Top Gear (door Ludo)

Beste Canna luisteraars, wat fijn dat jullie weer op onze zender hebben afgestemd. Ik heb gefaald, beste luisteraars. En mevrouw Abbink ook. Toegeven dat je gefaald hebt is niet leuk. Voor niemand, maar zeker niet voor mij.

Jaloers ben ik op collegablogger K. Die al zijn katten kon benoemen naar de aard van het beestje.
Jaloers ben ik ook op collegablogger B. Of toch Albert? Of heet ze eigenlijk Priscilla of Mädchen? Maar jaloers ben ik. Maar vooral, omdat ze elke week vóór mij is en de moed mij in de schoenen zinkt, als ik weer zo’n prachtstuk van haar mag lezen.

Wij noemden onze jongste dochter, bijna 5 jaar geleden, Sophie. Het betekent wijsheid. Je wil nu eenmaal graag dat je kind eigenschappen heeft die je zelf niet hebt.
FOUT! Ja, met hoofdletters. O, Sophie is heus wel een slim meisje. Maar wijsheid straalt ze niet uit. Wel levenslust, kracht, met een luie inborst en een valse tong waar nodig.

Eigenlijk hadden we na 8 weken al moeten besluiten om haar een andere naam te geven. Mevrouw Abbink zat in de kamer met de, toen, 2-jarige M. te spelen. Opeens had ze het gevoel dat ze werd bekeken. Maar ze zag niks. Tot ze wat haartjes zag boven de kinderwagen.
En toen twee oogjes, die krampachtig stonden vanwege de inspanning.
Sophie bleek, op het consultatiebureau te G., de eerste baby –in 50 jaar consultatiebureau te G.- met een blokjesbuik. Een heuse six-pack. Niet zo vrouwelijk, en daar straalt ook niet direct veel wijsheid vanaf.

Het bovengenoemde voorval bleek symptomatisch te zijn voor de wijze waarop Sophie zich ontwikkelt. Ze kan tijden nietsen. Is aartslui en alleen actief wanneer het haar belieft. Maar áls ze dan actief is kent ze maar één versnelling: Top Gear!

Sophie leerde praten toen ze ruim een jaar was. Bij de meeste kinderen begint dat met brabbelen. Per ongeluk zeggen ze dan ineens een woord. En vooral als dat woord lijkt op papa of mama dan gaan ze het vaak zeggen, want het glimmende grotemensengezicht, tegenover je, kijkt dan zo blij.

Sophie niet. Sophie zei eigenlijk niks. Heel soms een woord dat leek op papa, maar ondanks alle aanmoedigingen van mijn kant, bleef ze mij stoïcijns aankijken en verdomde het vervolgens weer een week om haar mond open te trekken.

Tot ik ’s ochtends beneden kwam. Mevrouw Abbink en M. aan de tafel. Sophie aan het rondscharrelen bij de vensterbank. “Goedemorgen”, hoorde ik achter me. En ik schrók me dóód! Serieus dacht ik dat er iemand anders in de kamer was. Het was toch echt Sophie. Of beter, het was Top Gear die het zei. Want, zoals ik al zei, Sophie/Top Gear kent maar één versnelling.

De afgelopen periode was ik vrij. En een aantal dagen –drie om precies te zijn, zondag 5/8, maandag 6/8, dinsdag 7/8- was het ge-wel-dig weer. En ons dorp kent een openluchtbad.
Nu houdt Sophie niet zo van zwemmen. Wel van “zonnebaren”. M., waterratje, speelde de hele middag in het zwembad. Sophie niet. Even in het kinderbadje, tot kniehoogte in het water, en dan lag ze weer op haar handdoek.
Tot vriendinnetje D. in het zwembad kwam. D. sprong vanaf de balustrade in het zwembad, nam vervolgens de glijbaan en sprong weer vanaf de balustrade.

De ogen van Sophie spuwden vúúr! Schakelen was al niet meer nodig. Standje Top Gear: check! Dubblecheck! Tripplecheck!
Sophie sprong 4 keer van de balustrade met D. Samen gingen ze ettelijke keren naar de glijbaan. Tot Sophie, de Top Gear in de rode toerentallen, richting duikplank liep. D. erachteraan. De duikplank, domein van de puberjongens van 15 en 16. Twee meisjes van 4 met zwemvleugeltjes om. Ze werden daar niet alleen getolereerd. Nee, ze waren daar meer dan welkom. Twee smurfjes een half uur lang tussen de boys. Nee, ze waren de boys, met zwemvleugels.
Terugfietsend naar huis –400 meter-, had ze de versnelling in zijn ‘vrij’ gezet. Ze sliep.



We twijfelen nog tussen Top Gear en Turbo Boost, maar gezien ons falen zijn suggesties van buitenaf méér dan welkom.
Dat was het weer, beste luisteraars van Radio Canna. Tot volgende week.