Ik ben in Parijs en hier is altijd wel talentgedoe op straat. Er zijn portretschetsers, er staan poppenspelers, je ziet onbeweeglijke standbeeldmensen, rare gitaarspelers en jolige jongleurs. Voeg daarbij nog de orkestjes en accordeonisten in de metrogangen en je hebt een dag lang vertier.Maar wat ik vandaag zag zag ik nog niet eerder.
Op een groot plein bij het Centre Pompidou klonk Bach. Uit een cdspelertje. Er stond een jongen naast met een duffels jackje. Hij deed zichzelf een blinddoek om, met grote gebaren. Vervolgens begon hij met een brede kwast op een groot wit vel te schilderen. Blind dus. Op Bach.
Raar.
Vooral toen het af was, want wat had hij geschilderd? Een portret van Che Guevara. Blind dus. Het schilderen, niet Che.
Waarom? Waarom Bach? Waarom Che?
En what's next?
Vioolspelen met een koelkast op het hoofd balancerend?
Buikspreken met een resem dansende knäckebrödjes om je heen?
Gezellig hoor, Parijs.
3 opmerkingen:
Nou, ik zoek nog naar sirtakidansers met azalea´s in hun neus die de tafel van zeven achterstevoren in het swahili opzeggen met een brandend schaap op hun rug.
Ik zag ze hier wel, maar dan met de tafel van veertien, en dat is natuurlijk niet wat je bedoelde.
Nee, precies. De tafel van veertien. Dat vind ik zo ver gezocht...
Een reactie posten