Een van de eerste colleges die ik kreeg ging over "zetten, stapelen, scoren". Dat klinkt als een reclameslogan. En reclameslogans werken ook zo. "Even Apeldoorn bellen." bijvoorbeeld, had daar zelfs last van. Iedereen kende de slogan, maar niemand wist wie je in Apeldoorn dan wel helemaal aan de lijn kreeg. Die was te sterk gezet.
Het idee is dat je maar heel weinig nodig hebt om in een tekst/stuk/muziekstuk/fotoserie etc. iets moois te bereiken. Als je die beperkte middelen maar goed inzet. Eerst zet je ze neer, maak je duidelijk waar het over gaat, dan stapel je ze, door te herhalen of ze van alle kanten te laten zien, en daar kun je mee doorgaan. Het blijft scoren.
Soaps werken zo. Nieuw personage komt in de soap, begint van alles mee te maken en krijgt fans. Die fans zijn telkens blij met iedere verhaallijn van dat personage.
Het werkt, op een heel andere manier, ook bij bijvoorbeeld een serie gedichten. Je zet een taalgebruik neer of een opbouw, en laat die terugkomen. Het taalgebruik wordt een paradigma waarmee je door de serie heen scoort. Er wordt een basis gezet die je steeds kunt bevestigen of waarvan je juist opvallend kunt afwijken.
Zetten, stapelen, scoren.
Gister zag ik het mooiste voorbeeld daarvan. Niks geen reclameslogans of gedichtenseries. Er is veel minder voor nodig:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Mijn opa was hier een groot voorbeeld van. Die bleef het (maar voornamelijk z'n grappen) maar herhalen..
En niet eens omdat hij de ziekte van Alzheimer of iets dergelijks had
Jaaaa, wat een ongelofelijk goed voorbeeld van zettenstapelenscoren. Ik moest weer zo lachen, wat is die man goed. Mag ik een verzoeknummer? Ik bedoel nog een Toon in een sprintje onderlangs? Plieze Frankie???
Interessant stuk, FRank.
Ik heb de laatste show van Toon Hermans nog gezien. Het was aandoenlijk. Hij was breekbaar...
Een reactie posten