Ik geloof niet in De Harde Lijn. Ook niet in De Softe of een Lijn ertussen. Misschien geloof ik niet in Lijnen die op Lijnen lijken.
Toch moeten ze er zijn. Je kunt moeilijk zeggen: welkom, ik volg geen Lijn en aan welke regels jullie je moeten houden, bepalen we onderweg wel. Nou ja, ’t zou kunnen, misschien zelfs een aardig experiment zijn, maar zonde van de tijd. Beter is, lijkt mij, van meet af aan duidelijk te maken wat er wordt verwacht, waar men zich aan dient te houden, wat niet wordt getolereerd.
O ja, in één Lijn geloof ik, namelijk in de Ík Verlies Nooit-Lijn. Wat ík wil, gebeurt, links- of rechtsom, boven- of onderlangs, en desnoods met wettelijk ongeoorloofde middelen. Als ík verlies, ontstaat er namelijk een onaangename chaos waarin niemand zich op z’n gemak voelt, behalve misschíen degene(n) die ik heb laten winnen. Een chaos en machtstrijd waarin niet – en zeker niet optimaal – kan worden gedaan wat gedaan moet, die míj (behalve tevredenheid) niets onthoudt, maar alle anderen wel. Daarom verlies ík nooit.
Dat klinkt macho, maar niet-verliezen betekent hier dat met mij alle betrokkenen winnen. Dat ik ze op de best mogelijke manier kan geven waarvoor ze zijn gekomen.
Daarbij kan niet-verliezen op veel manieren, van macho-harde tot kruidenthee-‘softe’.
Iemand poogt je te intimideren door een mes op tafel te leggen. Je pakt het, zegt “mooi”, draait je om en gooit het in de deur. Loopt ernaartoe, trekt het uit het beschadigde hout, loopt terug, zegt: “Bedankt. Goed mes” en legt het weer op tafel.
Iemand tergt je door je uit te lachen. Niet hardop, maar spottend, stil, minachtend glimlacht hij het bloed onder je nagels vandaan. Wat valt er te straffen, waar is het mes, dus praat je met hem onder vier ogen, zeg je: “Dat gemene lachje van jou maakt mij hels.” En hij: “Ik kan er niks aan doen. Als u naar mij kijkt, word ik nerveus en als ik nerveus word, lach ik zo.”
Ik geloof niet in één Lijn, ik geloof in Lijnen. Alle kanten uit als de stralen rond de zon in een kindertekening.
7 opmerkingen:
Kees, betekent dit dat een verliezer dus ook een winnaar kan zijn? En andersom. Het is dus maar hoe je het ervaart?
Bibi! Goed je te horen!
In de door mij geschetste situatie gaat ’t er, geloof ik, niet om ‘hoe je het ervaart”, maar welke je positie is. Als de ‘ik’ verliest, wint één of winnen een paar van de ‘anderen’, maar die overwinning leidt hooguit tot wat kortstondig, kwaadaardig genoegen, waarvoor niet alleen de ‘winnaars’ maar ook de overige ‘anderen’ op termijn de (excusez le mot) tol betalen.
Als de ‘ik’ niet verliest, wint iedereen.
En als je niet op winnen uit bent, maar gewoon je eigen 'ik' trouw blijft?
Of is dat dan wat jou betreft ook winnen?
(Ik heb het overigens bijna uit, Kees!!)
Misschien is het het late uur, ik weet het niet, maar ik snap het toch niet helemaal. Ik vind het namelijk niet erg te verliezen. Zeggen en ondervinden dat je niet hebt gewonnen is zeer leerzaam. Soms lukt iets gewoon niet. Maar jij schrijft over messen, dus misschien heb jij het over een anderssoortig verliezen.
als je de snelste lijn neemt, dan is de kans groot dat je wint. Oh, shit, en anderen dan dus niet. Laat maar, dacht even een zinvolle bijdrage aan de discussie te kunnen leveren. Had beter moeten én kunnen weten.
