Ik ging hospiteren. Bij mijn vorige kamer besloot het huisgenotencomité, bestaande uit een vriend, tijdens een informele sessie dat ik uitverkoren was en toen huisgenoot nummer 3 gekozen werd, was ik mede-hospitator in plaats van hospitant. (Ofzo.) Maar nu had ik gereageerd op een internetoproep en werd ik uitgenodigd om te komen hospiteren op zondagavond, op de kijkavond. Aan de rand van het centrum, driehoog, vier ‘meiden’ woonden er, ‘en een chihuahua’.
Hospiteren is auditeren. En mensen die bij Idols verschijnen en vol bravoure bluffen ‘dat ze toch wel weten dat ze goed kunnen zingen, dus als de jury dat niet ziet hebben zij pech’ – die mensen geloof ik niet. Je gaat niet naar Idols als het je niet uitmaakt of je uitverkoren wordt. Dus de standaardhouding van een auditant is puberale onzekerheid. Ik wilde uitverkoren worden voor die kamer. Naarmate de zondag vorderde zonk ik steeds dieper weg in een gelei van puberale zenuwen.
Zondagavond, ik belde aan en direct stoof er een meisje door de deuropening. ‘Alexander? Hoi! Ik moet nog even suikerklontjes halen, maar loop vast naar boven!’ Suikerklontjes, ach ja! Suiker lijkt altijd op, maar is het niet. Bij mijn verhuizing stuitte ik op twee bijna-volle pakken kristalsuiker en twee bijna-volle pakken suikerklontjes. Ik deed reuze uitgelaten leuk terug, maar stuntelig, want afwegend of ik dat leuke suikervoorraadverhaal zou vertellen, want: grappig verhaal, goede indruk, leuke jongen, die geven we die kamer. Maar: raar verhaal, slechte eerste indruk, helaas, keuze iemand anders.
Ik ging dus maar naar boven. Daar zaten de andere drie ‘meiden’ al klaar, en nog een andere jongen. We stelden ons allebei voor. Vervolgens bekeken we de kamer in kwestie. Ik wilde die kamer inderdaad.
Terug in de woonkamer begon de auditie. De meisjes op de ene bank, de jongen en ik op de andere. Wat ze wilden weten? Hobby’s. De jongen vertelde dat hij net bij het corps was gegaan, ja, joh, moet je horen.
Het duuuuurde maar en duuuuuuuuurde maar. De jongen kreeg uitgebreid de gelegenheid om honderduit en in geuren en kleuren te vertellen hoe ‘lachen’ zijn ontgroening geweest was.
Ik ondertussen: laat ik nu meewarig glimlachen, dan weten ze dat ik niet zo van het corps ben. Laat ik nu geïnteresseerd ‘oh, echt?’ roepen, want ze moeten wel weten dat ik prima met corpsballen kan omgaan, al zijn het mijn types niet. Laat ik nu zeggen dat ik roei, dat ik dus wel degelijk bij een vereniging zit, wel in eerste instantie voor de sport, want ze moeten wel weten dat ik sportief ben en geen vuige braller, maar hé, ik sla een biertje na de training niet af, want luister, ik ben heus een leuk en gezellig iemand.
Dat laatste zei ik niet. En daarmee overtrad ik de wet van het hospiteren. Ik weigerde mijn best te doen. Ik had geen zin om te gaan vertellen hoe leuk ik was. Ik sperde mijn keeltje niet open als een zangvogeltje om met oorverdovend volume mijn mooiste refrein te zingen. Ik ben nou eenmaal meer van de coupletjes.
Dus de keuze is helaas op iemand anders gevallen.
8 opmerkingen:
Ik had je die kamer meer dan heel erg gegund, maar het heeft welw eer een prachtig Canna-couplet opgeleverd, Alexander.
