De muren in mijn caravannetje zijn behangen met ansichtkaarten. Het staat er vol met meubels, een grote Beatles-tafel, een Belle and Sebastian-stoel en een Buena Vista Social Club-olielamp, een Feist-fauteuil. Maar aan de muur hangen de ansichtkaarten: de losse nummertjes, de liedjes. Bijzondere liedjes wel, want als ik de ansichtkaart omdraai, zie ik een verhaal. Een verhaal dat in mijn hoofd onlosmakelijk verbonden is met dat liedje.Een deel van de ansichtkaartliedjes is verbonden met een plek. ST. TERESA van Joan Osborne kan ik niet meer horen zonder aan mijn vliegreis van afgelopen augustus vanuit Atlanta te denken. Terwijl Joan op de vliegtuigradio met haar stem een fiks briesje doet, zie ik weer het Indische vrouwtje, een rij achter me, die ik anderhalve schrikseconde voor overleden hield, omdat ze middenin haar sudoku roerloos stilgevallen was – nouja, in slaap dus.
En het inwisselbare bonknummer PERFECT EXCEEDER van dancemensen Mason is toch een dierbare ansichtkaart. Het is het liedje van mijn nieuwe roeivereniging, groeide tijdens het kennismakingsweekend uit tot signaal dat iedereen op de tafels klom en eensgezind over de vorken heen danste.
Maar de meeste ansichtkaarten zijn verbonden met mensen of met gedeelde ervaringen met mensen. VIA CON ME van Paolo Conte draaide ik anderhalf jaar geleden wel honderd keer, tijdens een korte, maar zeer hevige vriendschap. Het was óns liedje, het was ‘wonderful’ – zijn scat-tekst ‘chips chips, datiedoetiedoe tsjieboem tsjieboem’ was een gevleugelde uitspraak. Nu doet het pijn het te horen. CRASH! van de Propellerheads is daarentegen goed voor een geweldige grijns: hierop speelde ik met mijn beste vriendin ooit James Bondje. Dankzij een slimme sluipomweg liet ik haar zo enorm schrikken dat we er beiden niet meer van slappelach-bedaarden.
Gisteren was ik in de keuken de nieuwe oven aan het uitproberen – door een grote bakplaat vol speculaas te bakken – en mijn huisgenotes, de Engelen, wervelden opgewonden om me heen. Deels dankzij mijn ongekende speculaasbakkerij, deels dankzij WONDERWOMAN van Leaf. Vanmorgen hoorde ik het weer en wist ik: dat wordt hun ansichtkaart in mijn caravannetje, dat ligt hierbij vast.
(Hebben jullie ook zulke liedjes-met-verhalen?)
8 opmerkingen:
Wat neem je ons weer mee op een mooie reis, Alexander.
Daarnaast krijg ik erg veel zin in een stukkie speculaas!
Liedjes. Jo Jackson Won't you be my number two bewaard voor mij een herinnering.
Zo heb ik er nog een paar. Dansen aan zee, van Blof bijvoorbeeld.
Maar nu ik er over nadenk heb ik vooral dergelijke herinner-associaties met geuren.
Als ik werk heb ik het liefst stilte… ik ben dan ook niet in het bezit van zo’n leuk caravannetje!
Twee jaar terug was ik presentator bij een literaire avond in een boekwinkel. Daar zag ik phinx 'State of leaving' spelen. Als ik hem nu ergens zie hoop ik altijd dat hij dat speelt, omdat ik het toen zo mooi vind.
En Tracy Chapman hoort bij een schoolvriend. Ik had hem niet eerder zo zien huilen.
En prompt draaien ze 'Fast car' op de radio. Wat zou dit beloven voor de dag die komt?
3fm..
Leuk idee, dat van die ansichtkaarten!
Het liedje Hands - Jewel doet mij denken aan mijn eerste vriendje. Dat liedje draaide ik altijd als ik boos of verdrietig op/om hem was! Het haalt wel altijd een raar gevoel in me naar boven als ik het weer hoor.
Alexander, prachtonderwerp, prachtstuk, maar er zijn voor mij teveel liedjes-met-associatie om hier op in te gaan. Maar ik ga graag mee op reis met jou en je ansichtkaarten!
Wat een fijn liedje, Wonderwoman. Vooral "I'm in love with my oven glove" (dat zingt ze ergens, en als ik het verkeerd heb verstaan wil ik het lekker niet weten) vond ik wel weer toepasselijk bij jouw koekenbakkerij.
En wat een mooi clipje van St.Theresa! Dank!
Dat van die geuren, Jeska; ja, nou!
@ Ingrid: ja, klopt, het is te veel. Hoe beter ik rondkijk in mijn caravannetje, hoe voller het er blijkt te hangen met ansichtkaarten. Er blijkt eigenlijk geen enkel liedje te zijn waaraan geen herinnering verbonden is, hoe suf ze soms ook zijn, hoe weinig ze soms ook betekenen. TAKE ON ME van Aha bijvoorbeeld, daaraan heb ik vooral de herinnering dat ik achterin de auto van mijn ouders zat op Nieuwjaarsdag en dat het toen op de radio gedraaid werd.
Ik heb trouwens ook diverse liedjes die met Canna verbonden zijn: Ingrid, met jou bijvoorbeeld CRIMINAL van Fiona Apple, met Edward onder andere DEUX A DEUX RASSEMBLEES van Pierre Lapointe, enzovoort enzovoort...
Alexander, ik voel me vereerd! Er hangt een ansichtkaart van mij met Fiona Apple erop in jouw caravannetje! Hoera!
Ik ga op zoek naar wat tijd om je nog een paar ansichten te sturen. Want ze worden gekoesterd, begrijp ik. Heb nog even geduld, met mij en de post...
Hé, ik heb ook een Alexander ansicht in mijn huis hangen! Of misschien beter gezegd: in mijn eigen karavaan, want hij ging gewoon ongevraagd mee op reis.
In oktober was ik twee weken in België en vijf van de zes keer begon Kate Nash Foundations te zingen zodra ik daar in de supermarkt bij het groentenschap stond. Echt waar. Dan zag ik meteen de knuffelende tandenborstels en dansende sokjes voor me uit dat leuke clipje. Op een gegeven moment achtervolgde ze me zelfs naar een andere stad, en kwam ik haar weer tegen in het Kruidvat. Een prettige vorm van stalken.
Niet erg hoor. Jij en Kate Nash zijn fijn om naar te luisteren, thuis en op vakantie.
Een reactie posten