Je hebt van die mensen, die háten het om op de foto te staan. Ja, ik ben er één van. Maar een schoolfoto is voor mij al helemáál het toppunt. Afgelopen woensdag was het zo ver. Iedereen was minstens een uur eerder opgestaan om make-up op te doen en haren in model te brengen. Nee, de jongens niet. En nee, ik ook niet, daar is slapen me te heilig voor. Waar ik ondertussen erg op hoopte, was op een fotograaf zónder gekke bekken, en zónder domme uitspraken om iemand aan het lachen te maken. Dit heeft bij mij tot nu toe alleen nog maar averechts gewerkt. Maar goed, het eerste probleem wat zich voordeed, was dat het ná gym zou zijn. En dat is een RAMP, want dan is alles natuurlijk in de war geraakt. ‘Ach meneer, er is ons verteld dat we tijdens gym de foto zouden hebben, en niet ná gym, dus we hebben onze gymkleren niet mee!’
‘Geef die meneer die dat heeft gezegd maar flink op z’n donder en ga maar terug naar school.’ Zo, dat was dat. Geregeld dus.
Na minstens 32795 keer mijn lach te hebben geoefend in de spiegel, was het dan zo ver. Na een discussie met de schoolfotograaf vanwege het feit dat ik niet met mijn tanden bloot wilde lachen, werd de foto dan toch genomen. Tegenwoordig gaat dit natuurlijk allemaal digitaal, dus heeft meneer de fotograaf een laptop bij zich. Hier mag je absoluut niet op kijken, om gezeur over vlekjes en haartjes te voorkomen. Maar ja, ik kon het echt niet laten. Speciaal voor mijn oma, omdat zij het zo mooi vindt, heb ik mijn haar losgelaten. En dát is dan ook precies wat opvalt. Het oefenen op mijn lach, en het poederen in de pauze is dus voor niks geweest, want van mijn gezicht baal ik nog net zo erg als op alle vorige foto’s die genomen zijn op school. Wanneer ik de foto ontvangen heb, zal ik hem scannen, en zullen jullie allemaal zien en begrijpen wat ik bedoel.
22 opmerkingen:
Kan niet wachten.
In mijn ervaring kunnen schoolfotografen OF vreselijk zijn, triest mislukte clowns die denken dat kinderen dresseer-aapjes zijn, OF prima, stilzwijgend en goed in hun vak. Iets ertussenin bestaat niet.
Ik leef dus met je mee. En die foto? Inderdaad, we kunnen niet wachten.
ik kan wél wachten!
graag zelfs.
Schoolfotografen zijn de allerergste fotografen die er zijn. Toen ik een keer lachte voor zo'n foto, merkte die fotograaf op: 'Jeetje dat zijn geen kuiltjes meer, maar valkuilen.'
Jarenlang getraumatiseerd geweest.
Toch zit er figuurlijk gesproken wel iets in.
en bedankt, Kees... weer getraumatiseerd...
Wie een kuil graaft voor een ander... zoiets?
Nee gek, niet "zoiets", 't was een bewonderende verzuchting.
Valkuil voor 't mannenhart, zoiets.
He, dat is dan weer lief! Bij het lezen van je comment kropen de kuiltjes al tevoorschijn door het glimlachen...
Ik kijk niet! IK KIJK NIET!
Heel verstandig, want ben beetje grieperig en moe. En dus niet op mijn florissantst.
Iemand ooit een vrouw horen zeggen: "Kijk! Kijk nu! Ik ben op m'n florissantst!"?
Wat wel weer mooi bij Lindes blog aansluit.
Tjee, ja, de schoolfotograaf. Inderdaad vaak zielige mannetjes.
Ik keek standaard boos op de schoolfoto. Want ik deed niet aan lachen in de puberteit. Ik heb dat goed volgehouden.
Nu lach ik wel. Maar ik heb maar één zo’n kuiltje. In één van m’n wangen… Marieke, ben dus supertrots op je TWEE kuiltjes!
Ik wil lachrimpeltjes als ik later groot ben, van die lachlijnen rond mijn ogen die er ook zitten als ik niet aan het lachen ben. Dan word ik een olijk oud mannetje.
Eén kuiltje? Welke wang?
Rechts :-)
Ja maar, 1 kuiltje is eigenlijk weer bijzonderder dan 2... Maar ach, ik klaag niet hoor! Ik heb het geaccepteerd. :)
Hoi Linde,
Ik ben erg benieuwd naar je foto ;-). Het is razend leuk om jouw stukken te lezen!
Zelf heb ik geen schoolfoto's. Ik heb zelfs geen idee hoe naar dat is. Op die antroposofische school waar ik zat (ja, je weet wel :-)) hadden we alleen klassenfoto's, en er was natuurlijk geen geld voor een fotograaf! Dus stonden we en masse gekke bekken te trekken naar een leraar en verborg ik me regelmatig achter het hoofd van iemand anders. Och wat jammer nou, ik sta er maar half op! *gniffel gniffel*
Maar naar jouw foto ben ik super benieuwd, hoe lang moeten we wachten?
Ik heb ook kuiltjes, maar dat vind ik niet zo erg.
Wat wel erg is,is dat ik zodra ik lach mijn geheime ''aardappelwangetjes'' te voorschijn haal. En andere vinden het schattig, maar ik laat ze liever achterwege.
Hoe lang ik moet wachten weet ik niet, ik denk dat nog twee weken ofzo.
Schoolfotografen zijn niet alleen dom, ook héél sloom.
Met die zin dat schoolfotografen dom zijn, bedoel ik hun gedrag, niet hun hersenen;)
Ik hartje aardappelwangetjes.
Een reactie posten