Stofzuigen in Amerika (door Bibi)

Ik opende de deur en zag de stofzuiger staan. Hij nam de hele kast in beslag, een gevaarte van jewelste. Ik trok eerst de slang tevoorschijn en daarna het apparaat zelf. Het snoer van dertig meter lang hing aan een haak.
Het duurde een kwartier eer ik ontdekte hoe de slang aan de stofzuiger moest worden gekoppeld. Een simpele klik voldeed niet. Er moesten snoertjes van de ijzeren staaf naar de hoe zal ik het noemen, het lichaam van de stofzuiger, worden geleid. Het lichaam waar met gemak een olifant op zou kunnen dansen.
Er waren vervolgens verschillende standen ‘on’. De eerste stand werkte niet, de tweede en derde ook niet. Bij nadere inspectie bleek dat je niet alleen het lichaam van de stofzuiger aan moest zetten, maar ook de slang zelf. Voor de bediening van dit ding, zo bleek al snel, was geen rijbewijs nodig, maar een grootrijbewijs.
Toen ik de knoppen van slang en lichaam eindelijk had ontdekt en het aanzetten was gelukt, kwam er uit beide delen van de stofzuiger zóveel lawaai zetten, dat het houten huisje waarin ik toefde bijna los kwam van de grond. Direct daarna begon er een enorme koplamp te branden die het stof van boven en onderaf bescheen.
Nu moest ik gaan beslissen op welke hoogte ik wilde gaan zuigen (4 standen). Ik zette hem lukraak op hoogte 2. Daarna moest ik een keuze maken uit de ondergrond: steen, tapijt, hout. Omdat het houten huisje van hout was zette ik hem op hout en daarna toch ook op tapijt omdat er her en der kleedjes lagen. Bij het haardkleedje aangekomen vrat de machine het kleedje direct op en moest ik alle knoppen weer uitzetten om met man en macht het kleedje te kunnen redden.
Ik besloot verder te gaan onder het knopje ‘hout’ of er nu kleedjes lagen of niet. De rechthoekige mond onderaan de stofzuiger was zo groot en gulzig dat het stof van verre al naar ons toe begon te schuiven. Dit veroorzaakte, geheel tegen mijn wil in, een slagveld onder de spinnetjes en torretjes die vergeefs tegen de orkaan in voor hun leven renden.
Ik kon daardoor ook niet voorkomen dat het koord van de luxaflex geheel in de bek van het monster verdween en verwikkeld raakte in de drie meedogenloos rondgierende borstels. Ik trok de stekker uit het stopcontact en begon een uur lang de boel te ontwarren.
Hevig zwetend deed ik de stekker daarna weer terug in het stopcontact en kon nog net op tijd voorkomen dat het roofdier zijn eigen slang naar binnen zou gaan werken. Wanhopig rende ik daarna achter de uit zichzelf voortbewegende goliath aan. Zijn lichtgevende ogen, zijn vraatzuchtige muil, zijn brullende lijf deed alles wankelen. Toen hij zich gierend had vastgevreten in de sprei van het bed, (de sprei die zich even daarvoor nog op twintig centimeter hoogte van de vloer bevond) zag ik dat hij op ‘extremely heavy duty’ stond.
Voor ik daarna nog iets kon ondernemen voelde ik het al trekken aan mijn tenen.
Het zou niet lang duren voor ik zelf …
Cannaluisteraars, ik heb twee weken opgesloten gezeten in een Amerikaanse stofzuiger.

Excuses voor mijn afwezigheid, maar vanaf deze week kan ik weer bloggen. Ik ben gered door mannen met helmen op.
Ik heb mij intussen gevoed met torretjes en spinnetjes.

Ik maak het inmiddels weer goed.