Waar ik woon, wordt mijn favoriete Nederlandse krant, NRC Handelsblad, niet bezorgd. Trouw, Volkskrant, natuurlijk het Dagblad van het Noorden: pas de problème, dagelijks keurig in de bus, maar van een gewoon (in tegenstelling tot post-)abonnement op het NRC moet ik als inwoner van het buurtschap Stootshorn noodgedwongen afzien.
NRC’s Klantenservice is een aangename, empathiebeboterde vrouwenstem, zeggende: “U woont in een buitengebied.”
Stem, wat hoor ik u graag. Luisterend naar u ontspannen mijn spieren, ledigt zich mijn denken, weet ik mij begrepen en spreidt het beste in mij zich tentoon. Wilt u niet wonen in mijn hoofd en, zodra daartoe verzocht, het woord tot mij richten? Weliswaar zou u desgevraagd ook weer ogenblikkelijk dienen te zwijgen, maar inzake uw looneisen zou ik mij inschikkelijk betonen en de geboden secundaire arbeidsvoorwaarden kennen hun gelijke niet. Weinig hoofden waarin meer valt te beleven en genieten dan in ‘t mijne. Afgezien daarvan: “buítengebied”?!
Voor westerlingen huis ik in het midden van niets, maar voor de NRC-Handelsbladbezorger, zich per beige Renault Laguna stationcar door deze contreien verplaatsend, bevindt mijn woonst zich circa 1000 meter van de, door d’een of and’re vleesgeworden zakjapanner vastgestelde, grens tussen ‘binnen’- en ‘buitengebied’. Kan deze kilometer slechts per vierwielaangedreven automobiel worden afgelegd? Loopt de brave bezorger, zo hij zich in mijn ‘buitengebied’ zou wagen, het risico door Oldambster milities te worden ontvoerd? Neu. 1000 meter volmaakt onderhouden asfalt respectievelijk beton verbinden mijn perceel met NRC’s ‘binnengebied’ en het vooralsnog laatste gewelddelict te Stootshorn gepleegd, vond plaats in 1934: - omdat dorpsonderwijzer Sicco Veenhuizen zich een geestigheid ten koste van landarbeider Tammo Tonkens embonpoint (in ’t Gronings: ‘vette pokkel’) veroorloofde, werd hij door laatstgenoemde opgetild en óver het hek rond het schoolplein gegooid.
‘Buítengebied’. Vanuit mijn achtertuin zie ik, nu de bladeren zijn gevallen, in het noorden de kerktoren van Noordbroek, in het westen het bos achter de Freylemaborg (± 1300) in Slochteren en in het zuiden de kassen van Sappemeer: alle plaatsen waar de beige Laguna wél doorheen rijdt.
Na Malta is Nederland het dichtstbevolkte land van Europa.
NRC’s Klantenservice is een aangename, empathiebeboterde vrouwenstem, zeggende: “U woont in een buitengebied.”
Stem, wat hoor ik u graag. Luisterend naar u ontspannen mijn spieren, ledigt zich mijn denken, weet ik mij begrepen en spreidt het beste in mij zich tentoon. Wilt u niet wonen in mijn hoofd en, zodra daartoe verzocht, het woord tot mij richten? Weliswaar zou u desgevraagd ook weer ogenblikkelijk dienen te zwijgen, maar inzake uw looneisen zou ik mij inschikkelijk betonen en de geboden secundaire arbeidsvoorwaarden kennen hun gelijke niet. Weinig hoofden waarin meer valt te beleven en genieten dan in ‘t mijne. Afgezien daarvan: “buítengebied”?!
Voor westerlingen huis ik in het midden van niets, maar voor de NRC-Handelsbladbezorger, zich per beige Renault Laguna stationcar door deze contreien verplaatsend, bevindt mijn woonst zich circa 1000 meter van de, door d’een of and’re vleesgeworden zakjapanner vastgestelde, grens tussen ‘binnen’- en ‘buitengebied’. Kan deze kilometer slechts per vierwielaangedreven automobiel worden afgelegd? Loopt de brave bezorger, zo hij zich in mijn ‘buitengebied’ zou wagen, het risico door Oldambster milities te worden ontvoerd? Neu. 1000 meter volmaakt onderhouden asfalt respectievelijk beton verbinden mijn perceel met NRC’s ‘binnengebied’ en het vooralsnog laatste gewelddelict te Stootshorn gepleegd, vond plaats in 1934: - omdat dorpsonderwijzer Sicco Veenhuizen zich een geestigheid ten koste van landarbeider Tammo Tonkens embonpoint (in ’t Gronings: ‘vette pokkel’) veroorloofde, werd hij door laatstgenoemde opgetild en óver het hek rond het schoolplein gegooid.
