Ik hoorde maandag van mijn moeder, dat er in onze straat een meisje was aangereden. Dat soort dingen hoor je wel vaker maar als het in je eigen straat gebeurt, schrik je wel even. Dan is het opeens zo dichtbij. De volgende dag kom ik op school aan en hoor ik allemaal geroezemoes over een meisje van onze school dat is aangereden. Ik dacht: het zal wel niet hetzelfde meisje zijn. Dan horen we tijdens Nederlands van een meisje uit mijn klas, dat er dus echt een meisje van onze school is aangereden. Maar de eerstvolgende vraag was natuurlijk: hoe wist ze dat? Ze zei: "Nou, mijn zusje was de beste vriendin van dat meisje. Mijn vader kwam net hierheen, naar school dus, en vertelde dat. Dus de beste vriendin van mijn zusje is aangereden, door een taxichauffeur en ook nog voor haar eigen huis."
Later werd bekend dat ze op slag hersendood was en de volgende dag in het ziekenhuis overleden was.
Iedereen was geschockeerd. Alle ouders gaven die avond preken, over dat je zo voorzichtig moet zijn als je fietst in de stad, blabla, Amsterdam is zo'n drukke stad. Maar dat wisten we eigenlijk allemaal al.
Die nacht heb ik nog heel lang nagedacht over wat er gebeurd was. Eigenlijk had ik het ook heel goed kunnen zijn. Ik bedoel ik fiets elke dag voor en na school op die drukke weg, net als zij. Zij kwam ook maar gewoon uit school. Zij had ook gewoon haar gevoelens en gedachtes. En dan opeens BOEM. Alles weg. En het komt ook nooit meer terug.
10 opmerkingen:
Hai Tessel, allereerst: van harte welkom hier op Canna, wat fijn dat jij een maandje komt gastbloggen bij ons!
En verder: dankjewel voor je eerste stukje. Het is inderdaad afgrijselijk erg, en zo dichtbij ook...
Heej Tessel, welkom op ons eiland. Het is onverdraaglijk nieuws. Je kunt je niet voorstellen dat er zoiets kan gebeuren. Dat er zomaar een einde komt aan je gedachtes. Want iedereen denkt aan morgen, en niemand denkt dat morgen er wel eens niet meer zou kunnen zijn.
Het zijn van die momenten die je nooit meer vergeet, zelfs al kende je haar niet. Zo´n indruk maakt het. Ook omdat je het zelf had kunnen zijn, of een vriend(in).
Het is heel goed om daar zo nu en dan bij stil te staan. Maar nooit te lang.
Hallo hee, wow, Tessel, en welkom zeg ik ook nog maar even, maar vooral: een groot, groot compliment voor zo'n stukje, zomaar even op de zondagochtend, je schiet meteen raak, wat een goedgeschreven stuk, wat een aangrijpende gebeurtenis.
En taxichauffeurs zijn uitschot. Vorige week zondag fietste ik door Amsterdam, over de Utrechtsestraat - die is nogal smal, en nu kwam er ook nog een tram aan, dus de rijbaan werd helemáál smal, er was eigenlijk geen fietspad meer over. Ik reed op die versmalling af en vanachter kwam een taxi die vond dat hij voor mij langs moest. Hij kroop ertussen, een paar centimeters links van hem de tram en een paar centimeters rechts van hem de stoep. Geen ruimte meer voor mij, ik werd de weg afgedrukt, viel van mijn fiets, schaafde mijn hand - maar daar bleef het bij, ik stond weer op en fietste door, boos, maar ja, goed, ach.
Hoi Tessel, wat fijn dat je meedoet en wat geef je ons meteen een indrukwekkend stuk! Ik sluit me bij al die preekouders aan: wees álsjeblieft voorzichtig. En tegen levensgevaarlijk rijdende taxichauffeurs zeg ik hetzelfde, of nee: tegen hun SCHREEUW ik het.
Hoi Tessel, welkom op het eiland.
Bij mij op de middelbare school werd een keer een meisje door de tram geraakt. Ook op slag dood.
Het ergste was dat in de aula, tijdens het met zijn allen samenzijn de muziek werd gespeeld die zij waarschijnlijk hoorde toen ze geraakt werd. Ik kende haar niet eens goed, alleen van gezicht, maar die muziek kan ik niet meer zomaar horen.
Hai Tessel! Welkom, welkom!
Wat een enerverende gebeurtenis.
Dat is er inderdaad een die je je leven lang met je mee zal dragen…
Droef, heel droef
Sterkte.
Dan opeens is de wereld erg klein.
Dag Astrid, briljante bakfietschauffeuse!
Tessel
Ik kan eigenlijk helemaal niks toevoegen.
Hoewel het eerst "veraf" was, bleek het ineens " dichtbij" te zijn.
Waarom? Omdat het in jouw straat gebeurde? Dat denk ik niet. Dan was je er niet over begonnen, dan was het een gebeurtenis als "moet je nou eens horen wat er bij ons in de straat gebeurde". Het is dichtbij omdat het je raakt en je mensen kent die nu groot verdriet hebben. Jij hebt daar gedachten, emoties, gevoelens bij. Jij bent mede-mens.
En dat maakt jouw stukje tekst ook gelijk mooi.
Een reactie posten