Eigenlijk...
Eigenlijk ging ik een heel ander stukje schrijven. Over het nieuws. Ik had er echt over nagedacht.
Maar vanmiddag hoorde ik een term waar ik niet omheen kon. Ik zag ze gelijk voor me, de zelfvoldane galbakken. Het ging over 'triomfantelijke tolerantie'.
BAH!
Zie ze staan in een overvolle bus. Niet een beetje vol, maar echt afgeladen, bijna-door-de-assen, stampvol. Ze worden aan alle kanten gepiercet door ellebogen, schouders en laptoptassen. Zo'n bus waar het HP-logo blijvend in je buikspieren wordt geponst.
Daar staan ze. In een onmogelijke houding. En alle handvatten zijn te hoog, alle palen of stoelleuningen worden afgeschermd door zweterige lijven of natte jassen die naar hond ruiken.
Dat is niet leuk.
Echt niet.
Dus maak me dat niet wijs.
Maar ze staan te glimlachen!
Ze houden tien haltes lang hun adem in, omdat ze wel moeten. Dan vreet je je op van frustratie. Dat is niet leuk. Maar ze glimlachen erbij!
Zo'n weeige gelatineglimlach. Hoe de bus ook schudt, dat gezicht drilt steeds weer terug in de plooi. Steeds weer 'Kijk mij eens.'
'Kijk eens.
Er wordt een groothandel in kantoorartikelen zijwaarts door mijn neus geperst, maar ik verdraag het. Ik vind het niet erg. Ik word er niet boos om. Ik zie heel goed in hoe machteloos iedereen is in deze veel te volle bus, dus ik verdraag het.
Ik kan daar zelfs bij glimlachen.
Goed van mij, hè?'
BAH!
Serieus.
BAH!
Ik kan daar niet tegen.
'Ik tolereer dit.'
Oh ja?
Dat zullen we dan weleens zien!
Ik ga het niet beschrijven want ze zouden me spontaan opsluiten en dat kan de bedoeling niet zijn, maar ik test dat dan. Die mensen komen in kubusvorm met twee voetjes eronder naar buiten schuifelen, de afdrukken van de profielzolen nog onder hun oksels, en de etters glimlachen nog!
'Mij krijgen ze niet klein.'
Het is dat demonstratieve 'Kijk mij eens tolerant en verheven zijn.'dat onmiddellijk verkeerd schiet. En als ik dat tijdens het spitsuur al bij mede-reizigers herken en meteen tot de grens wil testen, hoe moet dat dan gaan op al die plekken buiten de bus?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Ik ben niet boos.
Ik heb alleen Billy Connolly op YouTube ontdekt.
Maar maar maar: misschien ontgaat me iets, maar wat moeten ze ánders?
Boos kijken.
Schreeuwen.
Niet mij wijs willen maken dat ze dit leuk vinden. Ik zie en snap dat dat niet waar is.
O. Nou. Kweetnie.
Natuurlijk hebben ‘ze’, een enkeling daargelaten, liever de ruimte, maar als die er niet is en niet kan worden gemaakt, lijkt ’t me voor alle betrokkenen ’t aangenaamst en beschaafdst hun ziel voor zo lang ’t duurt in lijdzaamheid te bezitten.
Waarbij aangetekend dat ik gemakkelijk praten heb.
Een reactie posten