veilig schrijven (door Bibi)

Vandaag wilde ik het hebben over hoe dieren denken. Maar dat verschuif ik naar volgende week, want er is iets prangenders tussen gekomen.
Gisteren was ik te gast op de Veluwe en daar wilde ik het even over hebben. Scholen konden zich inschrijven voor een schrijversbezoek. Ze konden daarbij kiezen tussen mij en Hans Mijnders. Hans wie? Hans Mijnders.
De SSS (de geweldige organisatie die alle schrijversbezoeken regelt) belde enige tijd geleden bezorgd op dat ze een van de geplande dagen op de Veluwe moesten schrappen omdat er niet genoeg inschrijvingen voor mij waren. En kortgeleden belden ze weer dat er ook nog een middag vanaf ging. Van de, ik geloof veertien scholen, hadden zich maar drie scholen voor mij opgegeven. Ik kreeg dus een ochtendje toebedeeld, in plaats van vier dagdelen. No problemo, dacht ik. Tot gisterochtend, want toen hoorde ik waaróm zich maar drie scholen hadden ingeschreven.
Terwijl de dienstvaardige bibliothecaresse uit ‘t Harde in haar auto bijna een treintje overstekende eenden aanreed - ik gilde ‘Stop, Stooooop!’ - vertelde ze dat alle scholen zich voor Hans Mijnders hadden ingeschreven. Hans wie? Hans Mijnders.
So far, so good, dacht ik. Wat kan mij dat schelen. Hans Mijnders schrijft zeer christelijke boeken. En daarom wilden die scholen in Elburg e.o. niet mij, maar hem. De bibliothecaresse -het treintje eendjes maakte een noodstop, net als wij- sloeg op haar stuur van verontwaardiging. Ik was een te gevaarlijk schrijver voor de biblebelt.
Hans Mijnders, Hans wie? Hans Mijnders is een veilig schrijver. Hij schrijft over de Here God en de Here Jezus. Ik ken zijn boeken niet, dus ik heb daar geen enkele mening over. Maar de bibliothecaresse, ze haalde een vrachtwagen in vlak voor een bocht, dacht daar anders over. Ze vond het zonde. Ik stelde haar gerust. Maar intussen dacht ik stiekem toch aan het lesbische raadslid dat onder druk van haar collega’s deze week de CU moest verlaten. Ik dacht aan de beschuldigende vingers die naar moslims wijzen. Ik dacht aan de opwinding die hoofddoekjes bij sommige mensen teweegbrengen terwijl de meisjes in Elburg niet eens in een lange broek naar school mogen. Waarom horen we daar nooit iets over?

Om kwart over negen betrad ik de eerste openbare school van die ochtend. We hadden het gered, ondanks de verwoede pogingen van de bibliothecaresse haar kleine Ford Ka in de vierde en vijfde versnelling te zetten. De kinderen begonnen te klappen nog voor ik zat. Ze gilden om de dekenoctopus. Nee, ze scandeerden zijn naam: de-ken-oc-to-pus! De-ken-oc-to-pus! Dus ik begon te lezen over de dekenoctopus die zijn piemel afbreekt en die bij het vrouwtje op een van haar acht armen zet. En daarna vertelde ik een waargebeurd liefdesverhaal met tijgers in de hoofdrol. En op de tweede school vertelde ik over G.I Joe, de duif die tijdens de Tweede Wereldoorlog duizenden mensen redde. En over de dzjoengaarse dwerghamsterman die zijn vrouw helpt bij de bevalling. En op de derde school zei de meester: ‘Voor u begint met vertellen willen we eerst voor u zingen.’ En daar zetten de kinderen in, op de wijze van ‘Zie ginds komt de Stoomboot’: ze zongen een liedje over Laika de ruimtehond.
Ik weet niet wat ik hiermee wil zeggen. Of nee toch, ik weet het wel: wat is het een voorrecht om vrij te zijn. Vrij te mogen en kunnen denken. Ik was graag naar een streng Christelijke school gegaan, en ja, dan had ik mijn lezing iets aangepast, maar ze kozen voor veilig. Ze kozen voor Hans Mijnders. Hans wie? Hans Mijnders.
Bij herlezing blijft het een rommelig stukje zonder pointe. Volgende week heb ik ze weer meer op en rijtje. Deze foto wilde ik jullie ook niet onthouden. Ik kon namelijk niet kiezen.