Het probleem is niet dat er niks is om over te schrijven, maar dat er juist zoveel interessante dingen samengebald zitten in die paar dagen die als een golf over je heen spoelen. Daar geef je je aan over, je laat je meesleuren, onderdompelen en hoopt dat je nooit meer bovenkomt, net als iedereen.
Voor mij is het zo'n mooi festival omdat er behalve bands en theater en lekker eten vooral andere omgangsvormen zijn. Het is een luidruchtige, bemoeizame plek van kijken en bekeken worden. Er wordt geschreeuwd naar elkaar, mensen maken er gekke geluiden, doen stemmetjes en zien er gek uit. Gewoon omdat ze dat leuk vinden.
En daar wordt naar gekeken. Je bemoeit je met elkaar. Je wijst naar regenlaarzen met mooie print, t-shirts met opdruk en wat er maar langskomt. Omdat we nou eenmaal goede contacten hebben bij Boudisque, de cd-winkel op Lowlands, hadden wij al gauw t-shirts van Mika te pakken. Die scoren.
Zeer regelmatig werd er gewezen. Dan stak ik mijn buik naar voren, met daarop bijna levensgroot Mika's hoofd. Soms werd erover gewreven. Eén keer was het iemand die kip at. Ik deed mijn mond open en ze begon me prompt te voeren.
Dat accepteren van alle geks wat voorbijkomt en zelfs je vrolijk maken over hoe enthousiast mensen raar doen is prachtig, zou veel meer mogen. Ook buiten het festival. Maar met deze intensiteit is het niet vol te houden. Omdat Lowlands maar drie dagen per jaar is wordt het dan in volle hevigheid gevierd. Dat is dan wel weer zo sterk dat een stukje, een herinnering het hele jaar door blijft. En na een jaar wordt die opnieuw opgeladen en aangevuld. Mijn herinnering is nog klein, het is pas mijn derde jaar, maar ik was met J. Zij had een jubileum: 10 jaar Lowlands. Bij haar zie ik het het hele jaar door.
Lowlands is 'weird and wonderful'. Die term gebruiken ze zelf voor sommige bands, maar hij gaat voor het hele festival op. Weird and wonderful, met een soort vanzelfsprekend ongezond verstand en fatsoen. Een no-nonsense houding over plezier maken. Gewoon doen! Er wordt dus gemudslide als het weer het toelaat, rondgesprongen, hard geboerd met commentaar over de smaak van de boer en napret over de vorige maaltijd en schaamteloos binnengedrongen in andermans gesprekken, maar altijd met het idee om samen nog vreemder te gaan doen. En als de ander dat niet wil, ga je verder, mensen genoeg.
Iets kinderlijks, met alle bijbehorende kwajongensstreken. Ik heb mensen zien struikduiken: eerst aftellen en dan sprongen ze met hun volle gewicht op/door/tegen de enorme, lelijke nepplanten buiten een eettentje. Een enkele keer ging het mis en werd het struikelduikelen.
We hebben gedanst in een tent waar pas vee later een band zou gaan spelen. De lampen stonden al aan en de tien, vijftien mensen die in de enorme tent waren hadden elk een eigen spotlight, een eigen vlek licht op de vloer. Toen de techniek de schakelaar aanzette renden we allemaal achter onze wegschuivende lichten aan.
Tijdens het festival krijg je voor tien ingeleverde bekers een muntje. Dat levert best wat op, als je onderweg je ogen openhoud, omdat veel mensen hun beker gewoon weggooien. Na een paar uur zie je al mensen rondlopen met grote stapels verzamelde bekers. Er zijn nu mensen die bekers aan een touwtje binden, het touwtje onder wat losliggend vuil verstoppen en wachten tot de beker wordt opgeraapt. De oude portemonnee-truc. Toen vorig jaar M. mee was kreeg het 'slachtoffer' dan ook nog de volle laag van een waterpistool en een feesttoetersalvo.
