Ga ik in Rotterdam naar de sportschool, dan is de wereld helder en bekend. Ik doe mijn routine, ik drink water, ik douche. Jochem, de sportschooljongen, komt praten over voetbal en nultwintig – waarmee hij Ajax bedoelt.Maar omdat ik deze zomer veel in Parijs ben vond ik dat ik daar ook eens moest gaan fitnessen. Dat kon, volgens X. Als invité bij zijn sportschool.
Gisteravond kwam het ervan. En opeens bleek de wereld raar en verontrustend.
Club Med. Daar moesten we zijn.
Allereerst was er een welkomstbalie, met twéé dames. Een welkomstbalie! Met twéé dames! In Rotterdam stop je je kaartje ergens in en Jochem roept Hoi.
De dames vroegen of ik een handdoek wilde. Nee, zei ik. Néé? Nee, want ik had er zelf eentje meegenomen. De dames barstten bijna in lachen uit. Handdoeken húren, da’s het nieuwe chic.
Nou ja. Dertien trappen op, naar de mannenkleedkamer. En daar stond ik opeens in een testosteron-dungeon. Wie geen borstspieren had, was hier een soort Roodkapje. Ik was dus een Roodkapje. Om me heen stonden gladgeschoren wolven elkaar hun bicepsen te misgunnen.
Lockers, ja, lockers. In Rotterdam krijg je van Jochem een muntje, en dat gebruik je dan. Hier moest je zelf een hangslot meenemen. Een hangslot. Van huis. Geen handdoek dus, nee: hangsloten. Gelukkig had X. er twee.
De testosteron-dungeon snoof toen ik mijn Nike-short aandeed. Hier hoorde dat blijkbaar niet - shorts. Wel: lange witte joggingbroeken, passend bij je witte haarband, je witte polsband, je witte strakke T-shirt. Roodkapje stond alweer voor gek.
Niks van aantrekken, want de echte beproeving moest nog komen. Weer zestien trappen en vier verdiepingen verder was de sportruimte. X. rende erheen en ik rende achter hem aan. X. had haast, want Club Med ging over een uur sluiten en zijn routine duurde ook een uur. Hij moest aan de slag. Prima, riep ik, ik vind het wel.
Maar wat ik vond was het vagevuur. Het fitnessvagevuur.
In Roterdam staan een paar rijen toestellen, een paar rijen fietsen en stepapparaten, en links en rechts zijn grote ramen, waardoor het altijd licht is in de ruimte. Hier waren geen ramen. Er was wel beton. Op de vloer, aan de muur, overal donkergrijs beton. En lampen? Daar deden ze niet aan.
Roodkapje met z’n Nike-short liet zijn ogen aan het duister wennen en keek rond. Negenhonderd fietsen. Achttienhonderd stepapparaten. Tweeëndertighonderd loopbanden.
En overal enge Lara Crofts, en enge Mark Wahlbergs.
Waarom gingen deze mensen eigenlijk naar een sportschool? Alles was al uitgeproportioneerd. Zweet? Eh, daar deden ze hier óók al niet aan. De gehuurde handdoeken hingen allemaal Droog Om Nek.
X. was ik al kwijt. En dus ging ik zelf op zoek naar een apparaat dat ik herkende. Niet te vinden. Alle buik- en beenspiermachines hadden hier gekke uitsteeksels. Het was me onduidelijk hoe ik daar ooit op of onder zou passen. Bovendien: ze waren allemaal bezet. Door kijkende Kens en babbelende Barbies.
Mijn gedwaal begon op te vallen. Wacht, dacht ik. Ik ga even wat drinken. Casual doen, gewoon even opfrissen. Maar ja, ik had het kunnen weten: geen kranen. Nergens, in het hele fitnessvagevuur niet. Ik had een flesje mee moeten nemen. Of kopen, beneden, vierendertig trappen weg. Water met een merkje, uiteraard.
O, wacht, daar was gelukkig zo’n fonteintje! Er stond een rij te wachten, een voor een bogen de MedClubbers zich voorover en spoten een straaltje tussen hun lippen.
