dinsdag 16 oktober 2007

Denken in plaatjes (door Bibi)


Onlangs las ik twee boeken, over dieren natuurlijk, het zou eens niet over dieren gaan. Het ene ging over hoe dieren helpen en het andere ging over hoe dieren denken. Op een goed moment kwamen deze boeken samen.

Dieren denken in beelden. Ze zien plaatjes. Als een paard één keer is geschrokken van een openklappende paraplu zal hij altijd op zijn hoede zijn voor paraplu’s. Nu komt dan het verhaal:

In de Tweede Wereldoorlog verzamelden de Russen zwerfhonden om ze op te leiden tot kamikaze-eenheden. Daartoe hongerden de trainers de honden uit en gaven ze vervolgens te eten onder hun tanks. Het duurde niet lang of de honden renden bij het zien van de tanks naar hun etensbakjes toe.
Toen kwamen de Duitsers Rusland binnen gereden. De Russen trokken ten oorlog. Tanks tegen tanks. En naast de tanks hun honden. Ze kregen explosieven op hun rug gebonden en werden losgelaten.
Ze hadden honger die honden, want ze stonden permanent op een streng dieet. Eenmaal los gingen ze als een speer op de tanks af. Op de Russische natuurlijk. Want daaronder lag het eten. Van die Duitse tanks hadden ze nog nooit gehoord. Daar moesten ze voor een bakje voer niet wezen.

Ik denk zelf veel in plaatjes. Abstract vind ik moeilijk, daar kan ik me geen beeld van vormen. Bij staartdelingen zag ik op school altijd staarten, bij worteltrekken zag ik zwoegende boeren en bij geschiedenis zag ik altijd grauwe en arme mensen. Het was altijd en eeuwig Middeleeuwen, ook al zaten we bij de Romeinen.

Iedereen vraagt me waarom ik toch altijd over dieren schrijf. Ik vrees dat ik het na het lezen van deze boeken weet: ik denk een beetje als de dieren.

‘Denken als de dieren’ is de titel van het geweldige boek van Temple Grandin.

6 opmerkingen:

Ludo zei

De vraag is: als welk dier denk je nu het meest? hond, kat, vlaamse gaai, zeeëgel?
Wel een mooi verhaal van die zelfmoordhonden. Echte dierenvrienden die Russen.

Anoniem zei

Dat hangt af van de grootte van de voorhoofdkwab Ludo. Ik denk dus het minst als zee-egel.

Anoniem zei

Volgens mij heeft dat kynokamikazeverhaal alles wat een goed verhaal moet hebben.
Humor, tragiek, spanning, meer. En een geweldige plot.

Anoniem zei

Jezus, wow, dit is weer zo'n hulpdierenverhaal waar je hart even van stil gaat staan. Zeker omdat het plaatje eerst nog vrolijk en grappig lijkt - een hond die onschuldig, tong uit zijn bek, kwispelend, naar de tank toe rent, maar hij heeft dat pakketje met antenne op zijn rug.

Anoniem zei

Ja Kees, Alexander, precies dat is het, een kort verhaal met alle ingredienten. Als je het plaatje ziet zonder verhaal dan veer je op, ken je het verhaal dan krimpt je hart.

Anoniem zei

Jeemig, wat akelig, Bibi..

Maar het in plaatjes denken is mooi.