Ik woon temidden van akkers. Vorig jaar aardappel-, dit jaar tarwe. Spellingcontrole wil ‘tarweakkers’. Ik wil ook wel eens wat. Dezer dagen wordt er geoogst. Dag en bíjna nacht grommen GRÓTE machines – meestal rood, veeleer miniatuurfabrieken dan voertuigen – langzaam over de akkers, vreten ze tarwe, sproeipoepen ze de korrels in karren die naast hen rijden, voortgetrokken door tractoren met 15 jaar oude boerenzonen erin. Ruím een maand te vroeg wordt de zomer voorbij verklaard.
Weemoed van koperen stoppelvelden, wéér een zomer naar zijn einde op weg, maar welke geur bedwelmt zo verrukkelijker als die van bloedend tarwe onder de volle zon? Pas gemaaid gras? Kokende melk? Japanse Kers in het voorjaar? Haar parfum? Zeker. Ook. Anders.
Maar nu. Maandenlang krioelde het in die beige-gele tarwewouden van volmaakt gelukkige muizenfamilies. Dat vrat naar behoefte, plantte zich ongebreideld voort, vreesde valk noch uil, liep hooguit eens – shit happens – een vos of poes tegen het lijf, maar werd meestentijds alleen gestoord door voorbij dolfijnende reeën. Een m/l-uizenleven.
Opeens denk ik: Koolhaas. A. Koolhaas, die zulke schitterende dierenverhalen schreef. Want op een zomerse dag hoorden de muizen Het Geluid, een kakofonie van motorbrul en brekend tarwe, en voelden ze de aarde beven. Misschien vluchtten sommige niet meteen, bespiedden hun oren Het Geluid, wisten ze zonder weten dat er tijd was, hoopten ze zonder hopen dat Het voorbij zou gaan, letterlijk en figuurlijk, maar tenslotte vluchtten ze allemaal, had Het Geluid de veiligheidshoorgrens doorbroken en schichtten ze tussenlangs de tarwestengels naar waar ze zonder weten wisten dat Het Geluid niet gevaarlijk meer was en de aarde niet langer beefde.
Waar ik woon, is het voor zomermuizen niet eenvoudig een plek te vinden waar Geluid gevaarloos is en aarde nauwelijks beeft. Maar het kán. Onze tuín is zo’n plek. Gras (wel weer fijn na al dat tarwe), brandnetels, struiken. Voor muizen een lustoord. Voor Wonder en Macavity ook.
6 augustus jongstleden was voor beide een Grote Dag. Allebei vingen ze, 110 dagen oud, een muis. Hun eerste. De stand is inmiddels 3 – 3.
10 opmerkingen:
Moooooi, Kees. Goed getimede laatste foto ook.
En Koolhaas, ja! Maar denk ook aan wat De Grote Biegel ermee gedaan zou hebben!
Ja mooi gezicht dat oogsten, alleen de stilte waar ik normaal in hardloop is voor even verdwenen. Hele gezinnen, complete families, zie je bezig. Alleen al op het prachtige stukje tussen Niezijl en Niehove (ongeveer 4km), telde ik 12 oogstmachines.
Koolhaas, Biegel, Spiering, groot, groter, grootst, maar die muizen, hadden die geen holletjes gegraven? Holetjes waarin ze zich konden terugtrekken voor de tarwenoodramp van 2007? Ja toch Kees? Please?
Ik heb er nooit zo bij stilgestaan maar Koolhaas en Biegel hebben inderdaad een verwantschap in het rijk van de dieren en de fabelen. En ook met Bibi, denk ik, al ben jij meer feitelijk, hè? Hoewel, truth is stranger than fiction. Dus dat valt ook weer mee. Ik geloof dat ik dit nogal onbeholpen uitdruk, maar in mijn hoofd klopt het...
Ik ben een beetje weemoedig, maar het is een blij soort heimwee, want ik ruik Groningen gewoon in dit sfeerstuk van Kees en de associaties die je oproept. Mooi!
O, en Bibi, wat een leuk 'kloek' tekstje op die vakantiekaart van jou gisteren in de Volkskrant!
Teuntje, jij ziet ook alles he? Het kuiken heeft inmiddels ook een naam: Bibipiep.
Wie even niets te doen heeft, die rent naar de winkel en koopt ´Man en muis´ van Paul Biegel. Een van zijn laatste en van zijn beste boeken.
De bejaarde oom Theodoor woont in een mooie villa. Zijn boodschappen doet hij via internet. Maar er zijn meer bewoners in het huis. Onopgemerkt door oom Theodoor maken duizenden muizen dankbaar gebruik maken van de bestellingen via een klik met de muis. Ze hebben een heerlijk muizenleventje vol kaas, spek, rijst en maïs.
Dit is al een geweldig gegeven, maar het wordt nog veel, veel beter.
Rennen. Naar de winkel. Nu.
Regel 23: "zo verrukkelijk als". Ik wil een andere eindredacteur.
Zo verrukkelijk dan?!?!
Ik voel me een klutskwijtgeraakte Bibipiep.
Heel mooi stuk Kees :-)
Ik ga nu naar de winkel rennen, want ik moet een boek kopen van Jan Paul.
Een reactie posten