Eindelijk was ik aan de beurt. Ha, ik kromde me al. Ik opende mijn mond en drukte op een knopje. Bleek de straal opeens af te wijken. Hele gezicht nat. Haha. Buster Keaton. Misschien dat het water alleen voor Echte Leden rechtdoor wilde gaan. Ik heb het een kwartier later namelijk nog eens geprobeerd. Weer mis. Toen droop mijn linkeroor.
Tenslotte probeerde ik dan maar te gaan crunchen. Buikspieroefeningen.
Naast de bar in Rotterdam liggen daartoe een paar matjes op de grond. Maar waar ik hier ook keek: geen matjes. Eindelijk, eindelijk vond ik een bankje. Ah! Daar kan het ook op! Welgemoed begon ik te buigen.
Stonden er even later drie Jerommekes naast me te lachen. Dit was de gewichtenruimte. Bankje was voor liggen en puffen en heffen. Wegwezen.
Lieve Canna-lezers, het was een interessant uur. Ik heb de rest van de tijd fietsend doorgebracht, want de fiets – die begreep ik tenminste. Ik zwoegde en las een boek. Lichtelijk debiel natuurlijk, want hier (in tegenstelling tot Rotterdam) las niemand een boek tijdens het fietsen.
En toen was het tijd en toen ging ik douchen. En daar, eindelijk, dáár hervond ik mijn zelfrespect. Alles stak namelijk nóg weer anders in elkaar. Ik was geen Roodkapje, geen Buster Keaton en ook geen bleue nultiener. Want wat bleek? De Kens, de Mark Wahlbergs, de gladde wolven, de Jeroms en de borstspierbobo’s durfden alleen te douchen met hun onderbroekje aan. Echt waar, met hun onderbroekje aan.
Kijk, daar moeten wíj dan weer even om lachen – Jochem en ik.
13 opmerkingen:
Ik vond mijn eerste keer sportschool in Nederland al een behoorlijke hel. Kan je nagaan wat ik daarvan had gevonden. Sla me er nu inmiddels manmoedig doorheen.
Maarre toevallig was ik gisteren in Rotterdam, of nou ja eigenlijk op een boot in Rotterdam en toen kwamen we langs een sportschool met alleen maar ramen en die keek uit over het water. Dat lijkt me ook wel fijn!
Kan jij lezen en sporten tegelijk??? Knap zeg, dat lukt mij (nog?) niet.
Ja, ik kan wel lezen tijdnes het fietsen. Maar het moet een niet al te moeilijk boek zijn (tip: kinderboeken die je als jurylid moet lezen), en ook hardcover, anders kan ik het boek moeilijk openhouden!
PS Die sportschool die jij zag is niet de mijne.. Helaas, over het water kijken lijkt me ook erg mooi.
In de winter kom ik eens per week in de sportschool. Bij ons in het dorp is de sportschool boven de kroeg. Wel zo makkelijk en bovendien slechts 15 passen van mijn huis.
Er is geen douche, wel een wc. En apparaten die ik niet ken. Ik ken alleen het fietsen zonder vooruit te komen. Maar op zichzelf is dat best leuk.
Oja, laatst heb ik mijn pantoffels -ja, die heb ik en ik vond zo snel mijn schoenen niet- laten staan in de sportschool. Marcel kwam ze na sluitingstijd even brengen.
Geweldig!! Zo heb ik mijn eerste keer sportschool ook ongeveer ervaren. Maar wat blijkt? Het is gewoon een kwestie van " doen alsof". Loop gewoon zelfverzekerd rond door de zaal.
En bij ons op het dorp is het zo dat er wel ramen zijn, maar je staat er altijd met je rug naar toe. Dus de buitenwereld ziet je zwoegen op een loopband of cross-trainer. En dat is echt niet het fraaiste zicht wat je te bieden hebt!! Sinds vorige week zijn we eindelijk af van de vreselijkste beelden die we als sporters hadden. We keken, als je op de krachttoestellen zat, altijd uit op de achterwerken van spinnende medemensen. Vreselijk om te zien!! En door de ruiten van een andere groeplessenzaal zagen we vaak huppende, body-balancende, body-pumpende of body-attackende lijven. Leuk voor de mannen in witte broeken met dito haarband, haltershirtje en schoenen in dezelfde kleur om naar te kijken waarschijnlijk. Maar zelfs douchen met je onderbroek aan, dat doen ze hier niet. Hooguit badslippers, maar dat is alleen maar verstandig.
