Ik heb een chaotisch hoofd. Dat is helemaal niet zo erg, want ik kan daarmee omgaan. Een ander, met mijn hoofd op zijn schouders, zou volledig in paniek raken en direct het alarmnummer gaan bellen, maar ik sla even met mijn hand tegen mijn domme kop en ga over tot de orde van de dag.Hier enkele voorbeelden van mijn chaos:
Eczeemzalf op je tandenborstel doen.
Niet begrijpen waarom de stofzuiger niet uitgaat wanneer je herhaalde malen het lichtschakelaartje in de muur op en neer beweegt.
Wel heel verbaasd zijn waarom het licht telkens gaat branden als je op dat lichtschakelaartje duwt omdat je denkt dat het het knopje van de stofzuiger is.
In de file op de rem trappen omdat je denkt dat je achteruit rijdt. Intussen rijden alle andere auto’s vooruit en sta jij als enige stil met een paniekerige voet op de rem.
Na de pauze de verkeerde bioscoopzaal inlopen en na een kwartier pas ontdekken dat een karatescène toch niet past bij de natuurfilm die je eerder zag.
De hand van een wildvreemde man pakken terwijl je eigen man al honderd meter verderop loopt.
Je telefoonnummer bij de kassa drie keer achterelkaar als pincode intoetsen waardoor je pas geblokkeerd raakt.
Eindeloos met je sleutel in het slot van de buren staan morrelen.
Zout in je koffie doen, suiker op je aardappels.
De Lange Jan van Middelburg zien opdoemen, terwijl je in Antwerpen had moeten zijn.
Twee weken met vakantie gaan en je voordeur wijd open laten staan.
Het maandelijks ongemak altijd maar dan ook altijd vergeten en daar achterkomen in de trein, tijdens een vergadering, op de fiets, bij iemand op een mooi bankje.
En daarbij komen natuurlijk ook nog eens de vijfhonderdduizend keer dat ik mijn sleutels, portemonnee, handschoenen, fiets, auto, zelfs hond ergens achterliet, op een toonbank, in een trein, aan een paal, you name it.
Maar gisteren, gisteren heb ik het echt verknald.
Ik moest een belangrijk iemand bellen. Laten we deze meneer Koen Vrolik noemen.
Ik zag een beetje tegen het telefoontje op, maar uiteindelijk belde ik dan.
De telefoon werd opgenomen: ‘Vrolik.’
En wat zeg ik met mijn door elkaar geschudde hoofd van watten, vuilnis en rotte bladeren: ‘Euh, goedemiddag meneer, u spreekt met Koen Vrolik.
Het is niet meer goed gekomen.
7 opmerkingen:
Hahaha. Geweldig. Je mag je chaos wel een keer dumpen in mijn schuurtje hoor. Die schuur staat toch op de nominatie om eens flink uitgemest te worden.
Een collega van mij toetste, toen ze even 's avonds naar school moest, tot 3 keer toe haar pincode in om het alarm ui te schakelen. Ze schrok zich een ongeluk toen het alarm toch afging en 5 minuten latern de beveiliging in school stond.
Zelf ken ik het niet zo, al overkomt het me wel eens dat ik thuis de telefoon opneem met:
"Basisschool de Catamaran met Ludo Abbink".
Mevrouw Dumon Tak, u maakte met deze posting alle luisteraars van Radio Canna vrolik. Als u dat maar goed in uw zelfverklaarde domme hoofd houdt.
Nou Bibi, dit herken ik bijna allemaal als dingen die mij ook kunnen overkomen of zijn overkomen. Je kunt er heel goed mee leven, zoals je al zei. Maar je zou soms wel door de grond willen zakken. Dat laatste, dat je jezelf aan iemand voorstelt met de naam van die ander, is mij meer dan eens gebeurd. Ik snap gewoon niet hoe dat kan. Chaos in je hoofd, ja. De rollen omgedraaid. Zenuwen. Het is niet anders. Maar kop op, wat geeft het eigenlijk.
Ik lig ook onder tafel van het lachen, en tegelijkertijd denk ik: 'Ja, lach maar!! Die arme mevrouw Koen Vrolik! Eh. Die arme Bibi!'
Buikklots. Vooral die twee over de stofzuiger en het lichtknopje.
Bertie het is je meerdere malen overkomen zei je? En je leeft nog? Kan ik weer gaan ademhalen? Godzijdank ben ik niet de enige dus.
ik loop met enige regelmaat een trap teveel of te weinig omhoog in mijn flat... dan sta je ook opeens op de verkeerde galerij bij de verkeerde voordeur...
Een reactie posten