Ik kom vandaag niet tot werken, en ik slinger door het huis. In plaats van dat ik hier en daar wat opruim, raap ik hier en daar wat op, en leg het daarna daar en hier weer neer.
Waar komt luiheid vandaan?
Ik moest jaren geleden van een wijze dame eens een boek lezen over Hoe Je Leven In Te Richten. Het boek beweerde dat je leven voortdurend moet bestaan uit een balans tussen drie activiteiten:
Liefde - Agressie - Depressie.
En met liefde bedoelde de schrijver alle zaken die met affectie te maken hebben, met agressie bedoelde hij vooral 'geconcentreerd, druk bezig zijn, sporten, werken'(dus niet vechten of zo), en met depressie bedoelde hij vooral ontspanning (dus niet bedroefd zijn).
Goed, allemaal niet zo spannend dus. Maar is luiheid dus een pure noodzaak? Dringt het zich aan je op op het moment dat je teveel agressie hebt moeten vertonen?
Ik weet het niet. Ik geloof in elk geval niet dat luiheid voortkomt uit 'niets te doen hebben'. Ik geloof juist dat het voortkomt uit 'teveel te doen hebben'. Bij mij in elk geval wel.
En vandaag bén ik dus lui.
Vandaar dat ik geen groot samenhangend verhaal kon schrijven, en dat ook deze post alweer bijna gedaan is.
En vandaar dat ik vandaag ook op dit blog alleen maar wat oppakte, hier en daar, en het daar en hier weer neerlegde.
8 opmerkingen:
Volgens mij valt dit blog onder de categorie 'depressie', laten we maar niet al te veel pretenties hebben. En heb jij dus vandaag een zeer aangename bijdrage aan dit blog geleverd. Waarvan akte!, en met dank!
Wees jij ook eens lui Edward. wat ik vandaag deed? Mijn fiets op zijn kop op de stoep gezet. Het voorwiel vastgedraaid. Toen kwam de hele buurt een praatje maken. Ik stond daar, alsof ik repareerde, met de baco in mijn hand. Nu is het bijna drie uur. Jij hebt al meer gedaan dan ik: vier stukjes geschreven en een cola opgedoken.
Een feest der herkenning. Op sommige dagen kan ik alleen maar onbelangrijke dingen doen. Meestal volgt na een dag van depressie gelukkig meteen een dag van agressie. Maar zojuist had ik er twee achter elkaar. Maar nu is het tijd voor agressie.
Ten aanval!
Ik wil lui zijn maar heb mijn hoofd vol (van) agressie. Wat als je lui zijn verleerd?
Lilli, volgens mij kún je lui zijn niet verleren - simpelweg omdat het niet iets is dat je kunt aanleren. Het is geen bewuste activiteit. Het overkomt je, net zoals ambitie, woede, niesen je overvalt.
Ik vind lui zijn ook niet speciaal aangenaam. 'Luieren' wel, maar da's wat anders. Dat doe je omdat je tijd hebt. Mijn lui zijn vandaag was onhandig, want ik had er helemaal geen tijd voor. Maar ik was het wel. ('t Is trouwens weer over.)
Maar hoe is het overgegaan, Edward? was het ineens 'poef' weg?
Of heb je jezelf streng toegesproken?
Hai Jeska, ja het ging van Poef! Of eigenlijk ging het meteen over nadat ik het stukje erover geschreven had :-))
Zoals jij lui bent, wil ik ook wel lui zijn, Edward. Jezelf lui noemen en dan wel vier (fijne!) stukjes schrijven. Nu begrijp ik je enorme productie.
Ik ga ook maar eens flink lui zijn!
Een reactie posten