Bekentenissen (door Bibi)

Het is tijd om jullie luisteraars te vertellen over mijn mislukkingen. Het zijn er nogal wat, maar ik begin maar bij de grootste.
Ik zeg altijd tegen de mensen dat ik vroeger dierenarts wilde worden, maar stiekem had ik een andere route voor mijzelf uitgestippeld: die van presentator. Ik was ervoor geboren.
Reeds op mijn vierde moest ik als kabouter verkleed mijn kleuterschool vertegenwoordigen. Voor wie en wat ben ik vergeten, maar ik weet wel dat ik de juf liet zingen omdat ik geen idee had waar het liedje over ging dat ze al die tijd vooraf met me had geoefend. Desalniettemin genoot ik van alle mensen die naar mij keken. Ik had, ook zonder zang, een présence, zoveel was duidelijk voor iedereen.

Tot die ene fatale dag.

Een vriendin had mij ingeschreven voor en screentest bij de NCRV. Ze zochten nieuwe presentatoren voor een spel. Ik verscheen in een totaal verkeerde outfit in Hilversum, waar mijn hippe vriendin mij redde door mij op het laatste moment haar eigen kleren te lenen. Ik werd opgemaakt en gefotografeerd. Op de polaroid die ik even later in handen kreeg zag ik een bangelijk gezicht verstoken van alle zelfvertrouwen. Mijn medepresentator was al bekend: Gregor Bak. Ook hij had zeggenschap over de nieuw te kiezen collega.
Ik maakte bij onze kennismaking direct al een fout door te zeggen dat onze namen zo leuk met elkaar zouden rijmen als we de quiz ooit gingen presenteren. Voor die gelegenheid wilde ik Dumon best laten vallen, dan klonken we immers echt als een duo. Gregor keek me in de spiegel aan zoals kappers dat doen, en in zijn blik las ik de woorden: God verhoede dat zij de uitverkorene wordt.
We moesten opkomen. Inderdaad werden onze namen door de studio geschreeuwd en er klonk muziek en applaus. We gingen zitten achter onze tafeltjes en de deelnemers stelden zich voor. Het waren allen eindexamenkandidaten. De quiz moest een kopie worden van Tweekamp. Judith Bos en Dick Passchier. Jullie weten wel.
Ik begon de eerste vragen af te vuren die geen van de kandidaten goed wist te beantwoorden. Van Gregors vragen bakten ze (sorry voor deze perongelukke grap) ook niets, dus toen ik weer aan de beurt was en de kinderen niet eens wisten wie Richard Wagner was riep ik -om de dooie boel een beetje op te peppen- dat wij dat vroeger beslist beter hadden gedaan. Dat ze ezels waren vergeleken bij de kandidaten uit de jaren zeventig. Er klonk boe-geroep. De aanhang van de kandidaten kwam in opstand. Gregor ging het sussen met een makkelijk vraagje dat goed werd beantwoord. ‘Ja, ja,’ kwam ik tussendoor, ‘dat wist ik al toen ik acht was. Nu begonnen de kandidaten zelf ook boe te roepen.
Niemand luisterde meer naar mijn volgende vraag. De regisseur maakte het afrondingsteken en onder een lawine van protesten verliet ik de studio. Bij de schmink zat een leuk fris meisje dat zelfverzekerd en blijmoedig om zich heen keek. Zij zou –zo zou enkele maanden later blijken- de nieuwe Judith Bos worden. En ik? Ik liep naar de kantine waar mijn vriendin zat. Ze zag er nog steeds hip uit, hoewel ze mijn kleren aan had. Toen begreep ik dat ik iets essentieels miste. Bij het vertrek zag ik buiten nog een paar figuranten fietsen. Ze zagen mij ook. Ze begonnen direct weer met hun boe-geroep. 'Maar je zei dat het goed ging?' zei mijn vriendin. Niet veel later kreeg ik post van de NCRV. Het eerste woordje was: Helaas...
PS: gelieve niet te reageren op dit stukje.