Weird and wonderful was ook Patrick Wolf. Een hyperactieve 'nerdnicht' die zich volgens een interview niet als 'vioolspelende jongen die graag rokken droeg niet thuisvoelde op een militaire kostschool waar alle andere rugby speelden.' Hier heeft hij een heerlijk, over-the-top feest gebouwd, waar wij tegen het einde toevallig in terechtkwamen. Eén van de beste verrassingen.
Alexander, ik ben bang dat je boos op me zult zijn omdat ik er bij was, maar ik heb Coco Rosie zien optreden.Ze stonden geprogrammeerd in de Juliet (de theatertent, enige tent die dicht is tijdens een optreden) en de rij was enorm. We wisten dat we daar niet, nooit, zouden binnenkomen, dus liepen we door naar de Alpha voor The Answer. Net toen we langsliepen kwam de rij in beweging en konden we zo het vak instappen waar we de happy few wachtten tot het optreden begon. Vriendin H. hebben we, toen de security niet keek, snel over het hek naar binnengesmokkeld. Het was een dromerig superoptreden. Het leek nergens op, toch niet op iets wat ik ken. Alleen op Coco Rosie live. Met de sopraan en het kinderstemmetje en alle gekke piepjes, knerpjes en geluidjes. Ze hadden een lange slungel mee die als levend drumstel alle nummers ondersteunde met beatbox en ander geluiden tot ik niet meer wist wat uit hem en wat uit de computer kwam.
Eénmaal weer buiten was ik nog beduusd en bevangen en op dat zachte, wollige gevoel bleef ik zweven terwijl de anderen sprongen bij het laatste stukje Nine Inch Nails.
Belachelijk hoe weinig je kunt passen in zoveel woorden. Hoeveel dingen je meemaakt die uberhaupt niet in woorden passen of alleen voor de mensen die erbij waren. Hoeveel er gebeurt in drie dagen waar je gewoon bij moet zijn. Die dingen zouden niet aankomen, al zou ik ze vertellen. Ze komen uit een ander wereld, uit een dorp dat ieder jaar even opgloeit. Uit een golf.
Eén ding nog. Zondagavond. Laatste avond. Twee uur 's nachts. Moe. Het plan was om door te gaan tot 's ochtends, de tent in te pakken en thuis te gaan slapen. Dat plan was allang gesneuveld. Moe. We keken nog even rond. Daar de Boudisque, de Bravo, de Lima, waar we een dag eerder zo gefeest hadden tijdens Balkanbeatz (er was iemand die iedereen rode wangetjes gaf met schmink, er was polka en een crowdsurfende banaan). Uit de Lima klonk een bekend liedje.
Een ierse drinkingsong, die wij al weken tegen elkaar zingen zonder hem ooit aan Lowlands gekoppeld te hebben. We keken elkaar aan. Is het hem echt? We begonnen te rennen.
Beer, beer, beer,
tiddely,
beer, beer, beer
He ought have been an admiral, a sultan or a king
and to his praises we shall always sing
Look what he has done for us,
he built us up a cheer
God bless Charlie Mopps, the man who invented
Beer, beer, beer,
tiddely,
beer, beer, beer
Toen was het afgelopen.
10 opmerkingen:
Eh... Frank, de kwaliteit van mijn commentaarzinnetjes hier is bleek en iel, want dit is dus een grandioos stuk. Dank je wel.
Mooie beschrijving Frank. Ik heb nu dus echt enorm spijt dat ik niet naar Lowlands ben geweest. En ik was er ook nog nooit. Dankzij dit stuk ben ik enthousiast. Ik gá volgend jaar!
Wat een mooi stuk en ik weet zeker, schuw voor grote menigten als ik ben, dat ik er nooit zal komen. Maar nu was ik er toch bij. En een van de bands hoorde ik al op de Parade en dat was zo ongelofelijk goed en er waren weinig toeschouwers omdat het laat was en ze hadden niet eens een naam, die band, omdat ze bijelkaar waren gezet door de bassist. Misschien heb je ze gezien en gehoord. Ik hoop het maar, want ik denk dat jij ze ook goed had gevonden.
