maandag 15 oktober 2007

Caravannetje (door Alexander)

Ik moet de hele tijd maar rennen, treinen, fietsen, lopen, roeien, schrijven, vallen, opstaan en weer doorgaan. En dan heb ik nog geen thuis ook. Maar ik heb een iPod.

Mijn iPod is mijn caravannetje. Ik sleur hem overal mee naartoe en heb daarmee altijd een thuis bij me, een plaats waar ik me kan terugtrekken, waar ik de meubels ken, waar ik aan tafel kan zitten en waar een schommelstoel staat die me in doezelslaap wiegt. Er slingeren ook spullen die er al jaren slingeren, muziek die best naar de prullenbak zou mogen, maar die ik toch, nee, tóch niet weg kan gooien. Ik prop mijn caravannetje ook steeds vol met nieuwe spullen. Vers uit de winkel duw ik een nieuw meubel meteen in een leeg hoekje, dan ga ik een stukje rijden en kijken hoe het staat. Hoe het klinkt.

Er hangt een foto in mijn caravan van een Zuid-Amerikaans racepaard. Ik bedoel: sinds kort luister ik vaak naar RODRIGO Y GABRIELA. Hun tweede album, dat hun naam als titel heeft, met instrumentale muziek van warme Spaanse flamencogitaren die ze betokkelen en betrommelen, is verduiveld opzwepend. Zo opzwepend dat je bezweet raakt als je de ritmes met je vingers probeert mee te trommelen.

Het is muziek als een paardenrace, met galopperende gitaren en hoeftrappelritmes. Het zijn volbloed renpaarden die je hoort galopperen, af en toe roep je zelf maar even ‘hayaaaaaah!’ om ze aan te sporen, maar aansporing of niet, ze rennen toch wel door, kata-kata-kataklop, zonder zich te vergalopperen, geen stap is mis, geen keitje of oneffenheid in de weg brengt deze paarden van hun onverharde bergpad af. Kataklop, kataklop kataklop.

De nummers hebben namen als het onheilspellende ‘Diablo Rojo’, het hemelse ‘Orion’ of ‘Tamacun’. Dat laatste klinkt bijna als de naam van een Maya-tempel. Ja, als RODRIGO Y GABRIELA door mijn caravannetje galopperen, zie ik door het raam dat bergpad, stel ik me in de verte de scherpe rotskammen van de Andes voor, en vooral: droom ik over mijn volgende reis naar Zuid-Amerika. Alle inentingen voor mijn afgelopen reis naar Guatemala ten spijt, het Zuid-Amerikavirus heeft me te pakken. Tot het zover is heb ik een iPod.

4 opmerkingen:

Anoniem zei

Alexander! Ik zag die foto en dacht: huh, nóg meer paard? Maar je schreef aanstekelijk over iPod en muziek. Dank.
Ik bezit geen Pod omdat ik aan mijn Cd’s en Cd-spelers voldoende heb om, vrijwel overal waar ik wil, ‘mijn’ muziek te beluisteren. En ik, ouwe lul, doe niet aan muziek downloaden of computerluisteren. Dat gaat veranderen, beslist, maar vooralsnog rijd ik, na een tip van Edward of een andere eilandgenoot, onverwijld naar mijn favoriete Cd-winkel, ‘Evelyn Novacek’ te Hoogezand, waar ik ‘gewoon’ ‘de’ Cd koop of bestel. Zoals het – toch?, misschien?, eigenlijk? – hoort.
Ik laat mij zelden openbaar vervoeren, maar als ik zulks doe, lees ik liever dan dat ik naar muziek luister. In tegenstelling tot de gemiddelde hedendaagse treinreiziger wens ik mijn gehoor in het openbaar niet af te sluiten. Je weet het nooit.
Nochtans heeft jouw mooie, meeslepende posting me misschien wel dichterbij de aanschaf van een iPod gebracht.
Je wordt bedankt.

Jan Paul zei

Ik wil ook een iPod. Maar telkens als ik besluit om er een aan te schaffen dan sta ik nog roder dan ik al dacht. Dus daarom heb ik er nog geen.

Maar later als ik groot ben...

Anoniem zei

Wacht eens even! Kees, ik schraap al mijn energie bij elkaar (helaas ben ik overvallen door de griep) maar ik kom even in verweer. Je bent absoluut géén ouwe lul. Ozo.
Ik luister graag naar b.v. Harry Potter op MP3, Engelse versie, ingesproken door Jim Dale via de pc en het is machtig. Ik luister terwijl ik werk. Maar ik heb het ontdekt door Alex anders was ik er ook niet aan begonnen.

En Alexander, Ik vond het een ERG mooi verhaal. Wat een mooie vergelijking… je carravannetje.

Anoniem zei

Dankjewel Jeska, ik ben het helemaal met je eens. Beterschap!