Beste Cannaluisteraars,als jongetje droomde ik van verre reizen. Natuurlijk wilde ik later naar Amerika. Maar ook naar China, naar Australië en naar Wladiwostok. Pas als dertiger hoorde ik van het bestaan van Canna en ik wilde erheen. Van het oorspronkelijke plan om naar Canna te gaan als nieuwe, permanente bewoners kwam gelukkig niet veel terecht. In de discussie die we daarover voerden, op een eerder weblog, riekte het iets teveel naar neokolonialisme. Laten we eerlijk zijn; de oorspronkelijke bewoners opzadelen met een Koningin, een PA van de koningin, twee hofdichters, een vuurtorenwachter, een kok, een tattoospecialist en een loodgieter, is niet écht dat waar de 'echte' Cannaërs op zitten te wachten.
Het werd dus een excursie van een aantal maanden. Een excursie met een, voor mij, interessant gezelschap. We schreven naar Nederland over poëzie, over muziek, over onrecht, over vroeger en over pracht. Pracht die niet in een onderwerp valt uit te drukken. De mooiste stukken op Canna hadden amper reacties, omdat je niet wist wat je in vredesnaam nog aan zo'n juweel zou willen toevoegen.
Ik ben dankbaar dat ik deze reis mocht meemaken.
Wat nu? Ik zou willen zeggen dat er een gapend gat in mijn tijdsbesteding gaat ontstaan, maar dat is helaas niet zo.Sommige vriendschappen blijven na een lange reis. De vriendschap van mevrouw Abbink en mijzelf met B. en G. ontstond tijdens een vakantie in China en duurt tot op de dag van vandaag. Alleen al, omdat we ooit met z'n vieren drie etmalen met elkaar doorbrachten in een hut op een boot over de Yangtze. En we om 5.30 uur de beroemde 3-klovendam zagen.
Ik wens dat ik mijn medebloggers kan blijven volgen. Van sommigen ben ik daar wel zeker van. Afscheid nemen doe ik niet, we komen elkaar immers altijd weer tegen. Dag!
Ludo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten