Biecht (door Kees)

Vergeef me vader, want ik heb gezondigd. En niet zo’n beetje ook. In feite zondigde ik zó vaak dat, wanneer ik u al mijn zonden achter elkaar zou opbiechten, collega Abbink tot half augustus niet bij u terecht zou kunnen. Ook omdat ik zulks niet op mijn geweten wil hebben, zal ik me vandaag, met uw permissie, beperken tot de periode 1974 – ’84, en ook nog eens tot zonden op Terschelling begaan. Ik vertel u straks wel waarom.
Kijk, ik ben geboren op Terschelling. O, dat wist u, u beluistert Canna. Ai. Maar goed, Terschellinger dus. En natuurlijk ben ik, dat zult u met mij eens zijn, ten groten dele het product van de omgeving die de Heer voor mij koos. Zodat mijn bloed evenzeer blauw, geel, groen en wit als rood is, en mijn instincten Terschèllinger instincten zijn.
De hier per definitie vereiste eerlijkheid gebiedt te zeggen dat niet al mijn Terschellinger instincten even sterk ontwikkeld zijn. Zo voel ik tijdens oosterstormen nooit de juttersdrang mij naar het strand te haasten. Daarentegen was mijn zomerinstinct wellicht wat óverontwikkeld.
Zomerinstinct. Hoe zal ik het zeggen. Nou kijk. ’s Zomers is het op Terschelling bal. Love Island, nietwaar. In plaats van net geen 5000, verblijven er dan 50.000 mensen op het eiland. Van deze 45.000 toeristen bestaat een gedeelte uit meisjes in de leeftijdscategorie 16 – 20 en uw (én mijn! én mijn!) God mag weten hoe het komt, maar op Terschellinger jongens van min of meer dezelfde leeftijden oefenen zij een ongehoord sterke, om niet te zeggen: onwéérstaanbare aantrekkingskracht uit. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar iedere Terschellinger jongen wíl deze meisjes. En dan niet een of twee, maar allemaal, en als dat niet tot de mogelijkheden behoort dan toch zo veel mogelijk.
Denkt u ook niet dat dit evolutionair te verklaren valt? Sorry, domme vraag. Maar toch. Niet om mezelf schoon te praten, maar zou het niet zo kunnen zijn dat De Terschellinger Jongen, natuurlijk zonder dat-ie ’t zelf weet, niet wordt gedreven door geilheid en macho-competitieve motieven, maar door de natuurlijke verplichting zijn kleine gemeenschap van nieuwe genen te voorzien alsook zijn genen bij zoveel mogelijk vrouwen onder te brengen teneinde het voortbestaan ervan – én van de soort – zo groot mogelijk te maken? Ik bedoel: je wéét het niet.
Terzake. 1974 – ’84. Ik ben in dat decennium, wil ik u bekennen, nogal tekeergegaan. Ik was een beest. Een testosterontosaurus. Ik versierde wie ik kon, soms wel twee wieën daags, en tenzij iemand zo mooi of anderszins interessant was dat ik wel verkering met haar wilde, verdween ik zodra het genot was doorleefd. Op naar nieuwe avonturen, nieuwe veroveringen, het volgende kerfje in de ledikantrand, maar da’s beeldspraak want van bedden was zelden sprake. Gras, heide, luchtbedden, steen, zand. Je moet wát.
Ja, gruwelijk verhaal. Helemaal met u eens, ik deel uw afschuw. En ik schaam me, maar zo was het. Zo was ík. En daarom zit ik hier.
Wel wat laat inderdaad, maarre, dat komt: halverwege deze maand gaat mijn dochter naar Terschelling. Met drie vriendinnen in een huisje, dat ik voor hen heb gehuurd. Alle vier hartstikke 16 en de een nog prachtiger dan de ander dus u begrijpt misschien dat ik me, nou ja, een beetje zorgen maak. Ook gezien wat ik u zo-even vertelde over Terschellinger zomerinstinct en genen en zo. En ik ken de Bijbel een beetje, die God van u (én mij! én mij!) doet niet aan verjaren en houdt wel van kaatseballen dus ik dacht: laat ik eens gaan afrekenen.
O. Ja, da’s jammer. Dat maar het beste ervan hopen, hè. U zult wel gelijk hebben. Goedemiddag.
….
Hoi Ludo.