: Woody Allen heeft dit ook. Zie Annie Hall). Als ik leuke schoenen ontdek, wil ik ze in alle kleuren. Ik ben dol op complete rijtjes: boeken, cd's, films. Het enige dat me beperkt is mijn bankrekening. En mijn tijd. Ik heb helaas veel slaap nodig. Dat is heel vervelend als je zo slecht bent in kiezen als ik.
Alexander, ben je al weer helemaal beter?
Kleedjes, ik dacht dat ik de enige was. Vooral die in de badkamer. Ook in hotels. En bij anderen thuis.
Hé Frank, die streepjes heb ik ook. Samen met enkele andere doe-dingen/neuroses voor onderweg. Grappig. Dat is vast iets voor mensen zonder rijbewijs.
O ja, beterschap Alexander!
Gelukkig, ik ben niet de enige dwaas hier. Hèhè, poepoe. De kleedjesdrang heb ik ook een beetje: rechtleggen doe ik niet, maar als er een hoek van een kleed omgevouwen ligt moet ik dat ook even omfloepen. Ik heb blijkbaar een alomtegenwoordige omfloepdrang, hij is niet slechts voorbehouden aan kledingflipjes. En dank allemaal voor de beterschapswensen, ik ben bijna weer boven Jan (leuke uitdrukking), de koorts van gisteren is veranderd in een zware verkoudheid vandaag, verbetering dus.
Een reactie posten