dinsdag 23 oktober 2007

Ik wil schreeuwen (door Bibi)

Vorige week keek ik met weemoed uit het raam van de trein en zag hoe een weiland werd omgetrokken tot steenland. Hoe grauwende machines stukje bij beetje de aarde opaten tot er weldra nog maar één konijn over zou zijn, één muis die dapper weerstand bood, één zwanengezin, één reiger die weigerde te vertrekken. Ik hoorde deze week ook over een zwijnenplaag. Dat vond ik lachwekkend, want het is natuurlijk maar van welke kant je die plaag bekijkt.

En verder las ik net weer eens een boek over dieren. Het ging over Lonesome George, de allerlaatste reuzenschildpad van zijn soort. Er zijn nog wel andere reuzenschildpadden, maar die komen van andere eilanden. Nu doet iedereen verwoede pogingen een vrouwtje te zoeken voor deze allenige ziel. Het hele eiland waar hij oorspronkelijk vandaan komt is met de modernst mogelijke hulpmiddelen doorzocht, maar al vijfendertig jaar lang is er geen spoor te vinden van een tweede Geolechone nigra abingdoni.
Ooit was er ook een allerlaatste dodo. Een eenzame vogel die tevergeefs op zoek ging naar een soortgenoot. Die in eenzaamheid stierf en niet hoorde hoe de wereld om hem schreeuwde. Er was een laatste oerrund, een koe die zeven jaar alleen door het woud scharrelde zonder ooit een antwoord te krijgen op haar loeien. Toen ze dertig was verstopte ze zich in het kreupelhout, ging liggen, sloot haar ogen en vertrok. En ook zij hoorde niet hoe de wereld om haar schreeuwde.
Zo was er een laatste mammoet, een laatste sabeltandtijger, een laatste Tasmaanse duivel, maar niemand wist dat het de laatste was, alleen de dieren zelf omdat er nooit een einde aan hun zoektocht kwam. En telkens schreeuwde de wereld om een verloren kind.
Nu hebben we dan Lonesome George. Ze willen hem klonen, ze willen hem kruisen, ze willen hem middels elektro-ejaculatie van zijn kostbare zaadjes ontdoen. Er zijn stemmen die roepen hem terug te brengen naar waar hij vandaan komt. Hij is tachtig, laat hem nog honderd jaar leven op zijn geboortegrond. Stuur samen met hem nog wat reuzenschildpadden mee, met andere genen, maar wel met schild, met diepe rimpels en met reusachtige poten. Hun betovergrootouders kwamen van hetzelfde vasteland, ze zijn neven en nichten die reuzenschildpadden, maar net een beetje anders geëvolueerd. Ze zullen het samen goed kunnen vinden.

Voor het eerst schreeuwen de mensen met de wereld mee. Lonesome George moet blijven! Maar intussen zien we niet hoe we iedere dag ook in ons eigen land eenzame schildpadjes maken. We verbrokkelen het land. We jagen de laatste egel van perceel nummer zoveel de snelweg op. En opnieuw hoort niemand hoe de wereld schreeuwt.
Ik keek uit het raam van de trein en zag hoe een fazant zich terugtrok op het laatste hoekje groen van wat ooit een weiland was. Het wordt winter. Hij zal nog even niet merken dat hij de laatste is. Maar straks, als zijn hoge schrapende roep gaat klinken, krijgt hij geen antwoord meer. Er is veel eenzaamheid. Ik wilde schreeuwen.

7 opmerkingen:

Anoniem zei

Wow. Ik begon te lezen en toen ik was uitgelezen, was ik minstens een meter naar achteren geblazen. Wat een gewéldig geschreven stuk over een van de meest essentiële, beklemmende, verdrietig én boos makende onderwerpen die ik ken.
En die foto, die foto....

Anoniem zei

Ik vind ze prachtig en ik teken ze ook graag. Schildpadden. Het is 'n intens droevig verhaal, Bibi maar mooi geschreven.
Ik woon aan een rivier, intussen zo'n 5 jaar en heb nu drie schildpadjes gevonden. Ik was de eerste keer totaal verrast en verbijsterd. De dierenambulance-mensen vertelden dat men dikwijls de schildpadden door de wc trekken als blijkt dat ze ook kunnen bijten. Vreselijk. Ik heb nog een foto van Schillie (zo noemde ik hem maar) op mijn pc. Die verbaasd in het bad zit.

Anoniem zei

Wat een fenomenaal stuk, Bibi. Sterk. Boos. Waar.

Jan Paul zei

Het is ook een mooi en belangrijk antwoord op alle
biologen die cynisch en onverschillig hun schouders ophalen als er weer een diersoort verdwijnt.

Anoniem zei

En het is een belangrijk stuk omdat het zo veel omvat, vooral je laatste alinea, Bibi, die ik grondvestschuddend vind. Want het principe gaat niet alleen voor dieren op. De mensen richten hun medelijden altijd liever op iets groots en meeslepends dat dreigt teloor te gaan, terwijl ze geruisloos kleinere, maar toch even waardevolle dingen de kans geven om te verdwijnen. De grootste, zieligste underdog wint het. (Af en toe.) Wie het hardst huilt, overleeft, en dat is mooi voor hem, mooi voor Lonesome George, maar droef voor de rest, voor de egels en fazanten.
Zo las ik dit geweldige stuk.

Anoniem zei

Lieve, ja lieve vaste luisteraars Kees en Jeska en Edward en Jan Paul en Alexander, dank jullie wel.

Marc V. zei

Ik begin al voor de derde keer aan een reactie.
Hoe moet ik dit nu lezen?

1. Een prachtig geschreven stuk, vol gevoel, emotie, recht uit het hart. Om het helemaal mee eens te zijn.
2. Ik zie een fazant niet als bijzonder (het stikt er hier van) maar zie de boodschap wel: ook onder onze neus verdwijnen er dieren waar toevallig geen televisiezender met vaak commerciële bedoelingen aandacht aan besteed.
3 en politiek vast incorrect. Wat willen we dan? Massaal het land en het water terug geven aan de natuur en (dus) autowegen en spoorlijnen afschaffen? Een verbod op computers en mobieltjes? Terug naar de 19e eeuw? Want de reizen die ik maak (en nog wil maken), de computer die ik gebruik enzovoort enzovoort, dat draagt allemaal bij aan nieuwe Georges.
4. Help! Ik kan hier zo lang over nadenken en er toch niet uitkomen. Dus troost ik me maar met de schoonheid van het het geschrevene en droom straks van een lieve Georgina, vol met rimpels in haar smalle nekje die liefdevol en met vochtige oogjes naar haar George kijkt.