@ Bibi, Jeska, Ludo: ’t ligt niet aan jullie. Ik was onduidelijk. Enerzijds bewust, maar te vrezen valt dat de omstandigheden waarin ik deze ‘posting’ schreef ook van invloed zijn geweest.
Ben namelijk ziek. Alexander heeft me aangestoken. Koorts, koppijn, ijzervijlsel in m’n luchtwegen en zomeer. Als ’t éven kan, must the show echter go on, nietwaar, dus heb ik over m’n 355 woorden circa vier uur gedaan, met twee bedpauzes erin. Geen optimale schrijf-/denksituatie.
Echter: ook bewust heb ik ’t dus niet-duidelijk gehouden, maar iets schrijven waarvan niemand chocola kan maken, was nou ook weer niet de bedoeling.
Mijn koortskop herinnert zich niet één iets wat hem tot deze tekst heeft bewogen, maar zoekt het in een amalgaam van ‘dingen’ over welke hij deze week heeft nagedacht, zoals Marco van Basten, Ehsan Jami, de meiden van Halal, ‘Mein Kampf’, ‘Rotjongens’, Hans Teeuwen en Rita Verdonk. Zóveel meningen, overtuigingen, en - nog véél meer - gedeeltelijk of diametraal tegengestelde mening- en overtuigingen. Denk dat uit die wirwar ’t onderwerp ‘kiezen voor en vasthouden aan één lijn’ oprees.
Dáárover nadenkend, kwam ik dan weer, zo’n vier en een halve eeuw na Luther, tot de slotsom dat, ook volgens mij, Jede Konsequenz zum Teufel führt.
Ik begon te schrijven en stuitte na drie zinnen op mijn onderwijscarrière (1982 – 2001). Hoe ik me als eerstejaars docent (uit ‘angst’, onzekerheid en de noodzaak van zelfbehoud) keihard en rechtlijnig opstelde. Tot ik ontdekte dat het niet zelden – maar níet altijd - beter is om ‘open’ en ‘kwetsbaar’ en ‘zacht’ te (durven) zijn. De gebeurtenis die mij dit inzicht 24 jaar geleden schonk, beschrijf ik summier in de op een na laatste alinea van mijn ‘posting’.
Plotseling schreef ik over mijn visie op het leraarschap en het soort leraar dat ik was. En terwíjl ik dat deed, dacht ik: is deze visie óók van toepassing op – ik noem maar iets –
integratieproblematiek en de begeleiding van ‘Rotjongens’? Ik wíst het niet, koortskon/-wilde er niet lang over nadenken en dacht: weet je wat, ik publiceer het zó. Eens kijken hoe de luisteraars dit stukkie interpreteren. Of ze het als een integratie-, onderwijs-, opvoedkundige,
maatschappijvisionaire of andersoortige tekst interpreteren.
Dat alledrie ‘mijn’ ‘commenters’ (dank!) een stuk over ‘winnen versus verliezen’ lazen, vind ik ‘mooi’, interessant en tot nadenken stemmend. Zou ’t er graag eens wat langer over hebben.
Kees, ben je alweer beter? Dank voor je uitleg, al ben ik nog steeds niet in staat je berichten helemaal te begrijpen.
Ik lees een fantastisch boek, nog tien bladzijden te gaan. Na het lezen van dat boek heb ik besloten dat ik me nooit meer hoef te schamen als ik de dingen niet snap. Dingen waar ik wel moeite voor doe, maar die ik niet kan bevatten. Ik ga daar binnenkort over bloggen. Het ligt waarschijnlijk aan mij, en niet aan jouw koortskop. Of jij bent niet in staat iets op te schrijven dat een bepaalde doelgroep niet begrijpt. Die doelgroep is het dierenrijk. Waarschijnlijk behoor ik qua denkvermogen tot hun categorie...
Een reactie posten