Ik wandel. En niet alleen omdat het moet. Ik wandel ook wel omdat het moet. De benen doen pijn. Erg pijn. Een gewoon wandeltempo is niet mogelijk, maar deze wandeling -strompeling is een beter woord- is om alle afvalstoffen, die zich hebben opgeslagen in mijn benen, eruit te strompelen. Thuis kan ik wel de trap op, maar de trap af is een groot probleem. Zittend de trap af of achterstevoren is de enige mogelijkheid.
En daar wandel ik. Maar, ik zei al, niet alleen daarom.
Het is kwart over zeven 's avonds. Het is donker en het vriest licht. Geen beter moment voor een wandeling door het dorp. Ik zie huiskamertaferelen. Mensen zijn er nog niet aan gewend dat het zo vroeg donker is, dus gordijnen zijn veelal nog niet gesloten. Dit zijn de momenten waarop je ongestraft voor voyeur kunt spelen. Door mijn strompeltempo heb ik alle tijd om die huiselijke taferelen waar te nemen. Het ruikt buiten ook ineens naar najaar en winter tegelijk. Vrieskou heeft ook een geur volgens mij. In elk geval ervaar ik dat zo. Tegelijkertijd ruik je de gevallen herfstbladeren en komt de geur van een houtkachel je tegemoet.
De wandeling doet me denken aan wandelingen die ik vroeger als kind maakte met onze hond. Zo, vlak na het eten, liep ik dan een uur met de hond door het dorp. Anoniem in de duisternis, allerlei geuren opsnuivend. In dat dorp, in die periode van het jaar, vooral verwerkte suikerbieten.
Ik word er vrolijk van en maak een vreemd huppeltje. Au! Kramp! Maar kramp heeft ook een glimlach vandaag.
9 opmerkingen:
sfeervol geschreven, Ludo.
Waar ik ook zo benieuwd naar ben is wat je denkt als je de marathon loopt.
Spreek je jezelf steeds toe? Of denk je voortdurend aan de finish? Of… aan een bord spaghetti? Of…?
Ludo hoe voel je je behalve die kramp? Eet je extra veel? Sliep je extra lang? Voel je je extra leeg, of extra blij? Krijg je extra veel aandacht? Wil je pliezzz iets vertellen over de extra's? Of is dat geheim?
@Jeska en Bibi,
de eerste 30 kilometer vallen eigenlijk wel mee. Je kletst wat met elkaar en kijkt iedere kilometer op je klokje om te kijken of je 'op schema' loopt. Pas de laatste 10 kilometer begin je te verlangen naar de finish. De laatste 5 kilometers zijn gewoon 'hell'. Je hartslag gaat steeds hoger, je benen doen bij iedere stap bij en verdoven langzaam tot boomstammen. De laatste kilometer loop je tegen kramp aan, maar nog net niet.
Na de finish schoot de kramp er in. Het eerste half uur blijven je benen heel pijnlijk, daarna worden ze stijf.
De rest van de dag gaat het eigenlijk wel als je maar in beweging blijft. de dag erna verrek je van de spierpijn en eet je inderdaad veel meer dan anders. En je drinkt heel veel water. de euforie is nu weg, ben nu een beetje leeg, maar dat zal wel weer normaliseren over een dag of wat.
En je krijgt gelukkig heel veel aandacht van mensen die de prestatie waarderen. Overigens ook mensen die aan je vragen: hoe lang heb jij nou gelopen? Dik 2,5 uur? En dan reageren op mijn tijd van: "zo lang?". Ach, je kunt niet alles hebben. En, Bibi, geheimen zijn er niet. Maar ik raad op dit moment niemand aan om een marathon te gaan lopen.
Ludo
Allereerst natuurlijk proficiat met je geleverde prestatie. Echt top! Ik heb ooit wel eens een halve gelopen (per ongeluk omdat de weg die ik eigenlijk wilde lopen ineens afgesloten was en ik dus om moest lopen) en dat vond ik al heel erg ver. Ik liep alleen en op een gegeven moment was ik helemaal uitgedacht. Ik dacht alleen maar aan mijn huisdeur, waar ik dan mocht stoppen.
En dan nu dat wandelen. Dat moet toch wel heel lekker zijn, zeker zoals jij dat omschrijft. Ruik je ook wat de mensen gegeten hebben of aan het eten zijn? En wandelen er nog meer mensen, en weet je waarom ze wandelen (of wandelen er alleen maar marathonlopers??) En kijken de mensen naar jou, als je voorbij aan het wandelen bent? Zie je wat ze denken?
Mooi!
En inderdaad, vrieskou heeft ook een geur. Althans, dat denk ik dus ook. Dat denken wij allebei, en dus zal het zo zijn.
Ludo, jij "zittend de trap af": - zijn daar ook foto's van?
En ik denk het ook, dat van de vrieskou. Net als het fenomeen herfst, dat heeft ook een geur, zonder dat er ook maar een gevallen blad of een houtkachel in de buurt hoeft te zijn. Het is een soort kille broeierigheid, ik weet het niet precies. Ik kan nu ook niet gaan ruiken buiten, want het ruikt nu naar vrieskou.
Maar: mooi stuk, Ludo, mooi sfeervol inderdaad. En mooie reacties ook nog, zeker die van Marc (ik las slordig dat je aan je 'huisdier' dacht, waarbij je dan mocht stoppen, ahh, maar zo was het ook mooi). En Ludo's reactie op de reacties, over de marathon, die ook.
@Marc,
ik kwam helemaal niemand tegen tijdens het wandelen en ik had graag ook nog etensgeuren geroken, maar....ik woon in een dorp. Als je om kwart over zeven gaat wandelen heeft men hier de piepers al anderhalf uur in de buik zitten. 17.30 is etenstijd.
@Edward en Alexander,
fijn dat jullie het met mij eens zijn dat vrieskou een geur heeft.
@Kees,
uiteraard zijn daar geen foto's van en als ze er zijn dan garandeer ik bij deze dat de publicator van die foto door mij hoogstpersoonlijk kapot geprocedeerd wordt. Haha.
Ja, absoluut. Vrieskou heeft een geur.
Een moeilijk-te-omschrijven-geur, bedenk ik me nu.
Een reactie posten