OVER AAIEN
gedicht geschreven bij het zien van het schilderij 'Jongen die zijn hond verzorgt' ,
van Gerard Ter Borch.
Met elke aai die uit jouw hand
over de haren van je hondje gaat
slaat er een golf op zijn huid,
stroomt er een golf uit jouw arm,
jouw pols, jouw palm,
jouw vingers –
je denkt:
het spoelt, het spoelt,
en je bedoelt dat liefde
dus zoiets als warm water is,
als zee
die door jou heen beweegt,
door jou en door je hondje.
Hij ligt erbij
alsof hij strand is,
land is,
breed en klaar,
alsof hij zeggen wil:
‘O, oceanenbaasje,
kom maar met je hand
en ik hou ook van jou.
Ik hou zo van ons samen, baasje,
nooit meer kan ik zonder.
Doorgaan baasje, doorgaan.
Voor altijd kopje onder.’
11 opmerkingen:
Dit is echt prachtig. Wow. Waahoe, wat mooi. Ik ben fan van de regels 'Hij ligt erbij/ alsof hij strand is', van de hele vergelijking met een golf die over het strand aait. En het einde is werkelijk hoe schootbeestjes over aaien denken (of wel moeten denken).
Had alleen een bedenkinkje bij de derde regel, 'slaat er een golf op zijn huid', want bij het beeld van de golven dat je hier oproept past het woord 'slaan' niet echt, vind ik, het zijn zachte golfjes, overrompelend, maar ze slaan niet, het is meer een rollende golf, toch?
Maar misschien had ik die laatste opmerking beter achterwege gelaten, wie weet zit je daar wel helemaaal niet op te wachten, excuus in dat geval...
Hee Alexander, zo las ik het niet. Ik las het als 'armen om iemand heen slaan', dus liefdevol en warm. Als een overweldigende beweging dus.
Maar gedichten zijn voor alle interpretatie vatbaar. Zou het dan toch slaan betekenen, het slaan van water dat je kan doen opschriken dan is dat toch ook heel goed mogelijk. Want als een hond slaapt en je begint hem opeens te aaien dan schrikt hij bij de eerste aanraking vaak overeind, alsof je hem sloeg, maar als er daarna een golf van aaien stroomt 'uit jouw arm/jouw pols,jouw palm,/ jouw vingers-' ja, dan is het liefde en wordt het hondje 'strand'.
Dus hoe je het ook wendt of keert, alles is waar en heb jij ook gelijk.
En het is vooral waar dat het opnieuw een prachtig gedicht is.
Jaaaah prachtig. ´Ik hou zo van ons samen´ en ´voor altijd kopje onder´, geweldig.
Alleen heeft die stomme Ter Borch er het verkeerde schilderij bij gemaakt. Het lijkt net alsof die jongen een teek weghaalt.
Dat is toch het verschil tussen Gerard Ter Borch en Jeska Verstegen.
Ja, zo kun je het ook zien, je spoelt mijn kritiek zo weg, Bibi, een dier schrikt bij de eerste aanraking, maar dan voelt hij de goedaardigheid van de golf, het aaien, en dan is het inderdaad 'Doorgaan, baasje, doorgaan./ Voor altijd kopje onder'.
PRACHTIG!
Ja, Alexander, juist wel hoor, ik bedoel: ik vind het juist goed als je vragen stelt, en van die respectvolle bedenkingen. Ik heb zitten kijken of ik dat woord slaat zou kunnen en willen vervangen, en ik weet het nog niet. Ik zie je bezwaar, maar ik geloof toch wel dat ik het wil houden, omdat ook een fijne golf toch (al omklappend) over je heen kan slaan. Ik zal er nog eens over peinzen.
Jan Paul, ja je hebt een scherp oog en gelijk. In wat ik over dit schilderij las staat dat de jongen naar vlooien zoekt. Maar eigenlijk vind ik het juist weer leuk dat het aaien net vóór of net ná dit schilderij heeft plaatsgevonden. Zoals goede illustratoren ook een gedicht of verhaal verbreden door net de momenten ernaast of omheen te tekenen.
Je hebt helemaal gelijk. Ik ben zelf op zoek gegaan en heb een heleboel schilderijen gevonden waarop kinderen honden aaien. Maar geen enkele ziet er zo liefdevol uit als deze.
Maar toch ben ik wel benieuwd naar die andere schilderijen die je gevonden hebt! Laat je ze nog eens zien?
Ze staan in ´Imagining Childhood´ van Erika Langmuir. Heb ik in Helsinki gekocht.
Een reactie posten