Als we lopen of fietsen of steppen of cross-trainen, hebben we televisies om naar te kijken. Heel leuk om te zien. 10 op een rij hangen er, met 6 verschillende zenders en dan geen geluid. Je hoort stampende beats uit de luidsprekers komen in jumpstyle terwijl je James Blunt zichzelf ziet uitkleden en in het water springen. Omdat ik bijna altijd op de loopband sta, is het boek geen optie voor mij, het schokt te veel, een boek vasthouden en 15 per uur lopen. Maar dat je dat kunt!! Hulde en hoe efficient. Kun je de dames vertellen dat ook jij twee dingen gelijktijdig kunt....
Marieke! Ik denk dat ik weet welke sportschool je bedoelt. Is dat op de Boompjes?
Zo heet de weg. Ik heb een poos op de Schiedamsedijk gewoond en kwam heel vaak langs dat gebouw dat je bedoelt. Volgens mij was het eerst een club en dat is na een schietincident gesloten. Nu, jaren later, zit er een sportschool in. Erg leuke locatie inderdaad.
Edward, wat stoer van je dat je jezelf bent gebleven en gewoon je boek bent gaan lezen.
Ik train thuis. Dat valt soms ook niet mee met een nieuwsgierige hond die om je heen draalt. Maar altijd beter dan lachende Kens en Barbies..
@ Jeska, geen idee. Ik ken Rotterdam slecht, maar zag die sportschool en het leek me wel lekker, lopen op de band en dan over het water kijken. Toch een beetje het gevoel van lopen over het water.
Fascinerend aan de sportschool zijn natuurlijk sowieso de showtypes. Zoals de door Edward omschreven personen die helemaal in het wit komen... Ik snap dat niet. Als ik ga sporten dan pak ik mijn hardloopbroek of een van mijn zogenaamde jazzpants (overgehouden aan mijn dansperiode) en pak een oud shirt. Klaar. Soms trek je overigens daarmee juist wel weer op een positieve manier de aandacht. Ik heb in mijn kledingkast nog een knalroze shirt met een glimmend gouden 50-jaar-Kinderboekenweek-logo. Dat shirt draag ik nooit meer in het dagelijks leven. Dus ik dacht, ik doe het aan met sporten. Nog nooit zoveel aanspraak gehad! :) Maar volgens mij vonden ze het toch een beetje raar.
Hoe kunnen ze dat nou raar vinden, Marieke!
Het roze met gouden 50-jaar-Kinderboekenweek-logo shirt klinkt erg vrolijk. Of jij was erg vrolijk in het shirt, dat kan natuurlijk ook :-)
Mensen reageren op vrolijk.
Nou dat t-shirt daar kan je echt niet omheen. Je geeft bijna licht als je daar in loopt. En van zo'n shirt wordt je vanzelf vrolijk! (mocht je er ook 1 willen, ik heb er nog wel 1 extra)
Fitness, daar doe ik niet aan, het is dan ook járen geleden dat ik in een sportschool ben geweest. Dat je tijdens het sporten graag wilt lezen, kan ik wel goed begrijpen! Ik doe aan looplezen, op slentertempo, met mijn oude hond achter me aan.
Marieke, dat zou ik heel leuk vinden om een shirt, waar je vrolijk van wordt als je d’r in zit, te dragen! Laat me weten hoeveel je van me krijgt!
:-).
@ Jeska: Ik kreeg de shirts, dus dat kost je niets. Ik mail je wel even via je site.
Wat een prachtig, invoelbaar, ademinhoudend, filmisch stuk is dit. En wat dapper dat je het volhield. Als er de Canna-moedigheidsprijs te winnen viel, dan won jij.
Laten we het dan de Roodkapjeprijs noemen.
Een reactie posten