Alexander, prachtigprachtig: dat je van de coupletten bent en niet van het refrein. Om dat zinnetje alleen al. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Ooit. Echt precies hetzelfde. Die jongen naast mij op de bank deed het zo leuk en vlot, en ik had helemaal geen zin om mezelf net zo naar voren te schuiven. Dus het werd die jongen. Maar dan nu het grote verschil met jou: ik had het achteraf niet zo kunnen verwoorden. Waarlijk en waarachtig niet.
Mooimooi, maarre (ik heb zo'n gesprek nooit hoeven voeren)is het gebruikelijk dat er twee potentiele huisgenoten TEGELIJK worden geinterviewd?
Ik had het je ook graag gegund, Alexander.
Ik moet denken aan woorden die mijn Bonpa eens tegen me sprak: ‘Dan heeft het zo moeten zijn en wacht er iets beters op je.’ En het was waar. Er kwam werkelijk iets beters op mijn pad. Het was een lieve wijze man. Misschien vertrouw jij ook op zijn woorden?
En daarnaast vind ik het prachtig zoals je jezelf bent gebleven in de situatie. Daar kan je toch heel trots op zijn!
Jaaaa Jeska, daarna viel mij een droomkamer ten deel. Echt een droomkamer, hartje Utrecht, in een heel oud huis, aan een grachtje. Iedereen was jaloers. Ik was de hele dag bezig met thee en koffie want iedereen kwam ook langs. De zoete inval zal ik maar zeggen. Ik droom nog steeds van die kamer in dat huis.
Alexander, het komt echt goed.
Wat ik nu ga zeggen is voor dit moment vrij vervelend want niet nuttig, maar wel waar. Als je een paar keer hebt gehospiteerd en het dus niet geworden bent, krijg je er meer handigheid in. Maar je wordt ook minder gretig, het is er gewoon een in het rijtje, en dus ben je meer ontspannen.
(Ik schrijf hier niet op dat het bij mij pas bij de twaalfde keer raak was. Daar heb je al helemaal inks aan. Gruwelverhalen over hospiteren zijn er immers al genoeg. En die worden heel fijn zodra je in je nieuwe kamer woont.)
En anders is de gangkast nog steeds beschikbaar.
@ Kees, het gebeurt meer, zo met een paar tegelijk, maar het is wel ongemakkelijk.
Een keer waren we zelfs met zijn tienen. Dat werd nog best gezellig. De mensen van het huis hadden er gewoon een soort feestje van gemaakt en gingen een voor een iedereen af voor een praatje.
Wat fijn en hartverwarmend, deze reacties!
@ Kees: Tegelijk, ja, zo gaat dat blijkbaar. Lekker praktisch, hè. Toen ik zelf 'hospitator' was, twee jaar geleden, voerden we wel individuele gesprekjes, veel prettiger. Nu waren de jongen en ik overigens 'ronde drie, van de vijf' én er was zelfs nog iemand afgevallen uit onze ronde.
@ Jeska en Bibi en Frank: Ik vind de woorden van Jeska's Bonpa heel mooi, ja, laat ik daar maar op vertrouwen, en op jouw hart onder de riem, Frank, dank je, maar Bibi, een droomhuis zoals dat uit jouw beschrijving, oh, ja, jamaar, boehoe, daar kom ik nu juist net vandááahahaaan... Dat kán toch niet twee keer! Nouja, misschien. Het is met jou ook goedgekomen tenslotte, terwijl je precies hetzelfde meemaakte.
@ Edward: Paintballen, hospiteren, alle ellende blijkt ergens goed voor. Ook voor mij, want ik word hiervan, van de mensen die lezen en reageren, erg gelukkig.
Als ik een kamertje over had en in Amsterdam woonde, zou ik graag al je coupletten horen. Gelukkig voor mij luister ik naar Canna.
Maar jij dan? Vertrouwen dat er ergens een andere, mooiere deur open gaat. Ja, daar geloof ik zeker in.
Een reactie posten