Nieuwe oude indrukken (door Frank)

Vandaag was het oud en nieuw. Daar is heus geen december of vuurwerk voor nodig. Gewoon een hele bak indrukken, da's ruim voldoende.

Ik sta nooit vroeg op. Dat is niet per sé een keuze, meer iets dat zichzelf over de jaren heeft afgedwongen. Vandaag stond ik vroeg op, met tegenzin. Snel douchen, snel eten en op de fiets naar school. Het vroor nog of had dat vannacht gedaan. Onderweg waren een paar slootjes bevroren. Er hing nevel over weilanden en mijn adem werd onmiddelijk een wolkje dat voor mijn gezicht bleef hangen. Door die mist ben ik terug in de tijd gereden.

Naar de stad waar ik geboren ben, op de basis- en de middelbare school heb gezeten. Lange dagen in klaslokalen en tussendoor soms een gymles. De stad waar ik heb leren rugbyen.
Vandaag stond ik om half negen voor de deur van een basisschoolgymzaal. Het was vroeg en koud en ik had geen idee wat de dag nog brengen zou. Net als toen.

We gaven een rugbyclinic aan groepen 3 t/m 8. Rugbyclinic is hier vooral een duur woord voor proefles. Of lokkertje, om nieuwe jeugdspelertjes naar de club te krijgen.
Ze hebben een bal met een heel gekke vorm overgegooid en gebruikt om tikkertje mee te doen. Ze hebben hard ingelopen op stootkussens en zijn allemaal getackled op de grote mat. En toen mochten ze een echte oefening doen, zoals we die ook op training. Compleet met opdrukken.
(Opdrukken is hier een verzamelnaam voor allerlei 'vormen' van opdrukken, met goede bedoeling.)

Volgens mij heeft iedereen het naar zijn zin gehad. Het was een bad van nieuwe ervaringen voor de kinderen. En hoe echter het eruitzag, met een echte bal en een echt stootkussen, hoe meer ze erop los gingen. Het was natuurlijk ook superinteressant, allemaal mensen van buiten de school in de les.

We zagen acht groepen in totaal. (Wat zijn de docenten jong!) Totaal verschillend. Sommigen mochten eerst lekker rondjes rennen, anderen werden direct de bank op gedirigeerd en moesten stil zijn tot we begonnen. Er was een groep waarbij een kind dat niet meedeed het verzamelpunt was voor mobiele telefoons. Een klas die gefaseerd de kleedkamers weer in ging. ('Iedereen met rood in zijn kleren, rugbyrood! Nu iedereen met blauw in zijn kleren, rugbyblauw! En roze, rugbyroze!' Rugbyroze?) En één waar de jongens en de meisjes apart de oefeningen moesten doen. We zagen het ADHD'ertje en het jongetje met Down-syndroom. De jongens in voetbalshirts en de meisjes in balletpakjes.
En voor alles, werkelijk alles, blijkt een regeltje. Een protocol, een 'zo doen wij dat altijd', waar onze les een spannende uitzondering op was. Daar heb ik als basisscholier nooit bij stilgestaan, het sprak voor zich.

Als er al zoveel verschil zit binnen één school, hoe verschillend wordt het dan wel niet als alle scholen anders zijn. Als sommige scholen wel vanuit een religieuze basis werken en andere weer niet. Niet alleen de leraren met eigen persoonlijkheden, maar ook de filosofie van de school, de houding van ouders, ouder- en medezeggenschapsraden, directeuren en andere betrokkenen. Het duizelt me.

Ondertussen zijn er nu een paar lezers die denken 'Dat had ik je zo ook wel kunnen vertellen. Zo zitten basisscholen in elkaar.' Klopt. Maar ik ging vandaag terug naar school en kwam er net pas achter.
Die kinderen vandaag had ik kunnen zijn. Ik was ze een beetje. Ik heb mijn mini-mij een paar keer voorbij zien komen. Een blond jongetje, een beetje verlegen maar heel ijverig. Soms rende hij in groep 3 rondjes, soms luisterde hij in groep 8 heel serieus naar de trainer. Vanbinnen steeds genietend van al het nieuwe dat voorbij kwam.

De dag sluit ik gepast af, met het toetje waar zus en ik vroeger moorden voor gepleegd zouden hebben. Warme custardvla. Met vel.