Het gaat er hier al een tijdje over, vooral sinds het verschijnen van Bibi's boek. En meestal lees ik het en weet ik het niet. Wat doe je met rotjongens? Strenge discipline? Een warm bad van liefde en aandacht? Verandering van omgeving? Ik weet het niet.
Wéér een steekpartij. Ik stel me dat voor. Je zit op school. In plaats met leren ben je bezig met op je tenen lopen. Je wil niet opvallen. Tuurlijk niet, je bent puber. Maar ook omdat je niet wil dat bepaalde mensen hun aandacht op je richten. Je moet onopvallend door de school waar iedereen die keuze maakt: opvallend domineren of anonieme massa zijn.
Dan gaat het mis. Over niks. Over de gymles. Schoppen. Bang. Slaan. Het mes dat je trui raakt, je huid en verder naar binnen. Pijn. Warm bloed door je trui. Met een ruk wordt het teruggetrokken. En nog eens naar binnen.
Dit is het dus. Hier was je bang voor. Je vermoedde dat dit soort dingen konden gebeuren en nu is het waargemaakt. Deze angst is ingevuld. Je zal voor altijd weten hoe het is, neergestoken is van een woord een pijnlijk concrete ervaring geworden.
Verderop rennen twee klasgenoten langs een ander point of no return. Ze verdwijnen uit het zicht.
Zo'n omgeving.
Ik weet het niet.
De gemeente Utrecht dat het te weten. Zorg dat ze niet in groepen over straat zwerven. Hou ze uit elkaar, weg van verleiding, weg van de opruiers. In de wijk Kanaleneiland moest een samenscholingsverbod de oplossing brengen. Niet voor iedereen, alléén voor de tachtig ergste rotjongens.
Die kregen van de gemeente een cultstatus uitgereikt. Ze hadden het op een briefje, ze waren officieel rotjongens. Er zou een brief naar hun ouders worden gestuurd om het allemaal nog eens toe te lichten.
Die brief is nooit verstuurd. Er ging iets mis. Vormfout. Kan gebeuren. Had niet mogen gebeuren. Toch gebeurd. Die vormfout is voldoende om te maken dat het samenscholingsverbod nooit is ingegaan. De tachtig rotjongens lachen zich slap. Wie gaat ze nu nog iets maken?
Interessant detail: sinds alle media-aandacht over dit verbod is het in Kanaleneiland drukker dan ooit.
Ik weet het niet meer.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Hoe zit dat met die vormfout? Dat heb ik niet meegekregen.
Overigens heb ik laatst van een rechter gehoord dat vormfouten in tegenstelling tot vroeger geen dramatische consequenties meer hebben. Vroeger kon een crimineel door een vormfout nog wel eens op vrije voeten komen. Tegenwoordig zorgt het alleen van uitstel van executie.
Verder las ik laatst op een ander blog een heel goed voorstel: geef ze huisarrest. Geef de ouders opnieuw de verantwoordelijkheid om ze op het rechte pad te brengen. Het zal niet in alle gevallen werken, maar wel in veel gevallen.
He, op welk blog was dat, Jan Paul?
:-))
Hoi Frank, Elke dag krijg ik een telefoontje van iemand die wil weten hoe het zit met die rotjongens. Ik moet een mening hebben voor tijdschriften, de radio, websites van psychologen. Ik weet het niet. Ik zoek net als iedereen naar een oplossing. Maar van een ding ben ik overtuigd. Die rotjongen die steekt, is opgestaan als scholier van veertien, vijftien of zestien. En als hij slapen gaat is hij opeens een moordenaar. Of een bijna moordenaar. Dat had hij die ochtend bij het opstaan niet verwacht, hij had het ook niet gewild, als je het hem had gevraagd. Zeggen dat je iemand dood maakt betekent nog niet dat je dat ook echt gaat doen, anders waren er nog veel doden te betreuren in ons land.
Veel van mijn rotjongens hebben gestoken en allemaal zeggen ze: 'We hebben geluk gehad, want het was niet raak, maar een stukje meer naar rechts en ons leven was anders gelopen.'
Ik heb geen illusies. Huisarrest klinkt leuk, maar ik geloof niet dat ouders dat aan kunnen. Ze zijn niet in staat hun kinderen zonder messen naar school te laten gaan. Ze leren hun kinderen niet om te praten. Ouders hebben geen idee wat hun kinderen uitspoken. Dat vind ik het allerergst. Ik vertrouw ze dus ook niet als huiscipier.
Een reactie posten