Verliefde hork (door Ludo)

Kijk, toen ik 10 of 11 was, was het simpel. Op het schoolplein kwam ze dan naar je toe. Met een vriendin erbij, maar liever nog twee of drie vriendinnen, die haar net die morele steun gaven om die laatste twee meter alleen te overbruggen. Vaak was je dan net aan het voetballen of overlopertje aan het spelen, dus je werd gestoord. “Eehh, Ludo………?” “Wil je verkering?” Nee, zeggen betekende zeker drie weken ruzie met de vriendinnen van, nooit met het meisje in kwestie zelf. Wonderlijk eigenlijk, maar goed, ik zei meestal maar Ja! En het was heel makkelijk. Je kon gewoon alles blijven doen, wat je anders ook deed, alleen wist nu de hele klas dat je bij elkaar hoorde. De meisjes praatten erover en wij voetbalden. Het leven was eenvoudig. De enige tegenprestatie bestond uit ´slowen´ met je meisje tijdens de klassenavond en hetzelfde tijdens de bonte avond van het schoolkamp. En ook daar hoefde je niet alert te zijn, je werd vanzelf wel weggehaald bij de chips en naar de dansvloer gebracht.

En toen was ik veertien. Al die tijd zat ik alleen maar met jongens in de klas. Achteraf bleek toch echt dat al die jaren zo´n 50% van mijn klas uit meisjes bestond, maar voor mij bestonden ze niet. Ja, in de zomervakantie ervoor had ik ineens echt gezoend. Daarvoor ook al twee keer, maar dat was met ´waarheid of durf´, dus dat telde niet. Maar ook de zomervakantie telde niet echt, want het gebeurde gewoon. Het meisje kwam naast me staan, praatte met me en na twee zinnen terugpraten, kon ik niks meer zeggen, omdat er een tong in mijn mond zat. Maar ik dwaal af.
Ik was dus veertien. En ineens zaten er meisjes in mijn klas. Ik was nogal de jongste van de klas en niet alleen qua leeftijd. Maar ze zaten er en nu zag ik ze ook. En ik zag vooral S. En S. keek op zo´n manier terug dat ik er onrustig van werd. En ze kwam in de weken die erop volgden ook niet met een vriendin, of twee of drie, naar me toe. Wel bleef ze terug kijken en vriendelijk groeten.

Mijn vrienden Ro, Re, P en E hadden hierin veel meer ervaring. Ze waren nu dan wel even vrijgezel, maar ieder van hen was al zeker met twintig vrouwen naar bed geweest. Het wonderlijke was dat het nooit met een van de meiden bij ons uit het dorp was, maar altijd met onbekende schoonheden. Ik vroeg dus raad bij mijn ervaren vrienden.
Ik moest de stap zetten, zeiden ze. Dat willen vrouwen graag. En ik deed het. Via de telefoon. Ik wachtte tot er niemand thuis was en ik draaide het nummer dat op onze belpyramide stond. Haar vader aan de lijn, shit! Ik gooide direct de hoorn op de haak, die had je toen nog, ik bedoel die hoorn.
Een uur later probeerde ik het weer. Nu haar moeder en nu durfde ik naar S. te vragen. We spraken af om naar de bioscoop te gaan, twee dagen later. O, wat was ik blij. En zenuwachtig.

Ik vertelde het mijn ervaren vrienden. Ze deden er ´cool´ over. “Ja, ach, zo gaat dat man, je neemt een chickie gewoon even mee naar de bios.”
En twee dagen later gingen we. We zagen elkaar bij de bios. Ze zag er prachtig uit. We konden kiezen uit een romantische film, Indiana Jones en The Kickboxer met Jean Claude van Damme. Ik koos voor The Kickboxer en zij vond het goed.

Tot mijn verbazing verschenen Ro, Re, P en E ook in de bios. Ze zaten twee rijen voor ons. Van de film hebben zij niet veel gezien. Ze hadden het te druk met seinen naar mij. Gebaren dat ik mijn arm om haar heen moest slaan, gebaren dat ik wat moest opschieten en joelen toen tien minuten voor het einde van de film die zoen kwam. Ik bedoel dus de zoen van Jean Claude en zijn voortreffelijke tegenspeelster. En toen zoenden wij ook en het voelde ook alsof het echt voor het eerst was. Ik was verliefd.

We bleven een setje voor een maand. Toen maakte ze het uit. Ze zei dat ze verwacht had dat we ook samen leuke dingen gingen doen. Voor haar was die ene zoen per dag niet genoeg. En ik was nog teveel 11 in mijn hoofd om het te begrijpen. Ik huilde toen ik naar huis fietste. En ’s avonds in bed nog een keer.
Lieve S, sorry voor de film, voor mijn vrienden en voor mijn onvermogen. Als de verjaringstermijn voor excuses op 20 jaar ligt, dan kan het nog net.

En dan een bruggetje dat ik niet vinden kan. Het is niet off topic, juist niet. Als er één, ik zeg één, film is die ooit dat radeloze pubergevoel heeft weten te verwoorden dan is het deze. Geen spoiler voor degenen die het niet gezien hebben, maar een dierbare herinnering voor mij, zoals ik het zelf graag gewild had, maar het niet snapte.