Surfers (door Frank)

In Nederland schijnt het zwaar weer te zijn. Koud, zelfs met sneeuw. Veel wind die door jassen heen snerpt en door kleine gaatjes in handschoenen.
Lieve lezers, ook hier, aan de andere kant van de zee, is het zwaar. Er is een Loesje-uitspraak dat stranden in de herfst een paradijs zijn voor eenzame dichters. Of toch iets in die richting. Die uitspraak is helemaal waar, dichters kunnen zich hier het zeezout van de vingers likken. Ons eiland ligt als een kleine rots in een woeste branding. Grote golven slaan zich tot schuim op onze kliffen. En zo kon het gebeuren dat ik vandaag met een surfer stond te praten.

Een vreemde surfer, dat moet ik er gelijk bij vertellen. Zonder plank of wetsuit. En hij deed verder ook niks, ja soms een beetje verliggen.

Er zijn mensen die elk bankbiljet dat ze in handen krijgen markeren voor ze het weer uitgeven. Ze hopen dan ooit een bankbiljet herkenbaar voor de tweede keer in handen te krijgen, omdat de kans dat het gebeurt zo klein is.
De bankbiljetten maken dan, met hun tatoeage, een wereldreis. Ze gaan van hand tot hand, kreuken, scheuren soms een beetje en maken van alles mee. Precies die reis hopen de markeerders te zien. Een reis waar geen foto's van zijn, geen herinneringen die verteld kunnen worden. Je kunt hem alleen afzien aan de littekens die zijn achtgebleven.

Hetzelfde gebeurt met boeken, in zogenaamde bookcrossingzones. Je zet een stempel in een oud boek dat je niet meer leest, voert het nummer in op een internetsite en zet je boek op een openbare plaats.
Een ander neemt jouw boek mee en leest. Die vermeldt op diezelfde internetsite waar hij jouw boek gevonden heeft en waar hij het gaat neerleggen. Voor dat neerleggen zijn officiele plekken in gericht, bookcrossingzones. Vaak zijn ze in cafes en jeugdherbergen. Maar sommige mensen leggen een boek ook juist in een holle boom of op tafel in een restaurant. Een plek waar je niet kunt voorspellen of en wanneer iemand het vindt.

Net zoiets deed de surfer. Hij surft niet op golven of het internet. Hij surft banken.
Het idee is net zo simpel. Je wilt goedkoop reizen. Dus je gaat liften en eten in kleine slechte restaurantjes, je overnacht in een hostel. Maar alsnog maak je kosten. Om die kosten zo laag mogelijk te houden en ook nog eens veel nieuwe mensen te ontmoeten is er couchsurfing. Op een site bieden mensen hun bank aan. Je maakt met die mensen dan een afspraak over wanneer je komt en wat wel en niet mag en dan mag je op hun bank overnachten. Gratis of voor een heel laag bedrag.
En dan hops je weer door naar een andere bank of als het je allebei bevalt blijf je wat langer. De surfer die ik sprak woonde al vijf maanden op een blauwe bank in Amersfoort en wilde 'ergens in het nieuwe jaar' naar Spanje.
Tot die tijd werkte hij wat en hield vakantie.

Gelukkig was het een Deen. Hij kon dit weer wel hebben.