Zaterdagochtend waren we nog in strandplaats Monterrico en waren we vrolijk. We keken een laatste uurtje naar de grote golven van de Grote Oceaan, we dronken een laatste licuado met banaan en we grinnikten gepast of schaterden besmuikt om mensen die over het zand naar zee hinkelden en hun voeten brandden. Het zand in Monterrico is grauw, donkerbruin, vulkanisch, dus het wordt gloeiend heet in de zon. En ik grinnikte om het behoorlijk serieuze verzoek van mijn reisgenote of ik misschien even een foto kon maken van haar rug, zodat ze op het cameraschermpje kon inspecteren hoeveel haar gebruinde rug vervelde. (Nauwelijks, maar ja: vrouwen.) Want we hadden nog twee volle dagen om van Guatemala te genieten en te glimlachen. En dan gingen we terug naar Nederland. Maar 's middags namen we het microbusje - een voor toeristen, dus niet volgestauwd, maar wel met diagonale beenposities - terug naar Antigua en toen verging het lachen ons.
De chauffeur was een bruut. Okee, hij kon er natuurlijk niets aan doen dat er exemplaren van de gehele dierenbevolking van een Guatemalteeks dorp zich vlak voor zijn busje over de straat wurmden. Vader varken passeerde eerst, toen een logge kudde runderen, toen een atletisch sprintende haan, de kinderen varken. Maar toen reed hij met een kraak en een laatste piep een zwerfhond dood. Die alleen maar stillag op de weg. Uitpuffend van de hitte, denk ik. Wij toeristen keken diep geschokt om. De bruut reed door. Onverstoorbaar. Alle andere chauffeurs tijdens onze hele reis hadden halsbrekende bochten genomen om dierenleed te voorkomen.
En alsof dat nog niet genoeg was, brak hij vervolgens nog de hartjes van twee kinderen. Hij remde fors, om de steile verkeersdrempel niet over te stuiteren. Ja, dat was de echte reden van zijn remmen, niet om de geel met groene plastic bal te redden die de kinderen per ongeluk op straat hadden laten rollen. De kinderen keken met grote ogen en hoopvolle grijnsjes en opgeheven vuistjes toe, maar toen de bruut over de bal heen was gereden, zag je de vreugde wegtrekken uit hun gezichtjes. Weg bal. De bruut reed door.
En we werden alleen maar sipper. Want Antigua zelf was ook niet echt leuk om terug te komen. Het was geen déjà-vu, maar juist een blik met andere ogen: wat een westers rijk stadje was dit eigenlijk! Wat een contrast met de rest van Guatemala! (Er maken hier bijvoorbeeld geen families varken ommetjes.)
Wat is mijn kijk op het land veranderd in de maand dat ik hier ben! Het is westers druk in Antigua, er zijn westers veel auto's, het parkje is in vergelijking met alle parkjes in het land reusachtig en erg aangeharkt. En het is volgepakt met rijke ladino's, die maar een fractie van de bevolking uitmaken. En overstroomd door westerse toeristen, soms met kinderwagens.
Antigua bleek ineens al het voorportaal van het westen. Als een eiland in een land dat het land niet meer was. Dat alweer die wereld van na de vliegreis was. Zaterdagavond voelde onze reis al zowat afgelopen. Vandaag leven we in limbus.
En vooral: was dit het nou alweer?
7 opmerkingen:
Ik kan me voorstellen dat 't terug reizen richting ons platte stukje wereld zwaar valt na zoveel nieuwe indrukken. (zeker met zo'n buschauffeur.) Succes met acclimatiseren. Nederland voelt misschien aan als een te krappe jas?
Heb je niet wat van het ‘kokende’ zand meegesmokkeld, zodat je het op een regenachtige dag nog eens door je vingers kan laten dansen?
Alexander, ik zie slechts 1 comment staan bij dit prachtige stuk. Laatst had ik met Kees-die-mij-niet-wil-kennen een gesprek hierover. We waren het erover eens dat sommige stukken zo goed 'af' zijn dat je simpelweg geen reactie kunt geven. Bij deze verklaar ik jouw stuk 'af'!
Dat van dat gesprek kan dus niet waar zijn, maar met zijn "af" heeft die Judo heeft WEL gelijk!
Dank, dank, Ludo, Kees, voor de afheidscomplimenten. Maar misschien kunnen jullie me nog even helpen met een dingetje. Ik ben inmiddels, vanochtend, weer geland in Nederland. Lichamelijk, tenminste. Geestelijk zweef ik nog ergens boven de Atlantische Oceaan. (Mijn bagage is ook nog in Atlanta blijven liggen, die komt morgen na.)
Ik heb net al een bruine boterham met kaas gegeten. En ik zag net op de voorpagina van de krant dat Bokito (!) weer in zijn buitenverblijf rondloopt. En ben begonnen met lezen en ben bij hoofdstuk zeven.
Het is een abrupte overgang. Heeft er iemand acclimatiseringstips?
En deze had ik al bedacht: een winkel ingaan en doen alsof ik alleen maar Spaans-met-Guatemalteeks-accent spreek. Maar ik weet niet of dat echt een goed idee is.
In een gehuurd apenpak Blijdorp ingaan, lijkt me niet goed acclimatiseren.
Ik heb een betere: heb je een fiets Alexander? Natuurlijk, want je woont in Amsterdam. Pak de fiets en maak een tochtje langs de Amstel tot je bij Ouderkerk aan Amstel bent. Drink daar een biertje, kijk, kijk en kijk en fiets weer lekker terug.
Boterham met Kaas: check
Krant met belangwekkend nieuws uit de dierentuin: check
Naar de winkel gaan: check
Je doet het perfect Alexander, net als bij je vertrek.
Nu nog even de reclameboodschappen op de televisie zien en je bent weer helemaal thuis. WELKOM!
Dat idee van Ludo vind ik een goed plan. Woonde ik wat dichterbij dan zou ik graag mee fietsen. Even weg van de tekentafel lijkt me wel wat.
Of je kan misschien in bad duiken met een fles badschuim in het water. En mijmeren over al je belevenissen. Heb je een bad? Dat is wel essentieel natuurlijk.
Een reactie posten