Mijn klomp brak! (door Sarah)

Net als Kees woon ik in een buitengebied. Hierdoor beland ik soms in bijzondere conversaties.

Het praten met mensen uit Amsterdam en andere randstedelijke oorden was voor mij aanvankelijk een wonderlijke ervaring. Zij kenden mij niet, maar wisten wel dat ik uit Friesland kom. Ik besefte in het geheel niet dat dit iets was waar je je druk om kon maken, maar zij vonden het een ideaal gespreksonderwerp. ‘Woon je op een boerderij?’ ‘Nou, nee. Ons huis is wel een boerderij geweest.’ Slechts een klein gedeelte van de Friezen bekleedt het agrarisch ambt. Het is trouwens niet eens een ambt, al zou je dat door de enorme hoeveelheid quota en subsidies soms bijna denken.
Volgende vraag: ‘Spreek je ook Fries?’
‘Ook niet.’ Strikt genomen woon ik in Weststellingwerf, een gemeente die Fries veracht. We hebben onze eigen taal: het Stellingwerfs. Bekendste ambassadeur van deze taal is Johan Veenstra, een cabaretier die ooit de wens heeft geuit tegen het gebouw van de Friese academie te pissen en dan op de muur te schrijven: ‘Johan Veenstra, de Stellingwerver wildplasser was hier.’ Geen Fries dus. Ik spreek overigens ook geen Stellingwerfs.
Het gesprek leek neutraler te worden toen de meisjes vroegen: ‘Heb je broers en zussen?’ ‘Jawel, drie maar liefst.’ ‘Oh, dat komt in het noorden wel vaker voor, grote gezinnen.’
Tuurlijk! Mijn buurvrouw heet Afke en heeft tien kinderen!

Tijdens dit gesprek viel ik van de ene verbazing in de andere. Bestaat nog steeds het beeld van ‘de provincie’, waar iedereen plat spreekt en op klompen loopt?
In de trein terug naar huis zat ik naast een aardige mevrouw die vroeg of ik nog ver moest. ‘Ja, ik kom uit Zandhuizen. Dat ligt in Friesland’ (zeg ik er altijd bij, geen mens weet waar Zandhuizen ligt)
‘Oh’ zei de mevrouw ‘Dat is anders niet te horen.’
‘Miedonders’ dag’ik. ‘Das tog ek biesonder!’

Ja Kees. Wij, bewoners van buitengebieden, zijn onbegrepen mensen.