‘Buítengebied’. Vanuit mijn achtertuin zie ik, nu de bladeren zijn gevallen, in het noorden de kerktoren van Noordbroek, in het westen het bos achter de Freylemaborg (± 1300) in Slochteren en in het zuiden de kassen van Sappemeer: alle plaatsen waar de beige Laguna wél doorheen rijdt.
Na Malta is Nederland het dichtstbevolkte land van Europa.
13 opmerkingen:
Wij hebben alle kranten maar opgezegd, want geen van de bezorgers lukte het de juiste of überhaupt een krant in de bus te doen. Wij werden moe van de telefoontjes.
We wonen wel in een bezorggebied, maar de nummering hier op de dijk is klaarblijkelijk erg verwarrend. Regelmatig hebben we dan ook ‘dwalers’ in onze tuin. Zij zijn dan totaal de weg kwijt.
Is er leven na Bruun? Kan Kees Spiering zichzelf nog evenaren, na de fenomenale reeks over het paard? Of is zijn kruit verschoten?
NEEEE! (Op dat laatste.)
JAAAA! (Op die eerste twee.)
Wat een geweldig stuk. Bravo voor de belevenissen in het hoofd van Kees.
En dan hebben we het over een avondkrant. Hoe lang duurt de avond bij jou? De bezorgers hebben alle tijd jouw betonpad op te rijden, op te kruipen zelfs, teneinde het blad op tijd bij je te bezorgen.
Wellicht is het een idee de grote hond A. te trainen: zij stelt zich op aan de weg, rond vijf uur, en draaft even later, krant in de bek, terug naar jouw stede. Daar wacht jij, pen in de hand, koffiemok halfleeg en kringmakend op een vel dat ongeduldig wacht op woorden. De grote A. legt de krant in jouw schoot. Je veegt het kwijl weg, drukt de gaten, veroorzaakt door haar fenomenale hoektanden, dicht. En je gaat lezen.
Wij krijgen op zaterdag juist altijd drie kranten in de bus. Drie keer dezelfde. Misschien is de bezorger lui of worden er abonnementen betaald door mensen die allang weg zijn.
Gelezen worden ze nauwelijks. Alleen huisgenoot M. spreidt ze als losse vellen door de woonkamer uit en laat ze er weken liggen. Een krantendekbed.
Ge-wel-dig! Maar ik vrees dat het buitengebied wel klopt. De dichtstbijzijnde NRC handelsblad lezer bevindt zich ZEKER niet binnen een straal van 20km van jouw huis. Je leest dus maar mooi Nieuwsblad van het Noorden, Spiering. Blijf je ook lekker op de hoogte van wat er in de regio speelt. Nog behoefte aan de Gezinsbode? kan ook geregeld worden.
Kijk nou, daar meldt zich Ziggy Zorgtaak. Liggen ze d’r in, Zig? Mooi, dan nu de feiten.
Noordbroek telt 1957 inwoners. Tot 1 mei jongstleden las 0,3% van hen NRC Handelsblad. Op 1 mei jongstleden daalde dit percentage naar 0,26: toen verhuisde ik (16,7% van het lezersbestand) naar exact 3,3 kilometer verderop. Ik wil maar zeggen: “20km”? Há!
Goh, zo hoor je nooit van Stootshorn, behalve dan als dat zalige oord waar wij elk jaar onze reunie vieren, zo ken je opeens nóg een bewoner bij naam... (persoonlijk kennen is hier niet echt aan de orde). Toch is de wereld klein. Of het oord van Reunie de krant per post of abbo-bezorging krijgt, weet ik helaas niet. Maar de plek trof me :)
Ha ha ha, nog steeds niet gelukt.
Kijk, horen jullie dat? Stootshorn een "zalig oord". Dankjewel Janneke. Mag ik vragen wat voor reunie het betreft?
Enne: "Ha ha ha, nog steeds niet gelukt"?
Natuurlijk mag je dat vragen. Ik ga elk jaar een paar weken opgraven in Duitsland, Weisbach om precies te zijn. Een van de mensen die daar mede-schuldig aan is, heet Nick Kieft. En bij hem thuis houden we dus altijd de reunie van ons graafkamp. Met wandelingen naar de Freylemaborg, goed Duits bier, en ellenlang geouwehoer. Een weekend lang heerlijk vakantie dus, dat is Stootshorn voor mij :) (binnenkort weer! :D )
Aha. Ja, Nick ken ik (natuurlijk), - hij heeft me wel eens over jullie graafwerkzaamheden verteld. Veel plezier (hier)!
Ben ik nu zo vergeetachtig, is er iets misgegaan, of is mijn post verdwenen... ik dacht toch echt dat ik nog een keer gepost had hier... Nou ja. Het maakt ook niet uit :) Dat de wereld soms klein is, is al gebleken. Ik ga terug naar mijn lezend bestaan op Canna, dat is wel zo veilig :P (en vooral ook heel leuk!)
Een reactie posten