Doet me denken aan een bierliedje dat wij vroeger zongen. Jeugdsentiment:
Batje vier
Leve de man die het bier uitvond
Hieperdepiep hoera!
Zoveel duizend jaar terug, ons land was enkel zee
Dronk men in China uit verveling thee
Maar wat een geluk voor ons, kwamen zij toen niet naar hier
Maar Batje Vier kwam langs de Rijn op een lekker vatje bier
Refrein:
Al kreeg 'ie nooit 't lintje van verdienste op z'n borst
Dankzij de brouwer hebben we nooit meer dorst (neeneeneenee)
Dus maak je borst en je glas maar nat en zeg ons plechtig na
Leve de man die het bier uitvond van je hieperdepiep hoera
(Leve de man die het vier uitvond....
- Jajaja jong, dat weten we nu wel)
En in Biervliet woonde een man, Jan-Willem Beukelszoon
Dat 'ie haring kaakte vindt men nu heel gewoon
Maar hij heeft dat idee vast bij een biertje opgedaan
't Bier daar vliet-de lustig, zo kwam Biervliet aan zijn naam
Refrein
(Leve de man die…..
- Jajaja, alsjeblieft het is goed)
Nee, de oude Griekse tijd, dat zou voor ons niks zijn
Daar gaven ze voor straf een giftige beker wijn
Als 't nou bier geweest was dan dronk je 't met plezier
Dan zaten alle Grieken nou nog levenslang op bier
Refrein
(Leve de man….
- Jajaja, 't is goed, 't is goed)
Ja we danken nu bij deze de ontdekker van 't glas
De maker van het vat, van tapkraan en koolzuurgas
Maar voor de allergrootste, voor hem houden wij hier
Drie seconde stilte voor de ontdekker van het bier
Een-twee-drie
Refrein
Hieperdepiep hoera!
Ik heb mijn bandje nog om. En telkens als ik anderen zie die het bandje ook nog dragen raak ik als vanzelf met ze in gesprek.
Het is inderdaad massaal, Bibi, en meestal hou ik daar ook niet van. Massa's zijn vaak traag en weinig oplettend als het om andere mensen in de massa gaat. Daar steekt die van Lowlands kleurig en gezellig bij af. Maar het blijven natuurlijk 55.000 mensen plus organisatie.
Ga je dat liedje inspelen op je Rolan Fantom X7, begeleid door jouw zoetgevooisde stem natuurlijk, en op Youtube plaatsen voor ons, Jan Paul? Ja toch? Ah toe? Je had het beloofd.
Waarom kan iedereen hier toch zo verschrikkelijk goed schrijven en sfeer overbrengen alsof je zelf bij zo'n gebeurtenis bent geweest? Ik sta niet zelden paf van bewonderende pret.
Frank, Frank, vriend, ik ben blij om je blogcollega te zijn, en trots, ik ben er echt, echt stil van, van dit prachtige verslag. Ik vind het schitterend om er nu via jou toch echt even een beetje bij te zijn geweest.
Maar volgend jaar ga ik helemaal. Echt, zeker weten, en tot die rotsvaste overtuiging ben ik gekomen dankzij je verhaal. En dankzij het meisje dat je kip voerde. (Boos, ik? Jaloers, hoogstens!)
Ik heb in de tent nog aan je stukje gedacht over wat nou toch dat ene geluidje was. En ik weet het nog niet, het kwam uit een computer.
Dat meisje was trouwens een Engelse. Daar zat het dit jaar weer vol mee.
He Frank,
Vandaag op In Vervoering ook bands en theater, maar ook gedichten in een bakfiets. Was leuk. Mail me eens op terry@geneyous.nl.
Thank you for sharing the info. I found the details very helpful.
paxil
Een reactie posten